Sadık Çelik yazdı: CHP’de ön seçim aceleciliği
Boşvermişlik Yangınları: Teğmenlerin İhracından Otel Trajedisine Bir Toplumsal Duyarsızlığın Anatomisi ve CHP’de Ön Seçim Aceleciliği ile Alternatif Bir Cumhurbaşkanı Adayı Belirleme Önerisi
Toplumsal rahatsızlıkların sancılı ve yakıcı ikliminde, günlük hayatın rutinleri ortasında sıkışıp kalan kişisel sesler, günbegün cılızlaşıp boşvermişliğin serin gölgesine sığınıyor.
Boşvermişlik hali, aslında kişisel seviyede başlayan ve vakitle etrafına de yayılan bir tavır olarak karşımıza çıkıyor. Kişinin kendi ömrüne karşı aldırmaz tavrı, evvel kendisiyle olan bağına, sonra ailesi ve etrafıyla olan bağlantılarına sirayet ediyor. Beşerler, hayatlarının denetimini ele almak yerine, sorumluluklarından kaçmayı tercih ettikçe, bu durum pejmürde bir hayat anlayışına ve sorumsuz davranış kalıplarına dönüşüyor. Aile içinde ve ferdî hayatta vazife ve sorumlulukların yerine getirilmemesi bu boşvermişlik halinin en besbelli göstergeleri ortasında yer alıyor.
Bu süreç, sırf günlük rutinleri değil, bireyin hayat kalitesini ve alakalarının derinliğini de olumsuz etkiliyor. Aldırmazlıkla harmanlanmış bu tipten bir ömür usulü, kişinin kendine ve etrafına olan hürmetini azaltıyor, bu da bireyin toplumsal ve duygusal bağlarının zayıflamasına yol açıyor.
Bu hastalıklı sessizliğin, boşvermişliğin art planında, siyasi ve ekonomik baskıların yanı sıra, bir o kadar da ruhsal baskının derin izleri yatıyor. Toplumsal sindirilmişlik, bu baskıların ve tasanın en somut yansıması olarak karşımıza çıkıyor ve şahsî tabir özgürlüğünü yutuyor…
Düşüncesini özgürce söz etmek, hak olmaktan tehlikeli bir “lüks” olmaya evrilmiş durumda. “Ağzımdan çıkanlara dikkat etmeliyim” tasası, yaşadığımız topluma dair yapmak istediğimiz her yorumu, lisana getirmek istediğimiz her hissi gölgeliyor.
Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran, Türkiye Cumhuriyeti ordularının başkomutanı olan Mustafa Kemal’in askerleri olduklarını haykıran 5 teğmen, 1 albay, 1 yarbay ve 1 binbaşının, neredeyse darbeci ilan edilmek suretiyle skandal bir biçimde ordudan atılması ve bu “kindar” kararı kabul eden, onaylayan, hayata geçiren, elle tutulur bir reaksiyon vermeyen herkesteki o dehşet verici boyun eğmişlik, boşvermişlik hali…
Siyasi çekişmelerle iç içe geçen, hiç gereği yokken iktidarıyla muhalefetiyle siyasallaştırılan disiplin süreci, siyasi hesaplaşmalara alet edilen, ideolojilere maşa olan adaletten uzak kararlar…
“ONUN ASKERİ OLMAYIP DA KİMİN ASKERİ OLACAKLAR”
Dünyanın en kuvvetli eğitimlerinden muvaffakiyetle geçen, bilhassa 15 Temmuz sonrası, askeri okullara en geniş eleklerden düşmeyerek girebilmiş, vatan savunması için, ulusal güvenlik için, bir karış vatan toprağını korumak uğruna düşünmeden canını ortaya koymaya hazır, bayrağın, milletin, toprağın ve Atatürk Cumhuriyeti’nin teminatı, ordunun beyni, “Yurtta sulh, cihanda sulh” prensibini savunarak, barışın ve istikrarın muhafızı olan, bağımsızlıkçı, aydınlanmacı ruhlarıyla geçmişten bugüne bu vatanın ışığı olan bu genç kumandanların ihraç kararı, onların ve ailelerinin içine düşürüldüğü, emekli maaşından bile yoksun bırakan bu aşağılayıcı durum, kimin içine siniyor olabilir… Onları bu halde kenara itmek, bir kalemde silmek vatan sevdasıyla yanıp tutuşan yüreklere sığıyor mu?
