Özkök bir yapay zeka videosundan sözü Diyanet İşleri Başkanı’na getirdi: Otoriter liderlerin alaca karanlığındayız

Londra’daki bir hastanedeyiz.
Saçları beyazlaşmış, 80’lerinde bir adam hastanenin kapısından tek başına içeri giriyor.
Elinde eski bir akustik gitar var.
Merdivenleri tek tek çıkarak beşinci kata geliyor.
Bir odadan içeri giriyor.

YATAKTA YÜZÜNE ÖLÜMCÜL BEYAZLIK DÜŞMÜŞ BİR ARKADAŞ

Yatakta onun yaşlarında görünen bir adam yatmaktadır.
Saçları dökülmüş, yüzü bembeyaz, elmacık kemiklerini düzgünce ortaya çıkaracak kadar zayıflamış bir insandır.
Sanki bu dünyada son günlerini geçiriyor üzeredir.
Gözlerini yavaşça ortalar, gelen adama bakar.
Yüzüne çok hafif, çok mecalsiz bir memnunluk sözü oturur.
Anlaşılmaz birkaç söz mırıldanır.
Sonra gözlerini yeniden kapar.

YATAKTAKİ HASTA 74, ZİYARETÇİ 83 YAŞINDA

Kapıdan giren insan Paul McCartney’dir.
Beatles’ın kalan iki üyesinden biri.
Yatakta yatan ise Phil Collins’tir.
Yataktaki hasta 74, ziyaretçi arkadaş 83 yaşındadır.
Allah hastalığı her vakit sıralı vermiyor.

A HARD DAY’S NIGHT SİNEMASININ KÜÇÜK FİGÜRANI

Biri, Paul McCartney…
1960’ların bayrak devrimcisi Beatles’ın hayatta kalan iki üyesinden biri.
Dokuz yıla 213 beste sığdırmış, tarihin en büyük müzik ihtilalini yapmış Beatles yani.
Öteki, Phil Collins…
1970’lerin büyük gurubu Genesis’in hem solist hem davulcusu…
Sonra mesleğine kendi başına devam etmiş.
Ama onları birbirine bağlayan bir öbür bağ var.
Beatles 1961’de birinci sineması “A Hard Days Night’ı” yaptığında, oradaki küçük figüranlardan biri Phil. Collins‘di.

PAUL MCCARTNEY GİTARINI ALIR VE O ŞARKIYI SÖYLEMEYE BAŞLAR

Paul McCartney arkadaşının başucuna gelir ve gitarıyla o şarkıyı söylemeye başlar:
“Hey Jude…”
Şarkının sözleri yavaş yavaş akmaya başlar:
“Üzgün olma, makus hislerini içine atma”
Yüreğini aç, hayatında hoş şeylere yer olsun.
Korkma, bahadır ol, göze al, sevgiye adım at…”

JOHN LENNON’UN OĞLU JULIAN İÇİN YAZILMIŞ ŞARKI

Phil Collins gözleri kapalı yarı şuurlu yarı bilinçsiz dinler şarkıyı…
Paul Mc Cartney’in John Lennon’un oğlu için yazdığı olağanüstü müzik, güya 57 yıl sonra gerçek adresini bulmuştur.
1968 yaşında John Lennon eşinden boşanıp Yoko Ono ile olduğu sırada oğlu Julian’ın mutsuzluğuna azaltmak için yazmıştı Paul McCartney bu şarkıyı…
Dünyada kültür alanında büyük değişimlere yol açan 1968 Mayıs olaylarından yalnızca 3 ay sonra çıkmıştı müzik.

PAUL MCCARTNEY MÜZİĞİN SONUNDAKİ “NA NA NA” NAKARATINI NEDEN UZATTI

Sondaki “na na na” nakaratını bilerek uzun tutmuştur ki beşerler daima birlikte söylesinler, bir sevgi ve umut korosu oluştursunlar diye…
Başarmıştı da…
16 Aralık 2018 gecesi Londra O2 gecesi Hey Jude’u söylerken binlerce kişi bu na na na nakaratına eşlik ediyordu.
O gece ona eşlik eden insanlardan biri de bendim.
Yağmurlu bir Londra gecesiydi ve konserden çıkarken çok memnundum.

ŞARKI BİTERKEN PAUL MACCARTNEY ARKADAŞININ KULAĞINA ŞUNU FISILDAR

Şarkı biterken Paul arkadaşının elini meblağ ve kulağına fısıldar:
“Biz hala bir grubuz ve bize sahne olarak yalnızca hayat kalsa bile müzik söylemeye devam edeceğiz…”
Onlar 1960-70 müzik ve kültür ihtilalini yaratan insanlardı.
Biri Liverpool’dan gelmişti.
Taşradan yani.
Öteki Londra’dan…
Metropol çocuğuydu.

