Perinçek, Öcalan’a gönderdiği mektubu açıkladı

Aydınlık gazetesi, Vatan Partisi Genel Lideri Doğu Perinçek’in 25 yıl evvel ‘Kürt sorunu’ ve tahlili ile ilgili terör örgütü elebaşı Abdullah Öcalan’a gönderdiği mektubu yayınladı.

Öcalan’a gönderilen mektupta şu sözler yer alıyor:

“Avukatlarınız selamlarınızı getirdi ve önümüzdeki süreçle ilgili görüşlerimi sordular. Onlara anlattıklarımı, Türkiye’nin bağımsızlık ve birliği için duyduğum sorumluluk gereği, ayrıyeten size yazmayı faydalı gördüm.

Yaşanan süreçte geleceği belirleyecek kritik noktaya, öncelikle dikkatinizi çekmek isterim. Türkiye’nin demokratik ihtilali ile Avrupa Birliği’yle bütünleşme projesi, birbiriyle uyuşmaz. Bu iki program ve iki programı temsil eden kuvvetler, objektif olarak cephe cepheyedir. Ulusal devleti ve Cumhuriyet Devrimi’ni savunan demokrasi kuvvetleri ile Batı kuvvetleri ortasındaki çelişmenin önümüzdeki kısa ve orta müddette çok daha derin çatışmalara yol açması kaçınılmazdır.

KEMALİST İHTİLAL VURGUSU

Türkiye’de demokrasi, Kemalist Devrim’i tamamlayacak kuvvetlerin yapıtı olacaktır. Batı’nın büyük devletleri ise, bugün demokrasi sürecinin karşısındaki en büyük engellerdir. Bilhassa ABD ve ikincil olarak Avrupa Birliği, Türkiye demokratik ihtilalinin önünü kesen esas kuvvetlerdir. Onlar, Türkiye’yi demokrasiye zorlamıyor; tam aksine demokrasinin biricik çerçevesi olan ulusal devleti yıkıma uğratarak, demokrasiyi imkânsız hale getirmek istiyorlar. Dayattıkları bölge polisi misyonu ve neoliberal iktisat, demokrasi gibisi bir rejimde bile uygulanamaz. Bayar-Menderes’lerden Özal ve Çiller gibilere kadar işbirliği yaptıkları kuvvetlere bakarsak bunu çok daha düzgün görebiliriz. Öte yandan onların “Kemalist İhtilal’in kazanımlarını yıkma” pratiklerini göz önünde tuttuğumuz vakit da, maksatlarını çok düzgün anlarız.

“Demokrasi ve insan hakları” yahut “Kopenhag kriterleri” dedikleri program, bir demokrasi programı değil, lakin tıpkı Irak ve Yugoslavya’ya karşı yaptıkları üzere parçalama ve kontrol altına alma siyasetinin araçlarıdır. Sürece ülkemiz açısından bakarsak, ABD ve Avrupa, Türkiye’den tek bir şey istiyor: “Kriz bölgelerinde müdahale gücü” rolünü üstlenmesi. Bu misyonu kibar bir sözle “Batı için güvenlik üretmek” diye özetleyenler de vardır.

DAYATMA HİZMETİ

Kopenhag kriterleri falan, hepsi bu dayatmanın hizmetindedir. Hakikaten Türkiye AB aday üyeliğine kabul edilince, Alman hâkim güçlerinin Die Welt gazetesi, olayın temel manasını şöyle saptamıştır: “Türkiye, AB aday üyeliğini kabul etmekle, evlatlarının canını büyük maceracı müttefik uğruna feda etmeye hazır olduğunu göstermiştir.” (Die Welt, 18 Aralık 1999) Buradan da anlaşılacağı üzere, Türkiye’nin Avrupa kapısında kontrol altına alınması, ABD’nin politikasıdır.

Economist dergisi ise, Türkiye’nin aday üyeliğinin tarihî süreç açısından ne manaya geldiğini açıkça belirlemiş, olayı “Kemalizmin sonu” başlığıyla duyurmuştur. AB aday üyeliği ile Kemalist İhtilali tamamlamak iki zıt süreçtir.Herkesin önüne şu soruyu koyması gerekiyor: Mehmetçiği Batı’nın güvenliği için kriz bölgelerine süren bir rejim, demokratik olabilir mi?