Anadolu toprakları dün olduğu üzere bugün de emperyalizmin kuşatması altındadır. Tam da bu nedenle bu bölgede güçlü bir orduya sahip olmak gereksinimden öte bir zarurettir. Genç ve başarılı teğmenleri, o kutsal ocağın mensuplarını gücendirmemek lazım. Orası, Mustafa Kemal’in ocağıdır… Onun askeri olmayıp da kimin askeri olacaklar?
Atatürk bizim kurucumuzdur, ulu başkanımız, ebedi başkomutanımızdır. Her yıl Kara Harp Okulu açılış merasiminde yapılan klâsik yoklamada, Mustafa Kemal’in öğrencilik numarası olan 1283 okunurken tüm Harbiyeliler daima bir ağızdan “içimizde” derler, kalbimizde…
Anlaşılan o ki, Atatürk sevgisinin yalnızca içimizde kalması isteniyor, olabildiğince derinlerde, ortaya çıkamayacak, unutulacak kadar aşağılarda bir yerde. Ona da boşverelim istiyorlar…
Diğer yandan, bu olay, ülkenin kurucu kıymetleriyle olan bağını sorgulatan bir ayna misyonu görüyor. O denli ki Mustafa Kemal Atatürk’ün kurduğu Cumhuriyet bedellerine bağlılık neredeyse kabahat sayılır hale geldi… İnanılır üzere değil ancak toplum buna hem inanır, hem de kabullenir durumda. Yükselmesi gereken kitlesel seslerin yerini derin, boğucu ve kulak tırmalayıcı bir sessizlik almış…
Bu, toplumsal boşvermişliğin en tehlikeli yüzü olabilir: Toplumsal, ortak kıymetlerden vazgeçmek, tarihi unutmak ve geleceği ipotek altına almak…
***
Gazetecilerin, televizyon programcılarının, hatta oyuncuların, hatta menajerlerin, tarihin rastgele bir noktasında, rastgele bir biçimde iktidara muhalif bir duruş sergiledikleri ve tükürdüklerini yalamadıkları için göz altına alınabilirlikleri… Ve bunun olağanlaşması, artık kimseyi şaşırtmaması, hatta önemsenmemesi… İşte toplumsal yorgunluğun, bıkkınlığın, tükenmişliğin göstergesi…
Her geçen gün biraz daha sıradanlaşan bu ruhsal şiddet ortamı, toplumsal korkuyu ve tedirginliği besliyor. Toplumu derin bir güvensizliğe sürüklüyor. İşte bu güvensizlikten sıyrılmak için de beşerler boşvermişliğe sığınıyor.
Güvensizlik, toplumsal katmanlar ortasındaki münasebetleri derinden zedelerken, giderek artan ayrışma samimiyeti de tehdit etmeye başlıyor. Artan kutuplaşma, insanları yarınından emin olamayan bir topluluk haline getiriyor. Tüm bu ayrışmadan yarar sağlayan birilerinin olduğu gerçeği ise bir o kadar ürkütücü.
Ortak anlayışın erimesi, toplumun birlik ve bütünlük hissinin da sönümlenmesine yol açar. İncelen toplumsal bağlar, hassaslığı azaltır, toplumu daha da yalnızlaştırır. İşte boşvermişliğe çıkan bir tali yol daha…
İlgisizleşen toplumlarda bireyler, doğruyu yanlıştan ayırt etme yetisini kaybettikçe, her türlü dayatmaya daha açık hale gelir. Boşvermişlikten beslenen tembellik, sorgulama yetisini köreltir, bireyler pasifize edilir. Manipülasyon kolaylaşır, baskıcı rejimlerin mimarları için verimli bir alan açılmış olur.
Doğru olsa da, olmasa da her söyleneni onaylama, duyarsızlık rüzgarıyla eritme eğilimi tüm istikrarları boşa çıkarır. Birileri boşverdikçe, ilgilenmedikçe “neme lazım, bana ne, bana dokunmayan yılan bin yaşasın” dedikçe siyaset de diğerlerine kalır… O öbürleri oturdukları koltuklara yapıştıkça yapışır. Boşverenler, “bana ne!” diyenler ise “kararsız seçmen” sınıfına eklendikçe eklenir.
