Sırrı Süreyya gönderdi paylaşalım istedik Saklı Seçilmişler ‘geyikleri’

Gazeteci Soner Yalçın, 2018 yılında “‘Zeytinyağlı yiyemem’ denilerek halk zeytinyağına düşman edildi. ‘Basma fistan giyemem’ denilerek lokal kıyafetlerimiz küçümsetildi. Pekala ne moda yapıldı?” sözlerini kullandığı bir paylaşım yaptı.

Söz konusu paylaşım, mizahi yorumlarla yine gündem oldu.

SONER YALÇIN ZEYTİNYAĞI KONUSUNU ANLATMIŞTI

Öte yandan Yalçın, ‘Saklı Seçilmişler’ kitabında zeytinyağı hakkında şu sözleri kullandı:

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, Uğur Dündar’ın “Halk Arenası” programının konuğu idi. Şöyle dedi:

“Kayseri’de 1925’de uçak fabrikası kurduk. Kayseri’den kalkan birinci ulusal uçağımız Ankara’ya indi. Denizaltı yapıyorduk. Sonra Marshall Yardımı başladı; bize şunu söylediler, ‘ne gerek var uçak üretiyorsunuz, ne gerek var gemi yapıyorsunuz size uçak verelim, size gemi verelim.’ Uçak fabrikalarını, tersaneleri kapattık. Ulusal kıymetlerimizi körelten Marshall Yardımları’dır.”

1954’TE YAZILAN TÜRKÜ

Peki…

Siz şu türküyü bilir misiniz:

“Zeytinyağlı yiyemem aman,

basma da fistan giyemem aman.

Senin üzere cahile,

ben efendim diyemem aman…”

“Bursa yöresine” ilişkin türkünün doğumu 2 Kasım 1954…

Sümerbank Bursa Merinos fabrikasında memurluk yapan İhsan Kaplayan kaynak gösterilerek Muzaffer Sarısözen tarafından derlendi.

Türkü’nün, Kılıçdaroğlu’nun dedikleriyle yakından ilgisi var; lakin Marshall Yardımı sıkıntısı yalnızca uçak-gemi değildi.

Meselenin geçtiğimiz yıl Manisa/Soma’da kesilen zeytin ağaçlarıyla da ilgisi vardı!

Şöyle…

İkinci Dünya Savaşı bitti…

ABD, Truman Doktrini ile Türkiye’ye askeri yardım yaptı. Askeri yardım kâfi değildi; “ekonomik yardım” da yapmalıydı! ABD Kongresi 11 Eylül 1947’de Marshall Yardımı’nı onayladı. Türkiye’de birçok kimse tehlikesinin farkında değildi…

ZEYTİNCİLİK SÜRATLE GELİŞTİ ANCAK…

En başta zeytin üreticileri…

Zeytincilik, Cumhuriyet’le birlikte ülke tarımında hak ettiği yeri almaya başladı. Atatürk’ün 1929’da Yalova’daki direktifiyle zeytincilik seferberliği başladı.

Önce, yurt dışından getirtilen konuk teknisyenlerle kurslar açıldı. Genç ziraat mühendisleri zeytincilik eğitimi için İtalya’ya gönderildi. Çalışmalar 1937’da Bornova Zeytincilik Araştırma Enstitüsü’nün kurulması ile hızlandı. Zeytin bahçesine bakmayan ve bakım yaptırmayan üreticilere ceza veriliyordu. Atatürk’ün çok istediği 3573 sayılı “özel zeytin kanunu” vefatından 2.5 ay sonra çıkarıldı.

Zeytincilik süratle gelişti…

Savaştan sonra devreye Amerikan/ Marshall yardımı da girdi…

Amerika ne derse inanıyorduk.

O günlerde başladı; “zeytinyağı ısınırsa kanser yapar” palavrası. Meğer zeytinyağı, dumanlaşma derecesi en yüksek (en sıkıntı yanan) sıvı yağıydı.

Oysa zeytin Anadolu’ydu; anavatanı, Mardin, K.Maraş ve Hatay üçgeniydi.