Perinçek, Öcalan’la yaptığı söyleşileri 2000’e Yanlışsız Dergisi’nde yayınlamıştı. Devlet Güvenlik Mahkemesi, söyleşilere yönelik açılan ceza davaları hakkında takipsizlik kararı vermişti. Akabinde Türk Ordusu, Perinçek’in söyleşisini Doğu ve Güneydoğu’da helikopterlerle dağıtarak okunmasını sağlamıştı.

İkinci bir soru daha: IMF reçetesi gereği, köylüye dayanak akçalarını kaldırarak Türkiye tarımını çökerten ve özelleştirme yoluyla bir milyondan fazla emekçiyi sokağa atacak ve SSK’ları tasfiye edecek bir rejim, büyük çoğunluğa şiddet uygulamak dışında bir tercih hakkına sahip midir?

İç piyasayı bile yabancı hipermarketlere teslim eden bir rejim, esnaf ve tüccarı tasfiye ederken, birebir vakitte onlara özgürlük verebilir mi?

“Kopenhag kriterleri” içinde, emekçiye, köylüye, esnaf ve zenaatkâra, ulusal endüstrici ve tüccara insaf yoktur.

Bunlar, ulusal devletin dayandığı sınıflardır. Avrupa Birliği sürecinde daha ağır baskılarla dayatılan program, özgürlüğü ezici çoğunluk için imkânsız hale getirmekte, halka şiddet uygulanmasını ise zarurî kılmaktadır.

EN BÜYÜK YANILGI

Bu programın, “azınlık mezhep ve milliyetlere özgürlük” vaat etmesine kanmak, en büyük yanılgı olur; uygulandığı her yere, kanlı boğazlaşmalar getirdiği apaçık ortadadır. Kuzey Irak Kürtlerinin durumuna, Boşnakların şeriatçı bir rejim altına düşmesine, Çeçenlerin perişan haline ve Kosovalı Arnavutların ABD bayraklarıyla yürümelerine göz atmak, Batı’nın “insan hakları” programı hakkında kâfi fikir verir. Kaldı ki, olaya dünya ölçeğinde baktığımız vakit, milliyet ve mezhep çatışmaları, her yerde emperyalizmin ya- yılma siyasetinin aletidir.

Batı’nın globalleşme programının halka maliyetinin çok ağır olduğunu görmekle birlikte, “nasıl olsa başarılı olacak, biz de bu projeyle bütünleşelim ve üstte kalanların yanında olalım” diye düşünüldüğü de oluyor. Bu, çok ancak çok büyük bir yanılgıdır. Zira Türkiye, kesinlikle Avrupa Birliği ile bütünleşmeyecek, yeni oluşan dünya dengelerinden yararlanarak bağımsız ulusal devletini koruyacak ve demokratik ihtilalini tamamlayacaktır. Bütün olgular bu istikamettedir.

Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne tam üye olmak bir yana, önümüzdeki üç-beş yıllık süreç içinde cephesini Batı’dan gelen baskılara dönmek zorunda kalacağı mutlaktır.

TÜRKİYE-AB İLİŞKİLERİ

Hem ABD ve Avrupa, hem de Türkiye’nin Kemalist İhtilal rotasındaki ulusal kuvvetleri, ülkemizin Avrupa Birliği’yle bütünleşmeyeceğini biliyorlar ve ona nazaran mevzileniyorlar. Bunu saptamak için, Avrupa Birliği’ne Aday Üyelik Protokolü’ne bakmak bile kafidir. Orada, taraflar ortasında dört yıl içinde bir muahedeye varılmazsa, Kıbrıs ve Ege problemlerinin La Haye Adalet Divanı’nda çözüleceği yazılıyor. Şayet Türkiye’nin Avrupa Birliği’yle bütünleşeceği varsayılsa idi, bu cins kararlara gerek görülmeyecekti. Zira Kıbrıs, Yunanistan ve Türkiye, o zaman Avrupa Birliği içinde birleşecek ve ortalarında ne Ege kıta sahanlığı sorunu, ne de Kıbrıs sorunu kalacaktı. Herkes bilmektedir ki, süreç bu istikamette değildir. Yunanistan ve Güney Kıbrıs’ı da içine alan Avrupa, Protokol’a bu kararları koyarak, aslında gelecekte kendisi ile Türkiye ortasındaki meselelerde, La Haye Adalet Divanı’nı yetkili kılarak bir mevzi kazanmayı planlamıştır. Kıbrıs ve Ege kıta sahanlığı, önümüzdeki periyot Türkiye ile Yunanistan ortasındaki değil, Türkiye ile Avrupa Birliği ortasındaki hududu belirleyecek uyuşmazlık bahisleridir.