Her gün tekrar ve tekrar gündem, konutlara ateş, yüreklere kor düşüren haberlerle dolup taşar, trajediler zinciri boğazımızı sıkarken, bir felaket bitmeden ötekisi başlarken işlemeyen, çürümüş, kokuşmuş sisteme aklıyla, vicdanıyla, hassaslığıyla istikrar getirmesi gereken yurttaş yansılarından eser olmaması bundan…
Örneğin, alınması gereken hiçbir güvenlik tedbiri alınmadan yıllarca faaliyet gösteren bir otelde yaşanan yangın faciası, ihmaller zincirinin trajik bir sonucu olarak 36’sı çocuk, 78 temiz insanın hayatını kaybetmesine neden oluyor.
Belki iki damla gözyaşı döküyor, tahminen kısa bir müddet yas tutuyoruz lakin sonra sessizce yerimize oturuyoruz. Sorgulamaktan kaçınıyor, süratle unutmaya çalışıyoruz. Bizi yönetsinler, can güvenliğimizi sağlasınlar diye oy verdiğimiz yöneticilerden hesap sormamız gerekirken… Sorumlular ortasında top çevrilirken, günler geçiyor ve hayat, her zamanki absürt normalliğine dönüyor.
Toplum olarak nasıl duyarsızlaştığımızın, nasıl pasifize edildiğimizin acı bir göstergesi. Toplumsal sorumluluklarımızı ihmal etmek, felaketler karşısında süreksiz yaslar tutup sonra günlük rutinimize geri dönmek, bizi daha da bölünmüş, yönlendirilmeye açık, kolektif bir uyanış ve etkin sorgulamadan uzak bir pozisyonda kaskatı bırakıyor.
Halbuki “Kötülüğe karşı ilgisizlik, berbatlıktan daha sinsi bir haldir. Toplumda berbatlığın kabul edilebilir hale gelmesine sessiz bir onay sağlar.”
Sağlıklı toplumlar, hassas, umutlu, inançlı ve sorgulayan bireylerle inşa edilir. Toplumdaki “boşver” anlayışı, ümitsizliğin, duyarsızlığın ve mutsuzluğun bir göstergesi olarak, sağlıklı toplum yapısının çöküşüne işaret eder.
Bir vakitler bilgeliğin ana yurdu olan bu coğrafyada bilimin temel taşı olan şüphecilik ve sorgulama öldürülen akıl ile birlikte yok olup sarfiyat. Aklın ve hassaslığın olmadığı yerde ahlak durur mu, o da ölür ve toplum bölünmeye yüz fiyat.
“Aklı öldürürsen ahlak da ölür.
Akıl ve ahlak öldüğünde millet bölünür.”
***
Silahla, bıçakla, kılıçla, testereyle kesilerek, yakılarak, gökdelenlerden atılarak, boğularak, tecavüz edilerek, her gün biraz daha vahşice öldürüldük; sustuk…
Narin cinayeti ile aklımızı yitirdik, Sıla bebek ile hudut uçlarımızı biledik… Sustuk.
(Oyun alanlarında ya da okul koridorlarında başlayan zorbalık olgusu, derinlerdeki kökleri sayesinde bireyin gelişim evreleri ile toplumun farklı katmanlarında, farklı biçimlerde kendini gösteriyor. Bu olgu kimi vakit kendinden küçük bir çocuğa zulmeden diğer bir çocuk olarak kimi vakit ise toplumsal, siyasal rastgele bir kurum içinde baskı kuran, zorbalık yapan bir yetişkin vücudunda canlanıyor. Toplumsal marifetleri, empati kurma yetenekleri ve özsaygıları olmayan bireylerin zorbalık davranışları ikili ilgilerden başlayarak siyasi arenalar da dahil olmak üzere çeşitli toplumsal yapılar içinde süregidiyor.
Örneğin, siyasi partilerde yahut lokal idarelerde, belediye meclis üyeliklerinden sanayi ve ticaret odalarına kadar her türlü yapının içinde adeta kök salan, kelam konusu kurumları zorbaca bir baskı altında tutan şahıslar buna bir örnek… Bu durum, zorbalığın yalnızca fizikî ya da sözel olmadığını, tıpkı vakitte güç dinamiklerini manipüle ederek baskın bir pozisyonda kalmak için kullanılan bir araç olduğunu da gösteriyor.)
Depremde hırsız müteahhitlerin diktiği kağıttan yapıların altında can verdik; sustuk.