Zeytin bütün ağaçların birincisiydi; insan sıhhatine en faydalı ağaçtı.

Batı lisanlarındaki “oil” sözü, Eski Yunan’da zeytin ağacı manasına gelen “eleia” sözünden türemişti.

DÜŞMANLIĞIN SEBEBİ NE

Binlerce yıldır Anadolu insanını doyuran zeytinyağ, sipariş türküler, “zararlıdır” dedikodularıyla gözden düşürüldü. Zeytinyağlı sabun bile kullanılmamaya başladı.

Zeytinyağına düşmanlığın sebebi neydi?

ABD dünyanın en büyük mısır üreticisiydi ve mısırözü yağı ihracatını Marshall Yardımı kisvesi altında yaptı; -artık her daim yapacağı gibi- Türkiye’ye dedi ki, “ekonomik kalkınmanızı bize bırakın!”

Amerika’dan uzmanlar geldi; araştırma yaptılar; ve “Türkiye tarım ülkesidir” sonucuna vardılar! Eee…

Eee’si şuydu; Türkiye’de neyin üretileceğine, neyin tüketileceğine ABD tarım uzmanları karar verecekti.

Türkiye’den birinci istekleri şu oldu; “bizden mısırözü yağı alacaksınız!”

Aldık… Kimse sormadı; (ki soranı “gomonist” diye mahpusa atıyorlardı) “yahu biz zati tarım ülkesiyiz; alacaksak niçin mısırözü yağı alalım; ülke olarak mısır üretiminde kıymetli bir potansiyele sahibiz. Aslında sıvı yağına gereksinimimiz da yok ki!”

Ayrıca…

“Bizim zeytinyağımız ziyanlı ise, Amerikalılar peşin dolar verip niçin bu yağımızı alıyor?”

Aynı Amerika, mısırözü yağını Türk lirası karşılığı borç olarak veriyordu! (Tabii ortadan yıllar geçip Türk halkı zeytinyağdan soğuduktan sonra ABD, mısırözü yağını dolarla satmaya başladı.)

Türkiye boğazından düğümlenmeye başlanmıştı…

Öyle ki… Üç-beş ihraç kalemimizden biri zeytinyağı idi…

Zamanla yapılan (örneğin 12 Kasım 1956 tarihli) tarım muahedeleri sonucu ABD, Türkiye’nin zeytinyağı ihracatını yılda 10 bin ( sonra 6 bin 400) tonla sınırladı! Ona neyse?

Yetmedi. Şayet zeytinyağı ihracatımız ABD’nin müsaade verdiği ölçüsü aşarsa Türkiye, ABD’den tıpkı ölçüde nebati yağ satın almak zorundaydı! Zira “dostumuz ABD”, dünya pazarında nebati yağlarının satışının etkilenmesini istemiyordu!

TARIMIMIZ BU TÜRLÜ BÖYLE ELE GEÇİRİLDİ

Zeytinyağda emre uyduk…

Fakat müsaadesiz buğday ihraç edince, ABD’nin Ankara Büyükelçisi Fletcher Warren, 20 Ocak 1958’te Menderes Hükümeti’ne nota verdi!

ABD tarımımızı bu türlü böyle ele geçirdi. Bunu yaparken sattığı mallar; gümrük vergisi, özel yönetim ve belediyelere ilişkin vergiler, fotoğraf ve harçlar, sundurma ve antrepo fiyatları, rıhtım resmi ve rıhtım fiyatlarından muaf tutuldu.

Sadece mısırözü yağ değildi sıkıntı…

ABD soya fasulyesi üretiminde dünya birincisiydi; deposunda birikmiş soya yağı vardı. Türkiye’ye soya yağı ihracatına başladı. Yağın ucuz olması “Amerikan yardımı” vs. sözleri yalandı. Hepsini paramızla aldık, üstelik değerliye… “Ucuz vermek isteriz ama, dünya tarım piyasa fiyatları üzerine etki yapmaması için dünya piyasasına nazaran fiyat tespit etmek zorundayız” dediler!