ABD açısından ise, sorun, Doğu Akdeniz’e hükmetmek için Kıbrıs’ı meselesiz bir üs haline getirmek ve ayrıyeten Türkiye’nin bütün çıkış yollarını kontrol altında tutmaktır. Dahası ABD, Türkiye’yi Kıbrıs ve Ege üzerinden sıkıştırıp Kuzey Irak’ta teslim alma siyaseti izlemektedir.

Türkiye yöneticileri ise, ne yazık ki, ulusal devlet perspektifini yitirerek, bu türlü bir Protokol’a imza atmışlardır. Bir kısmı ise, Batı’yı bir müddet daha oyalama ve vakit kazanma anlayışı içindedir.

Ancak bu sıkıntıların La Haye Adalet Divanı’na gitmeden, yani dört yıl geçmeden, önümüzdeki kısa devirde alevleneceği mutlaktır. Hakikaten işte alevlenmeye başlamıştır bile. Evvel İran’a düşmanlık kampanyası, gerisinden Ege Ordusu’nu kaldırma teklifleri ve hatta Türkiye’nin kıta sahanlığına ait ihlalleri “savaş sebebi” saymaktan vazgeçmesi yolundaki görüşler, birbiri peşi sıra piyasaya sürülmüştür.

ÜÇ CEPHEDE KARŞI KARŞIYA GELDİ

Türkiye, ABD ve Avrupa ile üç cephede karşı karşıya gelmiştir: Kuzey Irak, Ege ve Kıbrıs. İşbirlikçi medyanın ortada dolaştırdığı lafların değeri harbisi yoktur. Türkiye’nin her üç cephede de direneceğinden kimsenin kuşkusu olmasın. Bu direnmenin ulusal birikimi olduğu üzere, dünya şartları da elverişlidir.

Rusya, Çin, Hindistan, Orta Asya Türk cumhuriyetleri, İran ve bütün Asya bir blok oluşturmaktadır. ABD, Avrasya kayasına çarpmıştır. Batı uygarlığı çürümekte ve dağılmaktadır. Asya ise dinamiktir ve önüne geçilemeyen bir yükselişin içine girmiştir. Türkiye Avrasya bloku ile Batı ortasındaki istikrarları çok uygun kıymetlendirebilir ve kendisi için çok geniş bir hareket ve bağımsızlık alanı açabilir. Bütün sorun, bağımsız iradeye sahip bir Cumhuriyet İhtilali iktidarının kurulmasındadır.

Batı ile potansiyel çatışma ögeleri, yalnız Kıbrıs, Ege ve Kuzey Irak’ta değil, iç cephede de ciddidir. Batı Türkiye’ye, Aydınlık’ta tekraren haber konusu olduğu üzere şunları dayatıyor:

1. Ulusal Ordu tasfiye edilecek, Türk Silahlı Kuvvetleri Pentagonlaştırılarak, bölge polisi haline getirilecek.

2. 28 Şubat bitirilecek, cemaat ve tarikatlar özgürleştirilecek.

3. Ölçülü İslam tekrar iktidar ortağı yapılacak.

4. Yukardan kontrol altına alınan PKK yasallaştırılacak.

5. Bütün bunlara muhalefet eden radikaller temizlenecek. Özeti, Avrupa’ya girebilmek için, Türkiye’den öncelikle kapıdaki vestiyere ulusal ordusunu ve Kemalist İhtilal’i bırakması isteniyor. PKK’nin yasallaştırılması talebi ise, ellerinde Türkiye’ye karşı bir bölünme etkeni bulundurmak maksadıyladır.

Bu dayatmaların kabul edilmesi mümkün değildir.

Ulusal devlet ve ulusal ordu direnir; direnecektir; katidir bu. İşbirlikçi hâkim sınıfların devleti ve NATO’ya bağlı bir ordu nasıl direnir diye soranlar oluyor, şunu görmüyorlar: 28 Şubat’tan beri Türkiye’de, tıpkı Kurtuluş Savaşı yıllarında olduğu üzere, iki iktidar odağı oluşmuştur. Küçük Amerika rejiminin karşısında Kemalist İhtilal rotasında yeni bir iktidar belirmektedir. O nedenle sakız çiğner üzere tek bir “derin devlet”ten kelam eden analizler geçersizdir. Direnecek olan kuvvetler, Kemalist İhtilal rotasında toplanmaktadır. Küçük Amerika rejimi sönerken, devrimci birikim canlanmaktadır. Osmanlı devletinin içinden Kurtuluş Savaşı’nı gerçekleştiren bir Kuvvayı Ulusala nasıl çıktıysa, bugün de o denli olmaktadır.