Misafirinden gecelik otuz bin alan ancak üç kuruş masraf olacak diye en hayati güvenlik önlemlerini almayan vicdan mahrumu insanların otelinde çoluk çocuk yanarak can verdik, toplumsal depresyona sürüklendik; sustuk.
Yanlışa yanlış dediler, iktidarla hem fikir olmadıklarını lisana getirdiler, program yaptılar, yazı yazdılar, konuştular ve göz altına alındılar, tutuklandılar, işlerinden, yurtlarından oldular; sustuk…
Toprak bütünlüğümüzü, hudutlarımızı, haklarımızı, varlığımızı borçlu olduğumuz bu ülkenin kurucusunun askerleri olduğunuzu haykırdık diye ihraç edildik; sustuk.
Bugün yaşadığımız toplumda boşvermişlik, yalnızca kişisel bir ihmalkarlık ya da duyarsızlık değil, tıpkı vakitte toplumun bütününü saran, kök salmış bir hastalıktır. Bu hastalık, şahsî ve kolektif seviyede sorumluluk hissini erozyona uğratır, toplumsal bağları zayıflatır ve koca bir toplumun geleceğini ipotek altına alır. Her birimiz, bu durumun yalnızca farkında olmakla kalmamalı, tıpkı vakitte bu makûs alışkanlığı kırmak için faal adımlar atmalıyız.
Eğer toplum olarak duyarsızlığı ve pasifliği kabullenirsek, bu, yalnızca bugünümüze değil, birebir vakitte gelecek jenerasyonlara miras bırakacağımız dünyaya da ziyan verir. Hassaslık, umut, itimat ve sorgulama yeteneği, sağlıklı toplumların temel taşlarıdır. Bu yüzden, yaşanan her olayda, her krizde sorumluluk almak, sorgulamak ve sesimizi yükseltmek zorundayız. Lakin bu halde daha adil, hassas ve toplumsal bağı güçlü bir toplum inşa edebiliriz.
Toplumsal değişim ve güzelleşme, lakin kolektif bir uyanış ve faal iştirakle mümkündür. Bu uyanışa öncülük etmek, her birimizin boynunun borcudur.
“Adaletsizlik karşısında tarafsız kalmak, zulmedenin tarafını seçmektir.”
CHP’NİN ÖN SEÇİM ACELECİLİĞİ VE ALTERNATİF BİR CUMHURBAŞKANI ADAYI BELİRLEME ÖNERİSİ
Özgür Özel’in geçen hafta açıkladığı, 1 milyon 600 bin CHP üyesinin katılımıyla online ortamda parti içi ön seçim düzenleyerek Cumhurbaşkanı adayını belirleme kararı (ki dijital ortamda karşılaşacağı muhtemel teknik ve erişim meseleleri düşünüldüğünde, sağlıklı bir biçimde oy kullanılmasının mümkün olmadığını, bunun lakin bir siyasi kurnazlık atağı olabileceğini bir evvelki yazıda belirtmiştim zaten) hem parti içinde hem de kamuoyunda önemli tartışmaları beraberinde getirdi. Genel lider Özel, bu kararın, liderlere danışılarak alındığını argüman etse de, kısa müddette durumun bu türlü olmadığı anlaşıldı. Mansur Yavaş, ön seçimin çok erken bir tarihte yapılmasının hem partinin gücünü tüketeceğini hem de toplumu gereksiz yere meşgul edeceğini belirterek, aslında alınan karardan şad olmadığını söyledi.
Diğer yandan, Kılıçdaroğlu da bu cins bir ön seçimin partiyi kutuplaştıracağını ve sonuç olarak iktidarın işine yarayacağını söz etti.
İmamoğlu ise kararı güçlü bir halde desteklediğini açıkladı. Bu durum, Özgür Özel ve Ekrem İmamoğlu ortasında alınmış üzere görünen bir kararın aslında parti içinde yeni bir bölünmüşlük yarattığını göstermesi açısından dikkat cazibeli. Yani ön seçim kararı aslında Özel ve İmamoğlu ortasında alınıyor ve Mansur Yavaş, bahisle ilgili bilgilendirilmiş olsa bile, isteği alınmıyor. Yani ortada bir mutabakat falan yok.
Genel merkezin vermeye çalıştığı “her şey yolunda” bildirilerine karşın, Çağlayan’da otobüs üstünde İmamoğlu ile Yavaş’ın verdiği ve biraz da olsa partiyi havalandıran parti içi birlik ve beraberlik imgelerinin gerisinde, gerçeklerin pek de o denli olmadığı böylelikle görülmüş oldu.
