Nesrin Topkapı hayatını yazdı

Korkusuz muharriri İpek Özbey, Nesrin Topkapı’nın hayatını kaleme aldığı kitabı ‘Nesrin Topkapı: Otobiyografi’yi köşesine taşıdı.

Özbey’in “Annesi, Nesrin Topkapı’yı alıp Sıkıyönetim Kumandanı’nın meskenine neden gitti?” başlıklı yazısı şöyle:

1980-1981 yılbaşı…

İşsiz ve yalnız bir formda konutta oturup, veresiye aldığı şarabı içiyordu.

Derken tam gece yarısı olduğunda TV’de kendini gördü.

Şaşırdı.

Beklemiyordu.

1979’daki o siyah beyaz çekimdi.

O yıl neden gösterilmemişti, bilmiyordu.

Bir yıl sonra habersizce yayınlanan bu televizyon programını izlerken tesadüfen gördüğü kendisini daima eleştiriyordu ki, telefonu çalmaya başladı.

Hatta hiç durmuyordu.

Gece 00.00.

Tanıdıklar değildi yalnızca arayanlar, iş teklifleri, hem de inanılmaz sayılara…

‘Sen şöylesin, böylesin, ben daima demiyor muydum’lar, ‘Baaak, lafıma geldin’ler, ‘Evde misin? Çabucak geliyorum’lar, ballar, kaymaklar…

İzmir’de bir iş teklifi… Olağanda 100 lira alıyorsa, gecede 30 bin lira öneriliyordu.

Teklifi sevinçle kabul etti.

Sonraki gün tekrar telefon çaldı. Mesken kalabalıktı.

Hızlı ve net konuşan kişi Fahri Bey’di: ‘Taksim Maksim’e başlıyorsun haftaya’ dedi.

Evdekiler de ‘Bekle, başlıyoruz, diye seni aylarca bekletip aramadılar bile’ diyorlardı.

Gerisini Nesrin Topkapı’dan dinleyelim:

‘Fahri Bey’e, ‘Yıllardır mekânınızda çalıştım. Sağ olun. Bir kere olsun artırım istemedim (Bir şey istemenin bedeli korkutur beni). Lakin 40 bin lira teklif eden solistimize ‘evet’ dedim’ deyince, Fahri Bey, ‘Ben olanları biliyorum. O İzmir’i de kapatırım. Zirvemi attırmasınlar! Fiyatını 30 bin lira yapıyorum’ dedi. Rahmetler olsun…’

KONSERVATUARA ALINMADI: ŞAŞISIN VE BOYNUN YAMUK

Hepimiz anlatırız değil mi?

Eskiden yeni yıl TRT’den Nesrin Topkapı’nın büyüleyici dansıyla gelirdi konutlarımıza.

Türkiye’nin en düzgün oryantal dansçısı kim deseniz, herhalde biz ve anne-babalarımız Nesrin Topkapı’yı başa yazarız.

1951 yılının 4 Şubat’ında karlı bir günde, tiyatro sanatkarı anne ve babanın evladı olarak ışıltılı bir dünyaya doğdu Nesrin Topkapı. Beyoğlu’nda Süslü Saksı Sokak’ta başlayan ve mesleğinde tepeye çıktığı, vakit zaman takılıp sendelediği hayatını ‘Nesrin Topkapı: Otobiyografi’ kitabında kaleme aldı.

Kitapta birbirinden farklı anılar, fondaysa Türkiye’nin cümbüş hayatının değerli bir kısmı var.

Nesrin’in dans hevesi çocukluk yıllarında başlıyor. Babası, her türlü masrafı göze alıp onu Ankara’ya seçmelere götürüyor. Zira o yıllarda konservatuvar bir tek Ankara’da var. Gerisini Nesrin Topkapı’dan dinleyelim: ‘Sınavda bale kıyafetim yoktu, eski kıyafetim üzerime olmuyordu. Fanila ve çorapla dans ettim. Bir hanım piyano çaldı ve vals yapmam istendi. Akabinde beni yüksek bir yere çıkarttılar ve yere bir beyaz kâğıt koyup ayağımın etrafını çizdiler. Sonra beni yere indirip bacağımı dümdüz öne, yana ve geriye açıp geri yerine koymamı istediler. İmtihan bu üç etaptan ibaretti. Valste ritim hissimin, yaylanışımın ve üst gerçek yükselişimin güzel olduğuna eminim. Bacağımı kaldırışım tahminen yanlıştı, bilmiyorum. Ayak biçimi çiziminin neden yapıldığını da bilmiyorum. Sonunda listeler açıklandığında ismim yoktu, kaybetmiştim; neden kaybettiğim hakkında da bir fikrim yoktu. Lakin dünyam yıkılmıştı. Bu sefer babamla müdüre çıktık. Ben neden kaybettiğimi, kusurumu öğrenmek istiyordum. Müdürün unutamadığım ve aklımda kalan sözleri şöyleydi: ‘Gözlerin şaşı, boynun çarpık.’

Ama ne şaşıydı ne de boynu yamuk…

SIKIYÖNETİMİN SUSTURDUĞU KONUTLARDA BİR DANSÇI

İstanbul’a dönüşte annesi “Bir de ben deneyeceğim” dedi ve tekrar Ankara’ya, bu sefer birlikte gittiler. Ankara’ya inince bir taksiye atlayıp sürücüye “Doğruca sıkıyönetim kumandanı Fahri Özdilek’in meskenine gidiyoruz” dedi annesi.

Kapıyı bir hizmetçi açıp ne istediklerini sordu. Annesi ‘Kızım için geldik. Paşanın bizi dinlemesini…’ derken, bayan lafı kesip, ‘Paşa yemek yiyor, müsait değil. Öteki zaman’ diye kapıyı yüzlerine kapattı.

