Sabah yazarı Salih Tuna: Bir tek Soner Yalçın yazdı

Soner Yalçın’ın “Akif Emre…” başlığıyla yayımlanan (25 Mayıs 2017) yazısı şöyle:

“Tanışmıyorduk.
Tanıyordum. Okuyordum. Bilgileniyordum.
Ne yazık ki, 60 yaşında çalışma masasının üzerine yığılıp kaldı.
Çok üzüldüm…
Hele “Bizim Mahalle”de, “Yeni Şafak gazetesinden bir tetikçi eksilmiş” kelamını duyunca kahroldum.
Demek, “mahalleler” bu derece birbirinden koptu!
Demek, beşerler bu derece kin dolu! Yazık.
Demek, “tetikçi” o denli mi? Günah.
Halbuki ani vefatını duyduğumda, “ah keşke tanışsaydım; sohbet etseydim; ne eksiklik” dedim içimden.
Demek, “Bizim Mahalle” pek tanımıyor.
Yazmalıydım…
Evet, yazar’dı.
Evet, gazeteciydi.
Evet, belgeselciydi.
Bana sorarsanız hepsinin üstündeydi…
Sufi idi; nefsine hakim.
Hala süren iktidar sarhoşluğu periyodunda nemalanma nedir bilmedi.
Kolaylığa tamah etmedi; cip kültürüne yenilmedi; eşyanın kölesi olmadı yani.
Tamahkarları sevmedi. O daima Üsküdar’ın dolmuş müşterisi.
Daima mütevazı.
Daima sokak’ta; 1100 odalı Saray’a dönüp bakmadı bile.
Kabe’sini kaybedenlerden değil zira.
Siyasi muktedirlere daima muhalif.
Ne “hırkası” Cemaat’ten, ne “lokması” parti’den.
“İslamcı” değil; samimi Müslüman.
Fikrin namusuna inançlı. Kalemi keskin. Kelamının eri beceri ehli.
Hamas’ı da eleştirdi; Müslüman Kardeşleri de, lakin kırıp dökmeden.
“Huysuz” derlerdi; tıpkı bacanağı Yusuf Kaplan’a söyledikleri gibi! Halbuki zordu faziletli olmak!
Birçok vakit kırıldı, tek ses çıkarmadı; kapıları yavaşça kapatıp, çıktı gitti.
Dimdik yürüdü.
Dönekleri, yandaşları hiç sevemedi.
Mahallesi kalabalıklaştıkça, o yalnızlaştı.
İktidarın getirdiği yozlaşmadan, kibirden utandı.
Hiç bozulmadı. İnsan kaldı.
İktidarda iken yenilgiyi gören birinci kişi oldu!
Sebat eden, akif…
Davasına aşık, emre…

Zihinsel travma

Akif Emre, sağcı değildi…
Akif Emre, muhafazakar değildi…
Anti-kapitalistti. “İslam, şayet kapitalist bağ biçimlerinin payandası ve tüketim toplumunun bir kesimi olarak tanınan kültürün objesi haline geliyorsa, bu Müslümanlık ile kurduğumuz alaka son derece arızalı demektir.”
“Küreselliğin Fay Hattı” kitabının muharriri bir anti-emperyalist.
Suriye’ye hücum başladığında şunu yazdı:
“Bugün amaçların Amerikan füzeleriyle vurulmasını kurtuluş umudu olarak görenler, diğerlerinin yazdığı senaryoyla alana inerken, bir gün Amerikalılara muhtaç olacaklarını da göremeyenlerdir. ‘Mısır’da Amerikan aksisi, Suriye’de Amerikan füzesi bekler’ durumuna düşmenin temelinde, derin bir zihinsel travma yatmaktadır. Bunu görmeden mevcut durum hakkında konuşmak, hazır kurtuluş reçetesi yazmak, abesle iştigaldir.Türkiye başta olmak üzere bölgede hepimiz bir akıl tutulmasının değil akıl zehirlenmesinin mağdurlarıyız. Her şeyden evvel zihinleri, vicdanları zehirleyen etkiye karşı panzehirin ne olduğu üzerinde yine düşünmek durumundayız. Geçersiz oluşumların uydurma tahlilleri önümüze yeni ufuklar açmaz, yalnızca serap çıkarır…” (29 Ağustos 2013)
Akif Emre haklı çıkmadı mı?
Global güçlere nasıl yenik düşüldüğünü de biliyordu: Para!
Geçen hafta şunu yazdı:
“İşittiklerimizden ötürü, bildiklerimizden ötürü acı çekmeye başlıyoruz. Birebir şahit olamasak bile. Acı çekmeye icbar ediliyoruz güya, ya anlatılanlar gerçek olduğu için, veya gerçek yerine düzmece gerçekler ikame edildiği için. Bu kadar yozlaşma, çürümeye mahkûm olmak duygusu bizatihi insanın içini kemiren bir şey. Yalnızca insan teki olarak her birimiz değil, toplum da içten içe çürüyor…” (18 Mayıs 2017)
“Mahallesindeki” yalnızlığını sanırım anlıyorsunuz…

İyi bilirdik

Evet…
Akif Emre’nin konutu, “Bizim Mahalle”ye huduttu.
Bir el arasındaydı uzaklığımız.
Makalelerini Odatv’de yayınlardık kimi vakit.
Son alıntıyı 9 Şubat 2017’de yaptık.
Yeni Şafak’taki köşesinde savruk FETÖ operasyonlarını eleştiriyordu:
– Her şeyi müesses nizamın gerekleri açısından yasallaştırılan uygulamaların; adalet prensibini de, maşeri vicdanı da yaralama potansiyeli her vakit vardır. Kaldı ki kimi uygulamaların şimdiden toplumsal yaralar açtığı söylenebilir.
– Devlet aklının pratik zekası bu uygulamada da devreye girmiş, bu ortada FETÖ bağlantılarından bağımsız muhalif görülenlere yönelmiştir. Açıktan diğer terör örgütlerine dayanak verenler bir yana, düşünsel manada muhalif olanlar, İslamcılar da bu tasfiyeden nasibini almaktadır.
– Vicdan ve adalet hissini yaralayan uygulamalarda farklı bir kaç nüfuz alanı devreye giriyor:
– Şahsi hesap ve mesleği açısında rakip gördüğünü FETÖ üyesi olarak ihbar eden ahlak yoksunluğu.
– Kripto tiplerin kendi pozisyonlarını garantiye almak için yaptıkları ihbarlar. Bu biçimde hem faal uğraş eden bir yetkili devre dışı bırakılmış oluyor, hem kendi pozisyonunu güçlendiriyor.
– Olur olmaz her ihbarı araştırmadan süreç yapan bürokratların risk almaktan kaçınan uygulamaları. ‘Suçsuzsa nasıl olsa ortaya çıkar’ mantığı ile, süreç yapılan insanların toplum nezdinde düştükleri durum ve mağduriyetlerin bakiyesi sanılandan çok fazla.
– Bir sistemde ‘devlet aklı ve devlet maslahatı’nın üstünde pahalar yoksa despotizme yol açar. Evvel adalet, ahlak ve toplumsal sorumluluk. Siyasalların, bürokratların yanlışlarını frenleyecek öbür ne var elimizde?
Akif Emre vicdanlı bir entelektüel idi.
Aslında “mahallemiz” birebirdi.
Âlâ bilirdik…”