CHP’nin bu ön seçim kararı, partinin iç dinamiklerindeki zorlukları ve liderlik uğraşlarını de açıkça ortaya koymaktadır. Bugün CHP’de 4 aktör ve 2 taraftan kelam etmek mümkün. Bir tarafta Özgür Özel ve İmamoğlu, başka tarafta Mansur Yavaş ve Kılıçdaroğlu… Önemli bir bölünmüş yapı ve herkes birbirinden rol çalma peşinde.
Parti içi ön seçimin aceleye getirilmesi, partinin stratejik karar alma süreçlerinde daha fazla düşünülmüş, planlanmış bir yaklaşımın eksikliğini ortaya koyuyor. Sürecin böylesine hızlandırılması, haklı olarak bilhassa İmamoğlu’nun adaylığını dayatan bir strateji olarak okunuyor. Bu acelecilik, partinin bütünlüğünü muhafaza ve iç çatışmaları giderme gayretleriyle çelişiyor. Partinin modüllü yapısını güzelleştirmeden ve tüm üyelerin fikir birliğine varmadan atılan bu adımlar, CHP’nin genel seçimlerdeki muvaffakiyetini da riske atacaktır.
Ortada şimdi bir erken seçim kararı bile yokken girilen bu yol, bu telaşlı tutum doğmamış çocuğa don biçmek değil de nedir? Üstelik şimdi İmamoğlu hakkında açılan davalar neticelenmemişken ve bunlara son olarak, Cumhuriyet Başsavcısı Akın Gürlek ve ailesiyle ilgili kullandığı sözler nedeniyle, “hakaret”, “tehdit” ve “terörle gayrette misyon almış bireyleri maksat göstermek” suçlamalarıyla 7 yıla kadar mahpus cezası istemiyle açılan dava eklenmişken…
İktidar kanadı İmamoğlu’na dava üstüne dava açmaya devam ederken, (ki bu noktada İmamoğlu isminin iktidar tarafından güçlü görüldüğü, cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Erdoğan’a rakip olarak daha zayıf bir isim belirlenmek istendiği, bu nedenle İmamoğlu’nun oyundan çıkarılmaya çalışıldığını söylemek de yanlış olmayacaktır) İmamoğlu’nun siyasi geleceği belirsizliğini korurken yangından mal kaçırır üzere bir online ön seçim kararı almak ne kadar hakikat olabilir ki…
Siyasette 24 saatin bile çok uzun bir müddet olduğunu unutmamak gerekir. Bugün yalnızca İmamoğlu’na yol açmak için alınan sabırsız kararlar, yarın işleri daha da içinden çıkılmaz hale getirebilir. Cumhurbaşkanı adaylığı için öne çıkacak isimleri şimdiden konsolide etmemek lazım. Bilhassa, CHP’nin iki belediye liderini şimdiden Cumhurbaşkanı adayı olarak öne çıkarması, hem bu kentlerin beşerlerine haksızlık yapmak hem de siyasi stratejilerin öngörülebilirliğini azaltmak manasına gelecektir. İstanbul ve Ankara üzere büyük kentlerin, büyük siyasi amaçlar uğruna göz gerisi edilmesi, bu kentlere odaklanılmaması, kente ve kent halkına yapılabilecek en büyük haksızlıktır. Bu durum, yalnızca mevcut idaresi değil, birebir vakitte kentin geleceğini ve bir sonraki lokal idarelerde kenti yine kazanma bahtını da tehlikeye atmaktadır.
Seçim stratejisi olarak, parti içindeki dağınık yapıdan sıyrılarak, ortak akıl ve sağduyu ile hareket etmek büyük değer taşır. Ön seçimlerde partililerin yarısının karşı çıkacağı bir cumhurbaşkanı adayı belirlemek, yalnızca seçim kazanmayı zorlaştırmakla kalmaz, aynı zamanda parti içindeki bölünmeyi derinleştirerek CHP’nin parlamentodaki gücünü de zayıflatabilir. Herkesin tıpkı fikirde olması, bir adayda birleşmesi elbette beklenemez, lakin hiç değilse aday, yüzde 60’a yüzde 40 ya da yüzde 70’e yüzde 30 üzere, o bölünmüş imgeyi bertaraf edecek bir oranla belirlenmelidir.