Türk Silahlı Kuvvetleri’nin 28 Şubat’tan bu yana Cumhuriyet İhtilali mevzisinde kararlı bir hal göstermesi, yaşanan sürecin değerli bir işaretidir. 28 Şubat aslında 1995 Mart’ında Kuzey Irak’a yapılan Çelik Harekâtı’yla başlamıştır. Türk Ordusu, bu harekâtla ABD’nin egemenlik alanına girmiştir. Gerisinden gelen 1996 sonbaharındaki Türk Ordusu-Irak-Barzani işbirliği, ABD’nin Kuzey Irak’taki hâkimiyetine ağır bir darbe indirdi. Olayı ABD Genelkurmayına yakın Joint Forces Quarterly dergisi, “ABD Ordusu’nun Vietnam’dan sonra aldığı en büyük yenilgi” olarak niteledi.

Bu süreç, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin ulusal devleti ve Cumhuriyet İhtilali kazanımlarını korumakta kararlı olduğunu göstermiştir. Dıştan gelen baskılar, tıpkı Kurtuluş Savaşı yıllarındaki üzere, Türk-Kürt birliğini pekiştirme gereğini de ortaya çıkarmış ve Acil Kardeşlik Çözümü’nü gündeme getirmiştir. Dışa karşı bağımsızlığı ve içte laikliği savunmak, demokratik süreci kaçınılmaz olarak ateşlemiştir. Süreç kuşkusuz iniş çıkışlıdır, vakit zaman geri dönüşleri içerir. Lakin ben bu süreçte Türk Silahlı Kuvvetleri’nin ulusal devlet ve Cumhuriyet İhtilali mevzisinde kararlı bir hal alacağına, emperyalist baskılara teslim olmayacağına güveniyorum. Bu inancımı de her yerde olduğu üzere burada da söz ediyorum.

ULUSAL DEVLET

Türkiye’nin ulusal devletinin direneceğini söylemek, dayanaksız bir umudun sözü değildir; toplumsal-ekonomik gerçeğe dayanır. Ulusal devlet, ulusal piyasa temeli üzerinde var olur. Hiçbir ulus devlet, ulusal piyasanın dağıtılmasını ve kendi temellerinin yok edilmesini, velhasıl sömürgeleşmeyi kabul etmez. Ulusal devletler silahla kurulmuşlardır ve fakat silahla yıkılabilirler. Türkiye’nin barışçı yoldan yıkıma uğratılması pratiği, aslında en sonunda dıştan ve içten silahlı müdahalenin şartlarını hazırlamak ve uygun mevziler yaratmak içindir. Türkiye bu sürece kurbanlık koyun üzere başını uzatmayacaktır.

Irak ve Yugoslavya direnebilmiştir; Türkiye haydi haydi direnir. Türkiye ulusal devleti ve ordusunun direnme potansiyeli, Irak ve Yugoslavya’nın on katıdır. İnsan gereci, bağımsız devlet ve ordu geleneği, iktisadı ve öteki imkanları yanında, süratle güçlenen Avrasya blokunun sağladığı milletlerarası imkanlar hesaba katılırsa, Türkiye’nin Batı’ya boyun eğmeyeceği ve kendi ulusal devletini Batı’ya bir sefer daha kabul ettireceği açıktır. Türkiye ile Batı ortasındaki münasebetlerin olağanlaşması, egemenliğe hürmet ve karşılıklı fayda temeline oturması, bu direnişle gerçekleşecektir.

DEMOKRATİK İHTİLAL

Burada herkesin önündeki soru şudur: Kimin yanında olacağım? Ulusal devlet ve ulusal ordunun mu, yoksa Batı’yla bütünleşme projesinin mi? Bu iki karşı program ve kuvveti bağdaştırmak mümkün olamayacağına nazaran, herkes bu seçeneklerle yüz yüze gelecektir. Bir an evvel safa girmek, Türkiye’nin demokratik ihtilali ve Kürt sıkıntısına tahlil açısından da değerlidir.