Fakat annesi, kapı aralığına ayağını koyup sıkışmasına aldırmayarak, ‘Biz kenarda bekleriz’ dedi. O ortada içerden ‘Kimmiş gelen?’ sorusuna, hizmetçi ‘Bir hanım, kızı için gelmiş’ dedi. ‘İyi, al içeri’ dedi Paşa.

Yine Nesrin Topkapı’ya kulak verelim: ‘Annem kısaca konservatuvarda ‘şaşı ve çarpık’ olduğum palavralarıyla hakkımın yendiğini söyleyip ‘Tiyatro kulislerinde büyüyen yetenekli bir çocuğun hayatını tekrar yeşertmek için yardım ederseniz çok minnettar oluruz’ dedi. Paşa ayağa kalkıp giderken birine seslendi ve ‘Benim yeğenimi de almadılar, sen anlatıver’ dedi o bireye. ‘Gerek yok, biz daha fazla rahatsız etmeyelim’ diyerek çıktık. Olumsuz görünen bu olay aslında tahminen de beni tetikledi (…) Bu ihtilal, yasaklar, bitmeyen torpiller, ‘şaşı ve çarpık hilkat garibesi’ halim, istediğim yola tutkumu artırdı. Kendi yolumu bulmam için inatçı bir yoldu. Tahminen de bir sinyaldi. İkinci sinyal ise, 1980 ihtilalinde, yılbaşı gecesinde televizyondaki gösterimdi. Kendi yasaklarını kendileri kırdılar güya. Sert çamaşır suyu sonrası, yumuşatıcı yerine düşünüldüm tahminen de.’

DAVULUN İÇİNE NASIL GİRDİ?

Birçok dönüm noktası olmuş aslında Nesrin Topkapı’nın…

Sahne hayatının başlangıcı da sürprizlerle dolu.

1966-67’ler… Bir menajerden Caddebostan Orhan Restoran’daki bir dans yarışına iştirak teklifi gelir, “Kesin kazanırsınız” der. Düşünün kazanan üç ay o gazinoda çalışabilecek. Ama herkes yarışa bir buluşla katılıyor, onun da bulması lazım.

Kimi saksıdan çıkacak, kimi sahneye Killing’in kucağında çığlıklarla çıkacaktı.

Düşündü taşındı…

“Bir adam, boynuna asılı bir davulu çalarak çıksa, sonra ben davulu yırtıp içinden çıksam” dedi. Hazırlık başladı.

Fıstık yeşili kumaşlar, boncuklar, fırfırlar…

Bakın o günü nasıl anlatıyor ünlü dansçı:

‘Yarışma günü, Caddebostan Orhan Restoran’a geldik annemle (…) Kocaman, devasa, yuvarlak, yerden 40 santim kadar yüksek bir sahnesi var (…) Menajer davulu getirdi. Davulcu yok! Bulamadım, dedi… Olsun, ben içine girip yürüyerek onu, kendi kendine davul üzere yürütürüm, dedim. Etekleri toplayıp bir yanı açık davulun içine girdim. İçinde mertekler var, dışında da kayış bağlamak için iki kocaman metal halka. Kafkas dansçısı üzere kaslar gerek. Bir de 25 metre kumaş var ki, bacaklarıma sıkıştırıp üstüne basmadan ilerlemeliyim. Yaz, sıcak… Elimdeki ziller de merteklere değdikçe takırdıyor, davul ise halkaların üzerindeki tümsekten geçerken beni hoplatıyordu. Devrilmemekten öbür ne isteyebilirdim ki? Davulun açık yanına kumaş raptiyelenecek derken, ‘Durun! Bana bir şey lazım, nasıl çıkacağım? Makas olmaz, ellerim zati dolu’” dedim. Biri jilet buldu. İsmim anons edildi. Jilet ağzımda, çömelmiş durumda, havalandığımı hissettim. Sonra karanlıkta bir yere kondum. Son derece dikkatli, yalpalamadan, topuklularla küçük küçük, ritme uyarak ileri yuvarlıyordum davulu. Kendime, buluşuma lanetler yağdırıyordum. Sanki sahnenin neresindeyim diye, zilli ellerimle jileti dikkatle alıp davulun kumaş kaplı yanını az kesip jileti attım ve o aralıktan dışarı baktım. Sahne o kadar büyük ki, 2-3 metre bile gidememişim güya. Ne kadar daha gittim bilmiyorum, kâfi dayanamıyorum deyip, yırtığı büyütüp, elimle açarak, ellerimi çıkarıp zil çalmaya başladım. Alkış yeterli de, vücudumu çıkaramıyordum.’

Bir yıldız doğuyordu.

Birinci olamamıştı fakat burada bitmeyecekti.

Sabah telefon çaldı. Arayan Orhan Restoran’ın sahibi Orhan Bey, “Akşam olanlara çok üzüldüm. Ben halkın oyuyla adil bir seçim olması kaidesiyle birinci kez bir yarışa müsaade vermiştim. Benim yerimde haksızlık olamaz. Kazananla üç aylık programa başlayacaktık. Şike yapıldı, halk da kabul etmedi, arbede çıktı alışılmış. Bizim birincimiz sizsiniz. Gelin, programa başlayalım” dedi.

Profesyonel sahne hayatı işte bu türlü başladı.

Dansın ve müziğin içinde, her bir notayı yüreğinin ta derininde, her bir ritmi vücudunun her kıvrımında hisseden bir bayanın inişli-çıkışlı hayatı. Roman üzere, kimi vakit bir Yeşilçam sineması tadında öyküler.

Siz de benim üzere biyografi/otobiyografi okumayı seviyorsanız, lütfen bu kitabı okuyun.”