İmamoğlu Cumhuriyet’e yazdı: ‘Dünyaya bir daha gelsem…’

23 Mart’tan bugüne Silivri Cezaevi’nde tutuklu bulunan İBB Başkanı ve CHP’nin Cumhurbaşkanı adayı Ekrem İmamoğlu, çocukluğunu kaleme aldı. Trabzon’dan Aydın’a uzanan ve doğduğu günden 11 yaşına kadar yaşadıklarını aktaran İmamoğlu, çocukların 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutlayarak şunları kaleme aldı:

“Bir köy çocuğu olarak dünyaya gelmek, hayatımı şekillendiren bir gerçeklik olmuştur. İçimdeki duyguyu çabucak paylaşayım; dünyaya bir daha gelsem, yeniden bir köy çocuğu olarak yaşama başlamak isterdim. Ailem, Trabzon’un Akçaabat ilçesine bağlı Cevizli köyünde yaşıyordu. Kalabalık bir aile olarak üç konut yan yana yaşıyorduk. Konutlarımız, toprağımızı gören bir pozisyondaydı. Yerimizin iki yanından akan ırmaklar, Söğütlü Deresi ile birleşiyordu. Köyümüzün doğusundaki ve güneyindeki dağlardan gelen alüvyon, kumlu ve verimli topraklar oluşturmuştu. Karadeniz’deki öteki köylere nazaran düz sayılabilecek köyümüz, tarım için elverişli topraklara sahipti. Lakin merkezi bir köy değildi.

Çevremizdeki Şinik ve Polita köyleri; sağlık ocağı, fırın, bakkal, karakol ve okul üzere imkanlarıyla daha avantajlıydı. 4 yaşıma kadar annem ve babamla köyde en son yapılan küçük bir meskende yaşamışız. Çocukluk yıllarımda köyümüzün ve konutumuzun olduğu kısmın yolu ve elektriği yoktu. Evet, köy çocuğuydum lakin doğumum kent merkezinde 3 Haziran 1971’de Trabzon Yenicuma Doğum Hastanesi’nde gerçekleşmiş. Dedem, birinci torun çocuğu olmam nedeniyle titiz davranıp hastanede doğmamı istemiş. 4 yaşıma kadar yaşadığım Cevizli köyünden ve o birinci çocukluk yıllarımdan pek anım yok hafızamda. Ancak elbette ki sonraki yıllarda hoş köyümüzden birçok anı benimle yaşamaya devam ediyor.

YILDIZ ÜZERE PARLAYAN BİR KÖY: YILDIZLI

Ailemin ticari ömrünü geliştirmek için uygun gördüğü Trabzon-Akçaabat ortasında bulunan Yıldızlı köyüneyse 1975’te taşındık. Yıldızlı köyü sahiden bir “yıldız” üzere parlayan harika bir kıyı köyüydü. Trabzon merkezde işyerleri ve apartmanı olan dedem ile babamın köyde yaşamayı tercih etmesi, benim birçok şeyi deneyimlememe fırsat tanımıştır. Cevizli köyü öbür bir tada ve yapıya sahip çok hoş bir köydü. Lakin yeni taşındığımız Yıldızlı köyü de başka özellikleriyle çok renkli bir çehreye sahipti. Bu köydeki konutumuz tek katlıydı. Daha sonra üç kat olacak olan konutumuza yerimizin içinden çıkarken dedeme ilişkin kereste deposu ile atölyemiz ve babamın işyerine ilişkin büyük bir inşaat gereci deposu vardı. Zira hem dedem hem de babam Giresun, Gümüşhane, Trabzon, Rize ve Artvin vilayetlerini kapsayan ticaretleriyle hakikaten benim için ufuk açan, ticari ömrü tanıtan ve bu manada yol gösteren bir tecrübe kazandırırken fırsatlar da sunuyordu.

MUHTEŞEM İŞÇİ BİR BAYAN: CANIM ANNEM!

Yıldızlı’da işyerimizin dışında yerimizin kalanında tarım yapıyorduk. Tarım denince ailemin en çok çalışan isminin canım anneciğimin olduğunu söylemek isterim. Mükemmel işçi bayan, canım annem; sabah erkenden inekleriyle güne başlar, tütün yetiştirmeye kadar konutun gereksinimlerini karşılardı. Çeşit çeşit sebzelerin dikili olduğu bahçemizden rahmet fışkırıyordu. Ticaret, üretim, imalat derken tarım, hayvancılık, çiftçilik ile çok çalışkan ve bereketli bir meskende olmanın doyumsuz tecrübesiyle harika bir hayat okulunun içerisinde bulmuştum kendimi.