BATIYA KARŞI TAVIR

Kürt sıkıntısının demokratik tahlili, Batı ile işbirliği yapıldığı için değil, Batı’ya karşı kesin hal alındığı için hızlanacaktır. Kürt sorunu, Batı ile işbirliği yapıldığı ölçüde sürüncemede kalır; Batı’yı Kürt probleminin içine davet eden uygulamalara ne kadar kararlı bir tavırla son verilirse, tahlil o kadar demokratik ve çabuk olacaktır. Zira Kürt problemindeki temel pürüz, artık Kürt realitesini kabul etmeyen iç kuvvetler değil, Kürt sıkıntısını Türkiye’ye karşı kullanmak isteyen dış kuvvetlerdir. O dış kuvvetlere karşı, ne kadar güçlü bir Türk-Kürt birliği kurulursa, inanç ortamı o kadar sağlıklı olur ve demokratik tahliller de yenileşir. Şayet, Kürt sıkıntısını çözmede, Türkiye’ye karşı Batı’nın baskısından yararlanmayı düşünenler olursa, bu, Türkiye üzerindeki tehditle birleşerek sorunu çözmeye kalkışmak manasına gelir.

Matematik formüllerle tabir edecek olursak: Türk+Kürt demokratik tahlil.

Batı+Kürt çözümsüzlük. Türk+Kürt birliği, Kurtuluş Savaşı’ndaki üzere Batı’dan gelen tehdide karşıdır.

Batı+Kürt formülü ise, Türkiye’ye karşıdır.

Bugünkü şartlarda Batı’nın yanında olmak, aslında Türkiye’ye karşı olmak manasını taşımaktadır. Sizin de dikkatinizi çekmiştir, Türkiye’nin bütünlüğü içinde yer almak, Batı’nın güzeline gitmiyor.

Denecektir ki, Türkiye devletini yönetenler elli yıldır Batı işbirlikçisidir. Doğru! Esasen Türkiye’yi bu hale getirenler de onlardır. Biz devrimciler, elli yıldır onlara muhalefet ediyoruz ve Kemalist İhtilal’in kazanımlarını savunuyoruz.

KÜÇÜK AMERİKA

Küçük Amerika rejimi açısından deniz bitmiştir. Batı ile işbirliği yoluyla Türkiye’ye yapılan kötülüklerin sonuna gelinmiştir. Yaratılan mafya-tarikat-gladyo rejimi derin bir krize girerken; Kemalist İhtilal kendisini yenileyerek canlanmaktadır.

Türkiye’nin ulusal devletini ve başka devrimci kazanımlarını savunmak, statükoyu korumak değil, devrimci bir sürece omuz vermektir. Türkiye, kendini savunmak için elli yıllık küçük Amerika sürecinin oluşturduğu mafya-tarikat-gladyo rejiminden kurtulmak durumuyla karşı karşıya gelmiştir. Bu nedenle ulusal devletin savunulması, Türkiye’de esaslı bir iktidar değişikliğine ve yenilenmeye yol açacaktır.

Bu olay, Kurtuluş Savaşı’yla başlayan ihtilale misal. Türkiye, sömürgeleşme tehdidinden kurtulayım derken, Osmanlı Ortaçağın’dan da kurtulmuş ve demokratik ihtilal sürecinin en değerli atağını yapmıştır. Benzeri bir durumda bulunduğumuz tahlilini yapan İşçi Partisi, Aralık 1999’da yaptığı 5. Genel Kongresi’nde bu sürecin gereksinimine yanıt veren bir iktidar projesi kararlaştırdı ve önüne üç birlik vazifesini koydu:

Siyasal düzlemde: Kemalist-Sosyalist ittifakı.

Kitlesel düzlemde: Türk-Kürt birliği.

Yaptırım düzleminde: Halk-Ordu birliği.

Program ise, Altı Ok’tur.

Altı Ok, hâlâ geçerlidir; önümüzdeki devrimci adımın temel yönelişlerini içerir.

Altı Ok, halk açısından gerçek olmanın ötesinde, Türkiye’nin büyük güçlerini birleştirecek tek formüldür.

“Demokratik Cumhuriyet” üzere formülleri, demokrasi düşmanı neoliberal çevreler de paylaşıyor. Altı Ok ise, eskilerin deyişiyle “Efradını cami, ağyarına mâni” bir programdır; yani fertlerini toplar, düşmanına da pürüz olur. Altı Ok benimsendiği vakit, emperyalistlerle ve halk düşmanlarıyla birleşme tehlikesi yoktur.

ALTI OK

Altı Ok’u farklı kavramlarla söz etmek mümkündür; lakin o vakit programın sihiri bozulur; büyük kuvvetler birleştirilemez ve tarihten kuvvet alınamaz; hülasa maksada ulaşılamaz. Türk ve Kürtlerin ortak tarihindeki en büyük miras, Kemalist Devrim’dir. Altı Ok, Kemalist ile Sosyalisti, Türk ile Kürdü, Halk ile Orduyu birleştirebilecek tek formüldür. Bu nedenle Altı Ok’un alternatifi yoktur.

