Hastanede büyüdü… Minik bir kızın talihsizliği onun şansı oldu… Hayali Galatasaray maçı izlemek

Kara gözlü güzel oğlanın kalbi teklemeye başladığında, şimdi 4 yaşındaydı. Oynamak için can attığı sokağa çıkar çıkmaz “yoruldum” diyor, merdiven çıkamıyor, nefes almakta zorlanıyordu. Hamiyet Fazilet bir aksilik olduğunu anlayıp oğlunu hastaneye götürdüğünde, acı gerçekle yüzleşti. Kalp nakli yapılamazsa birinci göz ağrısını kaybedecekti. Mersinli aile, hekimlerin önerisi üzerine İzmir’e taşındı. Nakil, Ege Üniversitesi Hastanesi’nde yapılacaktı.

Minik bir kızın talihsizliği, Egemen’in bahtı oldu. Teşhisin konmasından yalnızca 4 ay sonra motosiklet çarpması sonucu beyin mevti gerçekleşen 7 yaşındaki kız çocuğu, bağışlanan kalbi ile Egemen’e hayat bahtı vermişti.

Küçük çocuk naklin akabinde okula başlamış, arkadaş edinmiş, çok sevdiği futbol oynama talihine kavuşmuştu. Fakat kalp nakli beklerken gözyaşlarını kapalı zımnî akıtan Hamiyet Fazilet, naklin üçüncü yılında, çığlıklarını tüm mahalleye duyuran yeni bir haberle sarsıldı.

Henüz yeni kalbine alışmaya çalışan küçük çocuğun bu defa beyninde tümör vardı. 8 yaşındaki Hâkim, 8 saat süren beyin ameliyatından çıktığında eski Hükümran değildi ve 14 yıl daha sürecek hastane hayatının yalnızca başlarındaydı.

Beyin tümörünün akabinde kısmi felç, işitme, görme kaybı, uzun periyodik fizyoterapiler, göz ameliyatları, karında kitle, büyük acılar veren kemoterapiler, boynunda Burkitt Lenfoma, korona, yanakta kitle derken 22 yıllık hayatının 17 yılını bir tedaviden başkasına koşturarak, hastanede geçirdi.

Tüm acılarına karşın asla pes etmediği hayatını kitaplaştırmayı planlayan Hâkim ve oğlunun uğraş gücünden beslenen annesi ile birlikte yürüdükleri kuvvetli yolu, hayallerini konuştuk.

-Egemen’in kalbindeki sorun neydi?

Kalp kaslarının çalışmaması, gerilemesinden kaynaklanan rahatsızlıktı.

-Bu uğraşa kimseyi tanımadığınız bir kentte başlamak daha da zor…

Olmaz mı? Baba çok külfet yaşadı iş konusunda. Mersin’de, bir petrol istasyonunda pompacı olarak çalışıyordu. İzmir’e geldiğimizde, iki ay iş bulamadı. Eslem, Egemen’den iki yaş küçük. Bildiğimiz kimse yoktu. Kızımı hiç tanımadığım insanlara veriyordum. O denli bir çaba verdik. Kısa periyotlu de değildi. Kızımı, kimi bulursak ona teslim ediyorduk. O da o denli büyüdü, lakin hiç olmazsa bir ortadayız.

-Kalp nakliyle ilgili sorun oldu mu?

Kalple ilgili sorun olmadı, fakat öbür hastalık bizi yıktı. 2008’in 9’uncu ayında kalp ameliyatı oldu, bir yahut bir buçuk yıl kadar meselesiz geçti. Bayağı toplumsallaştı. Sokağa çıkıyor, okula gidiyordu. Sonra Egemen’de kusma ve şiddetli baş ağrısı başladı. Tabipler evvel üşütme diye düşündü, fakat üçüncü gün beyninde tümör olduğu anlaşıldı. 2011’in Kasım ayında beyin ameliyatını oldu. Ameliyattan sonra 12 kür kemoterapi aldı. Kemoterapi bir yıl sürdü. 30 seans ışın tedavisi gördü. Bu hastalıkla savaşma periyodu aşağı üst 2 yıl sürdü.