CHP’nin parlamentoya en az 400 milletvekili ile girmesinin ve parlamenter sisteme dönüşün gerekliliği ortada. Kelam konusu milletvekili sayısına ulaşmak için yalnızca CHP’lilerin oyu yetmeyecektir. (Bunun örneğini son cumhurbaşkanlığı seçimlerini kazanmış olmasına karşın MHP ile ittifaka mecbur kalan iktidar partisinde görebiliriz) Bu noktada çok daha geniş kitlelerin ikna edilmesi gerekiyor. Bunun için de her şeyden evvel “evin içinde” bir düzen tutturmak, parti içi arbedelerin son bulması, daha bütünlüklü, birleştirici bir liderlik stratejisi benimsenmesi kural. Türkiye muhalefetini bir araya toplamak, parti içerisindeki bölünmüş yapıyı birleştirmek, Kılıçdaroğlu üzere ilmek ilmek dokuyarak bir bütünlüğe ulaşmak, 400 milletvekili gayesine erişmek için daha olgun bir siyaset mühendisliği, hatta siyaset mühendisliği de yetmez, toplumsal mühendislik kural. CHP’nin aday belirleme süreci tam da bu nedenle şeffaf, açık ve tüm ülke yurttaşlarının meşruiyetini ve haklılığını kabul edeceği biçimde, en geniş mutabakatla kurgulanıp hayata geçirilmeli.
Eğer mevcut cumhurbaşkanlığı sisteminden parlamenter sisteme dönülmek isteniyorsa stratejinin bu formda kurulması gerekiyor. Bu yolda, Kılıçdaroğlu’nu yok saymak, görmezden gelmek yahut hatır savmak için yüzüne gülmek, gerçek değildir. Muhalefetin güçlü ve birleştirici bir ismi olarak Kılıçdaroğlu’nun da sürece gerçek manada müdahil olması gereklidir.
Kılıçdaroğlu’nun da dahil olması halinde Kılıçdaroğlu’nun, bugün 3 silahşörler olarak anılan Özel, Yavaş ve İmamoğlu’nun yanında 4. silahşör olarak anılacağı tarafında görüşler mevcut. İmamoğlu ve Yavaş üzere isimlerin siyasi sahnede öne çıkmasına öncülük etmiş bir figür olarak, Kılıçdaroğlu’nun alçakgönüllülüğü ve cüreti, şahsî çıkarlardan çok ülkenin geleceğini önceleyen bir başkan profili çiziyor. Bu nedenle, ülkenin geleceği ve menfaati konu bahisse, Kılıçdaroğlu, kendisine bu saygıyı göstermemiş olsalar bile kelam konusu şahıslara karşı bu mütevazılığı gösterecek, üzerine düşeni yapacak cürette ve alçakgönüllülüktedir.
Zaten kendisi, cumhurbaşkanlığı adaylığı için bir savı olmadığını defaatle lisana getirmiştir. Lakin mümkün bir seçimli kurultayda parti genel başkanlığı için kesinlikle aday olmalıdır.
Eğer ki meskenin içerisindeki bu dağınık yapının toparlanması ve meşruiyet probleminin ortadan kalkması, tüm bu parti içi tartışmaların, bölünmüşlüklerin son bulması isteniyorsa evvel bir seçimli kurultay kararı alınmalı, kurultay gerçekleştirilmeli ve cumhurbaşkanlığı aday belirleme süreci bunun sonrasına bırakılmalıdır.
Bu süreçte parayla yaptırılan anketlerden, aldatıcı, manipüle edici kamuoyu yoklamalarından medet umulmamalı.
Parti içinde, Kılıçdaroğlu’nun örneğini gösterdiği çeşitten bir bütünlüğün sağlanabilmesi, hem seçim başarısı için hem de Türkiye’nin geleceği için kritik bir kıymete sahip.
Eğer İmamoğlu yahut Mansur Yavaş bu süreçte cumhurbaşkanı adayı olarak belirlenecekse, bu, tüm partililerin ortak kararıyla, çoğunluğun hemfikir olacağı, üzerinde mutabık kalacağı halde gerçekleşmelidir. CHP’nin içindeki bu dinamikler, yalnızca partinin değil, genel olarak Türk siyasetinin de tarafını belirleyecek niteliktedir.