Türk-Kürt birliğinin örgütsel biçimi, birlikte örgütlenmektir. Mustafa Kemal Atatürk’ün Türk ve Kürdü, Anadolu’da bir hükümet kurmak için, Müdafaai Hukuk Cemiyetleri’nde birlikte örgütlemesi, bugün de örnek alınacak çözümdür. Birlikte örgütlenme, birliği sağlamlaştırır. Farklı örgütlenme, ayrılma etkenlerini güçlendirir. Batı’nın “PKK’yi yasallaştırmakta” diretmesinin nedeni, Türkiye’yi bölme tehdidini elde bulundurmak içindir. Buna imkan verilmemesi, binlerce sayfa birlik yanlısı kelamdan ve birlik yemininden çok daha tesirlidir ve belirleyicidir.

Birlikte örgütlenme, vitrinde değil, gerçekte olmalıdır. Batı güdümlü programlar, Türk ve Kürdü birleştirmez. Kıblesi Washington ve Brüksel olan bütün programlar, bölücüdür. O merkezler, birleşik bir Türkiye istemiyorlar. Zira birleşik ve güçlü bir Türkiye’nin “Kriz bölgelerine müdahale misyonu”nu kabul etmeyeceğini biliyorlar. Onlara mecbur ve muhtaç olması için, Türkiye’nin sıkıntılı, zayıf ve kesimli olmasını istiyorlar. Birlikte örgütlenme, bu dayatmaya örgütsel karşılıktır.

KARDEŞLİK TAHLİLİ

Birlikte örgütlenme, birebir vakitte Kürt Meselesine Kardeşlik Çözümü’nü de hızlandıracaktır. Birlikte örgütlenmenin sağladığı itimat ortamında, Kürt kitlelerinin demokratik talepleri konusundaki kuşkuların dağılması da kolaylaşacaktır.

Güvenilir kaynaklardan öğrendiğimize nazaran, “Kürt Meselesine Kardeşlik Çözümü”, genel çizgileriyle kabul edilmiş ve Ulusal Güvenlik Şurası’ndan geçmiştir. Sorunu çözecek merkez, Washington yahut Brüksel değil, Ankara’dır.

Hal böyleyken, tahlilin Türkiye’den değil, Batı’dan beklenmesi, Kürt yurttaşlarımızın şuurunda bölünme etkenini güçlendirir. Bugün en temel problem, Kürt yurttaşlarımızı, tahlilin Batı’dan değil, Türkiye’den geleceğine ikna etmektir. Herkes bilmelidir ki, ABD ve Avrupa çözemez, Türkiye çözer. Herkes uygunca kavramalıdır ki, Batı’dan ne barış gelir, ne de özgürlük. Dış müdahaleye ne kadar kararlı tutum alınırsa, tahlilin uygulamaya konması da o kadar hızlanacaktır.

Aslında bu mektubu önümüzdeki süreçte nelerin olamayacağı ve nelerin de mutlaka gerçekleşeceği konusundaki görüşlerimi bildirmek için yazdım. Kimi tekrarlarda bulunmak değerine husus unsur sıralayacak olursak:

1- Kuzey Irak’ta bir Kürt devleti, katiyen kurulamayacaktır; kurdurulmayacaktır. Türkiye, gerekirse bölge devletleriyle birlik- te hareket edecek ve ABD’ye bu fırsatı vermeyecektir. ABD’ye güvenerek Kuzey Irak’ta Kürt devleti kurulacağı varsayımına nazaran hareket edenler, büyük bir yanılgıya düşerler. Asya kapıları ABD’ye kapanmaktadır. Şartlar, Türkiye’den yanadır. Bu nedenlerle Kuzey Irak’ta Kürt devleti teşebbüsü, başarısızlığa uğrayacaktır. Bu teşebbüsü destekleyenler, altında kalır. İki ihtimale nazaran hareket edenler de, yığınakta kusur yapmış olurlar.

2- Avrupa Birliği merkezli “Demokratik Cumhuriyet” programının muvaffakiyete ulaşma bahtı yoktur. “Demokratik Cumhuriyet” projesi, Kemalist İhtilal rotasındaki tahlil değildir. Bu program, “İkinci Cumhuriyetçilere” aittir. Aslında gayeleri, Kemalist İhtilal’in kazanımlarını yıkmak ve Türkiye ulusal devletini Yeni Dünya Sistemi içinde yok etmektir. Buna müsaade verilemez; verilmeyecektir. Dünya ve bölge şartları, bu açıdan Türkiye’den yanadır.