Yıldızlı’ya taşınmak, annemin ailesine, yani dedem ve anneanneme komşu olmamızı sağladı. Dedem kamyonuyla nakliye ve çiftçilik yapardı. Köyümüzün sahili ve denizi çok özel bir noktaydı. “Doktor Evleri” diye anılan Trabzon’un birinci yazlık meskenleri bu kıyıdaydı. Denize girerken çok maharetli balıkçı aileleri ile komşu olmamız, soframızda sıklıkla balıkla, hamsiyle buluşmanın tadını çıkarmamıza vesile oluyordu. Köyümüz birebir vakitte tatlı bir komşuluğun bol çocuklu, eğlenceli fırsatlarını bize sunuyordu. Birtakım vakitlerde denizin ve kıyının kimi vakitlerde da köyümüzün güneye yanlışsız uzanan zirvelerindeki ormanlık alanın tadını çıkarırdık.

İMECE VE YARDIMLAŞMA

Mevsimine nazaran bıldırcın, ördek, dirvana üzere çeşitli kuşlarıyla; koyun, keçi, büyükbaş hayvanlarıyla; tavukları, kedileri, köpekleriyle; tütün tarlaları, geniş topraklarıyla adeta bir sinema platosunu andıran Yıldızlı köyü önümüzde uzanıyordu. İmece ve yardımlaşmanın ağır olduğu köyümüzde, meşakkatli tütün üretiminin en zevkli anı, tütünleri yağmurdan korumak için raylarla damlara taşırken üstüne bindiğimizde, biz çocukların uçma hissiyle yaşadığı doyumsuz cümbüştü. Olağan, büyüklerimizin müsaade verdiği ölçüde.

Kadın ve erkekler, yan yana tütün tarlalarını belleme sürecinde tempolu ve uyumlu bir biçimde, adeta horon oynar üzere çalışırdı; bu, harika bir tabloydu. Konutumun penceresinden, köyümün işçi bayan ve erkeklerini kol kola izleme fırsatını bulurdum. Bir tablo ya da sinema platosu üzere gördüğüm köyümde, kendimi çizgi sinemalardaki bir çocuk kahraman üzere hayal ederdim. Çizgi sinema demişken, elektriksiz köyüm Cevizli’den, kıyı yoluna ve denize komşu, elektriği olan bir köye taşınmak, 5 yaşındaki beni ve ailemi televizyonla tanıştırdı. Birinci yıllarda hayranı olduğum Heidi çizgi sinemasının kahramanının köyüne taş çıkartan bir köyde, şanslı bir çocuktum ben.

DÖRT JENERASYON BİR ARADA

Bir diğer tecrübem, sadece annem ve babamla değil, dedem, babaannem, büyük dedem ve ninemle birebir meskende yaşamamdı. Dört kuşak bir ortada, büyükleri ziyarete gelenlerle doyumsuz anılar dinlemek hayatımı, zihnimi ve yaşama bakışımı şekillendiriyordu. Trabzon’un ve bölgenin gelişimini, Kurtuluş Savaşı’nı, Rus işgali devrinde büyük göçlerin yaşandığı muhacirlik devrini birebir şahitlerinden dinliyordum. Bu tecrübeler, beni aileme, köyüme, kentime, vatanıma ve bayrağıma bağlı bir birey, vatana hizmet etme borcu olduğunu bilen bir Trabzon evladı ve sonrasında Türkiye’nin evladı bir bireye dönüştürecek seyahatin tohumlarını zihnime, ruhuma ve vücuduma ekiyordu. İnsanımızı sevdiren, milletime ve ülkeme olan hoş duygularımı geliştiren bu hayat okulu, çocukluğumun temelini oluşturdu.

OYUNLARIN MODÜLÜ HALİNE GELMEK

Yıldızlı’daki çocukluğum, arkadaşlarımla hoş oyunlar ve eğlenceli anlarla geçti. Kıyı köyünde çabucak yüzmeyi öğrenmiş bir çocuk olarak, köyün her yerine yayılmış oyunların modülü haline gelmek, futbol oynadığımız alanları kendi hünerlerimizle düzenleyip turnuva üzere maçlar yapmak çok eğlenceliydi. Biraz büyük ağabeylerimizin yüksek hünerle yaptığı tahta otomobillerle zirveden kıyıya sürüş keyfinin kesimi olmak bana çok renkli bir çocukluk yaşatıyordu. Birebir vakitte çelik çomak, misket ve uçurtma keyfi, çoklu ve renkli oyun dünyamızın öteki kesimleriydi. Bu oyunlar, köyümün bereketli topraklarında özgürce koşup oynadığımız günlerin sevincini yansıtıyordu.