Bu yağların büyük kısmı margarin imalinde kullanıldı. Eh olağan ki, doymuş yağ asidi içeren margarinin damar sertliği yaptığı söylenmeyecekti.

Hele… Donmuş yağların içinde domuz yağı vardı lakin bizim dinciler “bağımsız Türkiye” diye bağıran öğrencileri dövmekten öbür yaptıkları öteki işleri yoktu.

TARİHİ BİLMİYORLAR

Tarihi hiç bilmiyorlar! İçlerinde Deniz Gezmiş’in de bulunduğu 31 Ağustos 1967’de, TMTF, İÜTB, İTÜTOTB, İYOTB, ODTÜ-ÖB ve AÜYOTB öğrenci dernekleri ortaklaşa olarak ABD’nin besin hegemonyasına karşı Marmara ve Ege bölgesinde 10 il, 40 köyü kapsayan zeytinyağ kampanyası başlattı. 10 günlük seyahatlerinde sorunun asıl nedenlerini anlatarak halktan eserlerine sahip çıkmalarını istediler.

Türkiye’de birinci margarin fabrikası ABD’nin yardımıyla kuruldu. Margarine alışkanlık o hale geldi ki, gün gelecek -aynı Şili’de olduğu gibi- o margarin kuyruklarıyla Ecevit Hükümeti yıkılacaktı…

Zeytinyağa düşmanlık hiç bitmedi. En son…

AKP, yedi defa TBMM’ye getirdiği “torba yasa”yla, 25 dekardan küçük zeytin alanları güç, turizm ve maden işletmeciliğine açmak istedi. Reaksiyonlar üzerine daima tasarıyı geri çekti. Türkiye’de zeytinliklerin ortalama büyüklüğünün 12 dekar olduğunu düşünürseniz bu yasanın zeytinciliğin sonuna getirmek için çıkarılmak istendiğini anlarsınız!

DP devrinde başlayan zeytine düşmanlık AKP ile sürüyor.

Zeytinyağına sahip çıkanlara dün “cahil” deniyordu; bugün “ulusalcı- faşist” deniyor!

Perde gerisindeki ABD oyunlarını kimse konuşmuyor!

NAYLON ÇORABIN DA TÜRKÜSÜ HAZIRDI

“Zeytinyağlı yiyemem” denilerek zeytin yağa düşman edildi.

“Basma fistan giyemem” denilerek mahallî kıyafetlerimiz küçümsetildi.

Peki, ne moda yapıldı?

ABD’den gelen naylon çorap! Türküsü hazırdı:

“Öğretmene Varamadım/ Naylon Çorap Alamadım…”

Türkü “Tokat yöresine” aitti.

“Zeytinyağlı yiyemem” o devrin en çok bilinen türküsü oldu. (Gerçi hala öyle!) Türkünün bu kadar bilinmesinin-sevilmesinin sebebi; 1948’den itibaren Türkiye’ye 35’lik plaklar girmeye başlamasıydı. Columbia Records üzere Amerikan plak şirketleri, başta “Zeytinyağlı yiyemem” olmak üzere Amerikan ruhsal savaşının müzik araçlarını binlerce plak yapıp çok ucuz fiyata sattı.

Rockefeller Vakfı’nın resmi sitesinde şu bilgi var:

“Rockefeller Vakfı’nın müziğe verdiği takviye, kar emeli gütmeyen kayıt şirketi olan New World Records, ulus müziklerinin 100 kayıtlık bir araştırması üretmek ve dağıtmak için kuruldu. Yaklaşık 4 milyon dolarlık bir yatırımla kayıt setleri dünya çapında müzik okullarına, kütüphanelere, radyo istasyonlarına ve USIS (Amerikan Haberler Merkezi) merkezlerine dağıtıldı.” Kayıtlardan biri de Kürtçe türküydü!)

“Salçayı sizden alacağız” diye makineler sattılar. Bir kilo almadılar. (Benzerini makarna-bisküvi için de dokuma fabrikaları için de yaptılar.)

Emperyalizmin kültürel inşası Türkiye’de bu türlü başladı.”