3- Tahlil, Avrupa Birliği’nde değil, Kemalist İhtilal rotasındadır. Bu nedenle Avrupa Birliği yandaşlığı tahlile hizmet etmez. Türkiye, Avrupa Birliği’ne katiyen girmeyecek, bu yüzyılın başında Atatürk’ün önderliğinde kararlaştırdığı gayeye kararlı olarak ilerleyecek, diğer deyişle ulusal devletinden vazgeçmeyecek, irticayı ezecek ve Atatürk’ün Altı Ok programını uygulayacaktır. Kürt sıkıntısının tahlili de buradadır.

4- Hem Avrupa Birliği hem Kemalist İhtilal’i tamamlama üzere ikili ve ikircikli haller geçersizdir. Karşı karşıya gelen güçlere mavi boncuk dağıtmak, faydalı olmaz. Cumhuriyet İhtilali cephesinde kararlı bir tutum almak, Kürt problemini çözmek açısından da anahtar kıymetindedir.

5- Kürt sorunu, Kurtuluş Savaşı’nda izlenen kardeşlik siyasetiyle çözülecektir. Burada kesin kararlılık vardır. Ana çizgileri şöyledir:

Bir: Kürt gerçeği kabul edilecektir.

İki: Türk ve Kürt, Türkiye’nin asli sahipleridir ve parçalanamaz bir millet oluştururlar.

Üç: Batı’dan gelen yeni Sevr tehdidine karşı Türk-Kürt birliği pekiştirilecektir.

Dört: Kürt yurttaşlarımızın, dışa karşı birliği sağlamlaştırmaya hizmet eden talepleri ve hakları, üniter devlet çerçevesi içinde gerçekleştirilecek ve teminat altına alınacaktır. Bunların birçok zati fiilen vardır.

Beş: Kültür ve eğitime ait haklar ve imkanlar, Kemalist İhtilal’in devrimci kültürünü geliştirmeyi temel alan birlik çizgisi üzerinde gerçekleştirilecek, Kürtlerin kendilerine mahsus kültür ve folkloru vb. ilerletmelerine bu taban üzerinde imkan sağlanacaktır.

6 Kürtlerin taleplerinin tahlile bağlanmasının önündeki en önemli pürüz, Batı’ya bel bağlayan ve bu nedenle güvensizlik yaratan tavırlardır. Kürt yurttaşlarımızın çeşitli taleplerinin gerçekleşmesi, Washington ve Brüksel’den medet uman tavırların muhakkak terk edilmesine ve bu bahiste Türkiye halkına inanç verilmesine bağlıdır. Bu tavır, Türkiye halkı içinde ve gözlemlediğim kadarıyla devlet katında, “Irak ve Yugoslavya’da olduğu üzere hıyanetle mi karşılaşacağız” tasalarına yol açmaktadır. Hak ve özgürlüklerin bölücülük gayesiyle kullanılmayacağı yolunda, lafla değil, davranışlarla kesin inanç verilmelidir. Bu nedenle, Batı’ya yönelen ve Batı’dan tahlil bekleyen bütün eğilim ve davranışlar kökten terkedilmeli, yüzler Türkiye’ye çevrilmelidir. Limanda Avrupa seferi için bekletilen gemiler, Tarık Bin Zeyyad’ın yaptığı üzere yakılmalıdır. Türkiye dışındaki seçenekler yok edilmelidir.

7 Başka örgütlenme ayrılığa, birlikte örgütlenme birliğe ve özgürlüğe hizmet eder. Türkiye halkına ve Cumhuriyet İhtilali kuvvetlerine itimat verecek en temel pratik, farklı örgütlenme siyasetinin temelden terkedilmesi ve birlikte örgütlenme çalışmasına girilmesidir. Bu nedenle PKK ve HADEP kimlikli telaffuz ve uygulamalar bırakılmalı, “biz” kavramı tekrar tanımlanmalıdır. “Biz” kavramıyla, Kürtler değil, Türk-Kürt birliği, Türk-Kürt kardeşliği, Cumhuriyet Devrimciliği tabir edilmeli ve buna uygun haller alınmalıdır.

