Özkök’ten bu kez yanaklarınızı ıslatacak duygusal yazı: Arkadaşımın oğlu 10 yüce gönüllüden biriydi

Onun ismi Bayram Eren Aslan..
“O’nun” diyorum zira onun üzere dokuz kahraman daha var.
Onların da isimleri var…
Sercan Utmi… Hilmi Şahin.. Eyüp Dereli… Tolunay Kocaman.. Enes Kızılyel… Muharrem Can… İlker Onarcı… Tekin Enes Sarıyıldız… Alperen Özcan…

***

Eskişehir’de başlayan yangını söndürmek için hayatlarını veren kahramanlarımız bunlar…
Bu 10 kahraman içinden birini tanıyorum.
Daha doğrusu babasını…

***

Babasının ismi Gürsel Aslan.
Hürriyet’in Ankara ofisinde birlikte çalıştığım asil insanlardan biri…
Onun oğluydu Eren Aslan…
Bir AKUT gönüllüsüydü.

***

Annesi ve babası mevt haberini aldığında onun Eskişehir’de yangın söndüren kahramanlar ortasında olduğunu bilmiyorlardı…

Çünkü bu ülkede nerede bir felaket varsa, nerede bir insanın canı yanmışsa, nerede bir ağacın, bir hayvanın başına bir felaket gelmişse, oranın hazır gönüllüsüydü…Hızır’ıydı…

***

6 Şubat Sarsıntısında Adıyaman’daydı.
Devletin kimi işgüzar vazifelileri onları uzakta tutmaya çalışırken, onlar felakete uğrayan insanların yanı başındaydı.
Hani şu her enkazın altına “Orada kimse var mı” diye seslenen, isimsiz kahramanlar ordusu var ya, onun gönüllüsüydü bu çocuklar.

***

Bir bayanı enkaz altından çıkarırken yaşadığı sevinci bile paylaşamazdı kimseyle.
Çünkü enkaz altında sırasını bekleyenler vardı.
“Orada kimse var mı” davetine gelen sesler, gelmeyen sesler hepsi onun derdiydi.

***

Kendi kurduğu küçük mühendislik ofisi vardı.
Gözü işinde, kulağı AKUT’un haber merkezindeydi.
Bir felaket duyurusu geldiği an, o dükkânın kapısına kilit vurur, sırt çantasını alır fırlardı.
Bu ülkenin vicdan itfaiyecileriydi onlar. İnsanlığın her yangınında oradaydılar.

***

Görünmeyen bir insanlık ordusunun istekli askerleriydiler.
İçlerinde, çok yüksek rütbeli bir insan otururdu.
Emir aldıkları tek rütbe, içlerindeki o vicdan, insanlık ve dayanışma duygusuydu.
Karşılığında aldıkları tek fiyat ise…
Ücret demek olur mu hiç…
Tek mükafat…
Bir canı kurtarmanın verdiği mutluluktu.

***

Eren’imizin bütün hayatı boyunca bu istekli savaşçılıktan kazandığı tek servet işte buydu.
Avuç içi kadar bir mutluluk…Bir canı kurtarmanın gururu ve iç rahatlığı…

***

Onların kederi canlardı.
İnsanlar, bitkiler, ağaçlar, hayvanlar, tabiat…
Allah’ın bu gökyüzü altında yarattığı bütün canlıların hayatı hayattı onlar için.
Kim bilir kaç insanın yanında kaç hayvanı da çıkarıp almışlardı, enkazların altından, selin içinden, yanan ormanlardan.

***

İşte o denli bir vazifeydi Eskişehir’deki de…
Son göreviydi…
Milenyum çocuğuydu…
24 yaşındaydı…

***

Ya birinci görev…
İlk misyon o doğmadan bir yıl önceydi.
17 Ağustos 1999 gününü…
O gün Hürriyet’in Yazı işlerinde önüme gelen bir fotoğraf güya hâlâ önümde duruyor.
İstanbul Yenikapı’da bir geminin önündeki devasa insan kuyruğuydu.

***

Hiçbir yerden buyruk almadan, kendi içlerinden gelen ilahi bir talimatla Gölcük Sarsıntısına yardım yükleyen insanlardı bunlar.
O güne kadar Türkiye’de hiç görmediğimiz bir insan portresi çıkmıştı önümüze…
Kendiliklerinden yardıma koşan beşerler.
Hiçbirinin ismini bilmediğimiz, lakin o günden itibaren her birini çok yeterli tanıyacağımız yeni bir Türkiye portresiydi bu.
AKUT’un ismini birinci kere işte o gün öğrendik.

***

Oysa 1996’da kurmuştu Nasuh Mahruki ve arkadaşları Türkiye’nin bu birinci büyük istekli hareketini.
Çoğu dağcıydı ve gayeleri kayıp dağcıları kurtarmaktı.
Ama onların birinci büyük vazifeleri 1999 zelzelesi oldu.
Ve biz o gün öğrendik, bu ülkenin içindeki en güçlü ulusal orduyu…

***

Genç bir vicdan ordusuydu bu.
İnsanları öldürmek değil, kurtarmak, yaşatmak için savaşan bir ulusal ordu.
Hürriyet gazetesindeki kardeşimiz Gürsel Aslan’ın kahraman oğlu Eren de işte bu kutsal vicdan ordusunun gönüllüsüydü.

***

Yıllar boyunca çok insan kurtardı.
Kurtaramadığı çok insanın başucunda ağladı, yas tuttu.
Ve evvelki gün 5 orman personeli ve dört AKUT gönüllüsü arkadaşı ile yangının içine daldı.
Hep diğerlerini kurtarırdı.
Bu kere kendini kurtaramadı.
Çünkü kendinden evvel kurtaracak bir Yeşil vatan vardı.
Ağaçlar vardı. Kuşlar, böcekler, tavşanlar, kaplumbağalar.
Canlar vardı yani…

***

Eren’in son misyonuydu.
On kişiydiler.
Beşi orman işçisi, beşi AKUT gönüllüsü.
Adlarını bir defa daha okuyun ve artlarından “Biz sizi çok düzgün bilirdik” diye seslenin.
Öyle hançerinizden seslenin ki yalnızca onlar değil, AKUT’U, bu istekli insani yardım ordusunu yok etmek isteyenler de duysunlar.

***

Ama ne olur şehit demeyin.
“Cennete gittiler” deyin… “Kalbimize gömüldüler” deyin.
“Hakka yürüdüler” deyin,
“Bu vatan için öldüler” deyin.
Ama şehit demeyin lütfen…
Bir gün bu ülkede “Şehitlik” denen o şanlı payeyi, mağaralarda, madenlerde, ihmalkarlığın, vurdumduymazlığın”, “Hesap vermekten kaçmanın”, “insanları pisi pisine” vefata göndermenin kılıfı, mazereti olmaktan kurtarabilirsek şayet;
İşte o gün, hepimiz en şanlı manasıyla “Şehit” deriz onlara.

Ertuğrul Özkök