ARTIK OKULA BAŞLAMANIN ZAMANI

Bu sevinçli çocukluk anıları, beni yavaş yavaş okul hayatına hazırladı. Artık okula başlamanın vakti gelmişti. İlkokula, Trabzon merkezde, Pazarkapı Mahallesi’nde bulunan Yasal Sultan Süleyman İlkokulu’nda başladım. Okulumun isminin özelliği, Yasal Sultan Süleyman’ın doğduğu mahallede yapılmış olmasıydı. Okulum, dedemin işyeriyle birebir sokakta, yani Islahane Sokağı’nda bulunuyordu; çabucak karşı köşesinde, Maraş Caddesi üzerinde ise babamın işyeri vardı. Bu nedenle, her sabah köyden kent merkezine gelen 6 yaşındaki bir çocuk olarak, 5 yıl boyunca okul öncesinde işyerini açan gruba katıldım, dükkân paklığına katkı sundum hatta birinci adımı sağ ayakla atarak dükkâna besmeleyle girmeyi ve siftah yapmayı öğrendim. Böylelikle küçük bir esnaf çocuk tecrübesiyle ömrün bir öbür eşiğine geçiyordum.

AİLEMİN EMEĞİNE TANIKLIK

Okul öncesi tecrübelerim yalnızca dükkânla hudutlu değildi. Kimi sabahlar, okulumuzun iki sokak doğusundaki bayanlar pazarına, anneciğimin ürettiği sebzelerin, meyvelerin, tereyağı ve peynir çeşitlerinin çuvallarla taşınmasına yardım ederdim. Anneannem ve babaannemin satış yapmak için tezgâh kurmasına takviye olurdum. Onların satış yapmasını izler, bazen okul sonrası onlara eşlik ederdim. Bu anılar, ailemin emeğine tanıklık ettiğim ve dayanışmayı öğrendiğim pahalı vakitlerdi.

EMPATİ HİSSİNİ KAZANMAK

Bu tecrübelerden sonra ilkokuluma adım attım ve okulumun sevinçli, düzgün arkadaş ve başarılı bir öğrencisi olmanın keyfini yaşadım. Birinci sınıfımda, birinci devirde Naci Karadeniz, sonrasında Songül Aytekin, minnetle andığım öğretmenlerim oldu. Okulumun çabucak karşısında Çocuk Esirgeme Kurumu’nun olması ve sınıfımın öğrencilerinin bir kısmının oradan gelen yetim ve öksüz çocuklar olması, beni yaşama daha güçlü bağlıyor, sorumluluk hissimi artırıyor ve “çok çalışmalısın” hissini kazandırıyordu. Çok hoş arkadaşlıklarım ve anne üzere olan öğretmenimin öğretileriyle ilkokul yıllarım keyifli geçti. Kitap okumayı sevmek, İş Bankası’nın kapısında Kumbara mecmuasını almak için her ayın birinci haftası gidip beklemek, dükkânımıza gelen gazeteleri okuma alışkanlığı, büsbütün hoş öğretmenimin bana kattığı pahalı kazanımlardı.

Okul, sadece derslerle sonlu değildi; birebir vakitte toplumsal ve sportif bir dünyaydı. Farklı bölümlerden çocuklar, köyden kente beşerler, esnaflar, işçiler, yetim arkadaşlar; her ortama ve her beşere empati hissini kazandırıyordu. Tarladan atölyeye, dükkândan okula, spordan kütüphaneye, her şey yaşama zenginleşerek bağlanmamı sağlıyordu. Yanlışsız öğütlerle büyümek, küçüklerini sevmek, büyüklerini saymak, otobüste yaşlıya yer vermek, yaş almış birinin çantasını pazar dönüşü meskenine kadar taşımak, hoş öğütlerin bana kazandırdıklarıydı. Esnaf dayanışmasını öğrenmek, kentli olmanın ve kentine ihtimam göstermenin detaylarını yavaş yavaş öğrenmek, ömrümün bir modülü olmaya devam ediyordu.