8PKK ve HADEP dağıtılmalıdır. Başka örgütlenme temelinde kurulan bu örgütler korunduğu sürece, bölücülük seçeneği gizli tutulacak ve uygun şartlarda gündeme sokulacaktır. Batı devletleri, bu seçeneği elde bulundurmaktan vazgeçmiyorlar. Kaldı ki, farklı örgütlenme kaçınılmaz olarak ayrılığa hizmet eder. Öyleyse, birlik isteğinin biricik tabiri, PKK ve HADEP’in dağıtılması ve birlikte örgütlenme pratiğine girilmesidir.

9Birlikte örgütlenmenin programı, “Demokratik Cumhuriyet” değil, Atatürk’ün Altı Oku’dur. Bu iki program, birbirinin karşısındadır. “Demokratik Cumhuriyet” programı, Batı güdümlü neoliberal ve şeriatçı güçleri birleştiriyor. “Demokratik Cumhuriyet”, kaçınılmaz olarak bölücülüğe hizmet ediyor. Altı Ok ise, her alanda gerçek tahlili temsil ediyor. Milliyetçilik oku, CHP 1931 programında, bağımsızlık ve çağdaş uygarlıklarla ahenk olarak tanımlanmıştır; yani Kürtleri dışlayan bir milliyetçilik tarifi yapılmamıştır (Bkz. Doğu Perinçek, Kemalist Devrim-3/Altı Ok, s. 30 ve 119).

10 Kürt yurttaşlarımızın Atatürk’ü ve Altı Ok’u kararlı olarak savunmaları, Kürt Meselesine Kardeşlik Tahlilini hızlandırır ve onları Türkiye’nin geleceği üzerinde daha tesirli iktidar pozisyonlarına getirir. Atatürk’ün Altı Ok’u üzere sağlam ve devrimci bir yerde birleşmek, Kürt yurttaşlarımıza olan inancı de güçlendirir ve tahlil için gerekli kültürel-psikolojik şartları yaratır. Atatürk, Kürt meselesinin tahlilinde eşi bulunmaz bir ikna gücünü temsil eder. O’nun Kurtuluş Savaşı’nda uyguladığı program, Türkiyeci güçleri birleştirir. Kürt yurttaşlarımız burada örnek bir tutum almalıdırlar. Bu hal, tahlilin önündeki pürüzleri aşmak ve süreci hızlandırmak açısından belirleyici ehemmiyettedir. Kemalist İhtilali tamamlama ve Kardeşlik Tahlili rotasında birlikte örgütlenmek, Kürt yurttaşlar kitlesini önümüzde gerçekleşecek Cumhuriyet İhtilali iktidarında tesirli pozisyonlara getirir. Buna Türkiye’nin muhtaçlığı vardır.

11-Dağıtılan PKK’nin silahlı ve silahsız güçlerini, Türkiye’nin birliğine ve kardeşliğe kazanmak için uygun tahliller üretilmelidir. PKK idaresi istese bile, yönettiği güçlerin tamamının Türkiye makamlarına teslim olmayacağı ve bu güçler üzerindeki denetimin, Türkiye düşmanı devletlere ve birlik sürecine ziyan veren başıbozuk oluşumlara geçebileceği dikkate alınmalıdır. Bu nedenle, teslim olan ve dağdan inenler için makul ve gerçekleşebilir bir tahlilin geliştirilmesi planlanmalıdır.

Size duyurmak istediğim görüşler bunlardır. Düzgün dileklerimi ve selamlarımı yollarım.

Doğu Perinçek

İşçi Partisi Genel Başkanı

*2000 yılı Mayıs ayı ortalarında Abdullah Öcalan’ın avukatları bir heyet halinde ziyaretime geldiler; görüşlerimi sordular. Şahsen Abdullah Öcalan’ın görüşlerimi öğrenmek istediğini. Ona aktaracaklarını söylediler. Ben de Kürt sıkıntısının tahlili dahil, Türkiye’nin yaşadığı sürece ait analizimi ve programımızı anlattım. Daha sonra bu tahlillerin yetersiz ve eksik aktarılmasından kaygılanarak, görüşlerimi yazılı hale getirdim ve bütün Kürt Örgütü önderlerine ve basına gönderdim. Resmi makamlara da yolladım ve ayrıyeten Teori mecmuasının Aralık 2000 tarihli sayısında tam metin halinde yayımladım. Bu mektubun her satırının altına bugün de imza atarım. Herkese de dikkatle incelemelerini ve bu problemin tahlilinde değerlendirmelerini öneririm. Mektup, “Ergenekon Davası” belgesinde da bulunmaktadır.

Odatv.com