Benim bu noktada ferdî görüşüm ve formülüm şu biçimdedir:
CHP, üstte saydığımız nedenlerle seçimli kurultaya kesinlikle gitmeli; Kılıçdaroğlu yahut bir başkasını genel başkanı olarak seçmeli ve Cumhurbaşkanı adayının belirleneceği süreç bundan sonra, seçilen genel liderin idaresinde ve yargının kontrolünde gerçekleştirilmelidir.
Cumhurbaşkanı adayının belirleneceği ön seçim ise online değil, hakim huzurunda ve tüm vilayet ve ilçe teşkilatları aracılığıyla ülkenin her yerine sandık konarak somut ve akılcıl bir halde gerçekleştirilmelidir. Ön seçime, yalnızca CHP üyeleri değil, dileyen her yurttaş katılabilmelidir. Yalnızca CHP teşkilatı da değil, bu fikre katılan öbür muhalefet partilerinin vilayet, ilçe teşkilatları da birebir formda sandıkları yurttaşların önüne koyabilir. CHP dışındaki bu muhalefet partileri de, şayet varsa kendi cumhurbaşkanı adaylarını da birebir formda bu ön seçime dahil edebilirler. Muhalefet partileriyle bütünleşerek, ortak bir kararla aday belirlemek için bunu yapabilmek kıymetlidir. CHP’nin cumhurbaşkanı adayını belirleme sürecinde fikir beyan etmek isteyen her bir Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı bu sandıklara gidip oyunu kullanabilmelidir. Bu formda yapılacak bir ön seçim sonucunda belirlenen aday da baş tacı edilmelidir.
Bu usul bir ön seçim, muhalefetin Türkiye yurttaşlarının tümünü sahiplendiğinin de açık bir delili olacaktır. Böylelikle gelecek olan cumhurbaşkanlığı seçimlerinde halkın büyük kısmı, kendi belirledikleri adayın gerisinde duracak, kelam konusu aday yalnızca CHP’nin değil, Türkiye’nin adayı olacaktır.
Böylesine yenilikçi ve demokratik bir sistemle aday belirledikten sonra CHP’nin seçimlerde en az 400 milletvekiliyle parlamentoya gireceğine inanıyorum. Bu formda parlamenter rejime dönüş mümkün olacaktır. Tüm ülke halkına yaptırılan ön seçimde ortaya çıkan sıralamaya nazaran de ikinci sıradaki aday başbakan, üçüncü sıradaki aday ise meclis başkanı yapılabilir. Böylece kaybedenin olmadığı bir ön seçim süreci yaşanmış olur ve bölünmemiş, parçalanmamış, birlik beraberlik içinde bir yapı içerisinde cumhurbaşkanlığı seçimine gidilebilir.
CHP, Türkiye’deki muhalefetle gerçek manada bütünleşmek ve tüm toplumu kucaklayabilmek istiyorsa tarihe geçecek böylesine demokratik ve iştirakçi bir tekniği uygulayacak özveriyi göstermelidir.
***
Bu sırada, İstanbul Milletvekili Cemal Enginyurt’un CHP’ye katılmasının akabinde yaptığı açıklamalar ve bunun sonucunda başlatılan soruşturma, Türk siyasetindeki gergin atmosferin, iktidarın “kendisinden olmayan” tüm fikirleri ortadan kaldırma yemininin süregittiğinin son örneği.
Enginyurt, “CHP’lilerin helal oylarını haram etmek olmaz; onların oyları sayesinde Meclis’e girdim,” diyerek CHP’ye katıldı. Ayağının tozuyla kürsüde yaptığı konuşmada “Başımızdaki adam… ya benimsin ya kara toprağın demek istiyor… Ne sizin olacağız, ne de kara toprağın, Mustafa Kemal’e asker olacağız…” şeklindeki sözleri ve devamında Erdoğan’a yönelik yaptığı tenkitlerle ilgili olarak hakkında İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı tarafından, Cumhurbaşkanına hakaret ve tehdit kabahatlerinden soruşturma başlatıldı.
Şaşırdık mı? Hayır.
Ne yazık ki bu cins olaylar, Türkiye’deki siyasi atmosferin giderek daha fazla kutuplaştığını ve iktidarın muhalefeti susturma eğiliminin, aslında eğilim hafif kalır; adeta “yemininin” sürat kesmeden süregittiğini gösteriyor…
Sadık ÇELİK
sadikcelik.gorus@gmail.com