İZCİLİKTEN HENTBOLA…

Okul ömrüm da heyecanlı geçti. Sırf derslere girmekle yetinmedim; tıpkı vakitte izci oldum, her yıl Beşikdüzü’ne gidip öğretmen okulunda iki hafta kamp yaptım. İzci elbiseleriyle yakın etrafta keşiflere ve kent için sorumluluk seyahatlerine gittim. Hasılı, izci olmanın gururunu yaşadım; bu, hoş çocukluk anılarımdan biri oldu. Minnetle andığım bir öbür öğretmenim Haydar Kazaz’ın katkılarıyla, ilkokulum başarılı bir hentbol ocağı haline gelmişti. Hentbol oynadım ve okul kadrosunda okulumu temsil eden bir çocuk oldum; hem de 11 yaşında, macera üzere turnuvalarla. Düşünsenize, Trabzon şampiyonu olduk, bölge şampiyonu olduk; bu vesileyle 11 yaşında evvel Ankara’ya giderek Anıtkabir’i ziyaret ettik. Akabinde İzmir’e geçtik, bir gece konaklayarak İzmir Fuarı’nı gezdik, sonra Aydın’a geçerek 1982’de bir hafta Aydın’da kaldık. Arkadaşlarımızla birlikte Türkiye 5’incisi olmayı başardık. O yıllarda ve o yaşta, Türkiye tipi yapmak evresi âlem üzereydi.

EŞİT ÇOCUKLARIN YAŞADIĞI BİR ÜLKE

Muhteşem bir çocukluk tecrübesi yaşadım; eşit çocukların yaşadığı bir ülkede, farklı kentlerden çocukların bir ortada olduğu süper bir tecrübe yaşama bahtını elde etmiştim. Cumhuriyete, okuluma, öğretmenlerime ve öğrenci arkadaşlarıma ne kadar teşekkür etsem azdır. Sadece spor değil, hayat okulu, grup arkadaşlığı, ekip ruhu ve birlikte başarmak üzere hayat öğretileriyle, Cumhuriyetin 50. yılından sonra Atatürk’ün önümüze tuttuğu ışık, yiğit ve yüksek marifetli jenerasyonlar olmamızı sağlıyordu.

Bu anılar, beni 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’na bağlayan en güçlü hislerin temelini oluşturdu. 23 Nisan’da, farklı yıllarda ana kortejde yürüyen bir çocuk, bando ekibinin ya da izci ekibinin bir ferdi olarak yürüyüşte bulunmaktan çok heyecan duyardım. Hayal üzere Trabzon meydanında, inançla yaptığımız yürüyüşü dün üzere hatırlıyorum. Okulumuzdaki eğlenceli anlarda, şiir okumalarımızda ve sınıfımızı süslediğimizde içimizin sevinç dolduğu gün, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’ydı.

CUMHURİYETİN GELECEĞİ

Bu bayram, sırf bir kutlama değil, Cumhuriyetin bize kazandırdığı bedellerin bir yansımasıydı. Televizyon açılırken ya da kapanırken ekranda okunan İstiklal Marşı’na eşlik etmemiz, 10 Kasım’da Atatürk’ü anarken nemlenen gözlerimiz, 19 Mayıs Atatürk’ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı’ndaki coşkumuzla birleşen gücümüz, 29 Ekim’de büyük güç aldığımız, hayatımızın kaynağı Cumhuriyet Bayramı’mız ve dünyanın tek çocuk bayramı 23 Nisan bu yıl, TBMM’nin kuruluşunun 105. yıldönümünde kutladığımız Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’mız, bu topraklardaki asil his birliğimiz ve bahtımızdır.

İki gün sonra, 23 Nisan 2025. Çocukluk anılarımı ve hislerimi, bu hoş ve kutlu gün için, başta çocuklarımız ve gençlerimiz olmak üzere milletimizle paylaşmak istedim. Bizi biz yapan tarihimizi uygun öğrenerek ve Cumhuriyetimizin çocuklara verdiği ehemmiyete sahip çıkarak, 21. yüzyılda güçlü bir demokrasi ve adalet sistemiyle ülkemizi taçlandıracak bir gelecek inşa etmek hepimizin evlatlarımıza karşı vazifesidir.

Unutmayalım; Cumhuriyetimiz, çocuklarımıza fırsat eşitliğini, keyifli ve inançlı bir ömrü, kaliteli ve fiyatsız bir eğitimi sağladığı surece payidar kalacaktır. Bu vesileyle, Türkiye Cumhuriyeti’nin geleceği olan, gülen yüzlerinden umut bulduğumuz bütün çocuklarımızın 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutluyor, evlatlarımızın gözlerinden öpüyorum”