INSTAGRAM’DAN BU PAYLAŞIMI İZLERKEN İZMİR YILLARIMA DÖNDÜM

Bu sahne Instagram’da işte bu türlü paylaşıldı.
Çok etkilendim.
Gözyaşlarımı tutamadım.
İzmir’in sokaklarında Çiğli Amerikan üssünün radyolarını dinleyerek başlayan gençliğim yıl yıl önümden geçti.
1968 yılının 1 Mayıs günü bir trafik kazasında kaybettiğim mahalle arkadaşım Reşat Nevruzlu geldi gözümün önüne…

BABASIZ BÜYÜYEN FAKİR ARKADAŞIMLA SOHBETLERİM

Babasız büyüyen fakir arkadaşımın kendini nasıl yetiştirdiğini, nasıl bir müzik tutkunu olduğunu, geceler boyunca Beatles mı daha büyük Rolling Stones mu tartışmalarını yaptığımız mahallemiz tekrar beni aldı götürdü.
Bob Dylan’ın “Like a Rolling Stone” müziğini birinci dinlediğim gün yaşadığım hisler bana koskoca bir hayatın hülasası üzere geldi.
Paul McCartney’ bir defa daha sevdim.
Phil Collins’in “Against All Ods” sinemasındaki mükemmel müzik “Take a Look At Me Now” müziğini tekraren dinledim.
Bir hastane odasında fevkalâde bir sahneydi…

BÖYLE BİR SAHNE HİÇ YOKTU, HİÇ YAŞANMADI

Geleyim gerçeğe….
Anlattığım bu hastane sahnesi hiçbir vakit yaşanmadı.
Paul McCartney o hastaneye gitmedi.
Phil Collins o denli bir hastanede değildi.
Yapay zekâ ile yaratılmış, hayali bir sahneydi bu.
Bu sahneyi öteki beşerler yapay zekâ yardımıyla yarattı.
Çünkü görmek istedikleri bir sahneydi, bir an’ıdı, bir histi bu…
O “Gerçek” yoksa…
Kendi “Gerçeklerini” kendileri yarattılar.
Özledikleri, görmek istedikleri bir dostluğu, bir vefayı kendi hayallerinde gerçeğe çevirdiler…

BUNU BİLDİĞİM HALDE TEKRAR DE ÇOK ETKİLENDİM

Bildiğim halde hiç fark etmedi.
Sahiciymiş üzere sevdim bu sahneyi.
Sahiciymiş üzere hüzünlendim.
Sahiciymiş üzere tekrar çok sevdim Paul MCCartney’i.
Sahiciymiş üzere özlemişim Phil Collins’i…
Dün bütün gün her ikisinin müziklerini da gerçek olarak dinledim.
Şimdi anladım, altı yedi yıl kadar evvel Londra’da O2 Arena’da Paul McCartney bu şarkıyı söylediğinde niçin çılgınca alkışlandığımı.

ONLAR VE BİZLER GİDİNCEYE KADAR GERÇEK ÜZERE MÜZİK SÖYLEMEYE DEVAM ETMELİYİZ

Çünkü hepimizin içinde bu kelamların dokunacağı bir nokta var.
Hepimiz adresiyiz bu şarkının…
Günün birinde hepimizin “Hey Jude” diye müzik söyleyeceği birisi, birileri var.
O birilerinin de bize söyleyeceği bir “Hey Jude.…”
Bizi hayattan keyif almaya, umutlu olmaya, yavuz olmaya davet eden müziklere muhtaçlığımız var.
Hatta kışkırtmaya, tahrik etmeye, “Haydi kalk git” diyecek müzikler lazım bize…
Hatta tahminen sadece, her hafta cuma vaazında hayatımızın, keyiflerimizin her noktasına burnunu sokmaya kalkışan Diyanet İşleri Liderine inat, yaşamaya azmetmeliyiz, azmettirmeliyiz.

ASLINI YAPACAK HAMASETİN YOKSA SAHİCİYMİŞ ÜZERE YAP

Aslını yapacak cüretimiz yoksa bile en azından sahiciymiş üzere yapmak…
O da hoş bir şey.
Çünkü 21’inci Yüzyılın berbat önderleri bize öylesine makus bir dünya yarattılar ki…
Onlar gidinceye kadar sahiciymiş üzere yaşamaya devam etmeliyiz…
Neden mi.
Zira makus beşerler yenilecekler…
Bir gün kesinlikle yenilecekler…
İyi beşerler kazanacaklar

OTORİTER ALACAKARANLIKTA ARTIK MÜZİK SÖYLEMEK LAZIM

O güne kadar, içimizden yahut yüksek sesle lakin kesinlikle daima birlikte sahiciymiş üzere Hey Jude’u söylemeye devam edeceğiz.
Ne diyordu Paul McCartney o yapay zekâ hastane sahnesinde…
“Biz hala bir grubuz, bize sahne olarak yalnızca hayatımız kalsa da…
Şarkı söylemeye devam edeceğiz…”
Çünkü otoriter başkanların alaca karanlığındayız…
Ve artık müzik söylemek lazım….

Ertuğrul Özkök