Ameliyat sonrası sağ tarafında değişiklikler oldu. Göz bebeği göz çukurunun içine girdi. O gözden 4 sefer ameliyat oldu. Hala sağa sola döndüremiyor sağ gözünü. İşitme kayıpları oldu, beğenilen görme kaybı oldu. İnce motorda sorun vardı. Onun için fizyoterapi aldı uzun mühlet. Hala kalemi tutamıyor, sağ eliyle yazı yazamıyor rahat.

-Görüntüsündeki değişiklikler bayağı canını sıkmış…

Çocuklar çok acımasız. Görsel olarak değiştiği için kendisini meskene hapsetti. O yıl okula gönderemedik.

Beyin ameliyatı sonrası ameliyat yerinde sıvı oluşmuştu. O sıvı alındıktan sonra çektiği acıyı herhalde ameliyattan sonra çekmemiştir.

Kemoterapi müddetinde çok acı çekiyordu. Kemikleri ağrıyordu. Sabaha kadar kusuyor, uyumuyordu. Sabaha kadar bacak ovuyorduk.

Bunları atlatıyoruz derken karnında kitle tespit edildi. Ameliyat, akabinde ağır kemoterapi ve birebir acılar. Akabinde, boynunda Burkitt Lenfoma tespit edildi. Ameliyat oldu, natürel akabinde tekrar kemoterapiler. Sonra yanağında bir kitle tespit edildi, fakat olabilecek bir şeymiş.

Konuşmak kolay, akıl vermek kolay geliyor, lakin yaşamak çok güç. Hayatınız, değişik bir hayat oluyor. Yaşamayı unutmuşuz, alışverişi unutmuşuz, gezmeyi unutmuşuz, giymeyi unutmuşuz. Toplum içine girdiğimde yadırgıyorum. Topluma ayak uydurmakta zorlanıyorum.

-Yalnız Hükümran değil, siz de büyük savaşçısınız…

Egemen’in isteği, azmi, hırsıyla yeneceğiz her şeyi inşallah. Esasen ondaki ışığı gördüğünüz vakit siz de savaşıyorsunuz. Esasen bırakmazsınız çocuğunuzu lakin çocukta da ışığı, hevesi gördüğünüz vakit daha güçlü olma gereksinimi duyuyorsunuz. Hükümran bizi güçlü kılıyor.

-Baba sürücülük yapıyor, kız kardeşi öbür kentte üniversite okuyor, devletten yardım alıyor musunuz?

Evde bakım alıyorduk, onu da kestiler. Düşünebiliyor musun? Her şeyini ben yapmak zorundayım. Manzarasına bakıp, tam bağımsız yaşayabilir raporu vermişler. Tuvalete gidebilmesi kâfi onlar için. Biz itiraz ettik rapora. Sonrasında kısmi bağımlı raporu verdiler. Kısmi bağımlının karşılığı da 5 bin lira engelli maaşı.

-Nasıl para yetiştiriyorsunuz?

Sizce yetişir mi?

-“ANNEM OLMASA PES EDERDİM”

-Üniversiteye gidememişsin?

Evet. Besin mühendisi olmak istiyordum, lakin ailemden uzakta yapamayacağım için yalnızca Ege Üniversitesini yazdım. Orayı da kazanamadım. Bir daha da imtihana girmedim.

-Bu kadar çok hastaneye gidip gelirken hiç doktor olmak istedin mi?

Yetişkinde tedavi görmeye başlayınca istedim. Çocukken her şey, herkes yeterliydi. Çok acı çekiyordum, lakin beş yıldızlı otelde üzere bakılıyordum. Ne vakit yetişkine geçtim, orada anladım kendi tabibim olmam gerektiğini. Yetişkin kısmına geçince tüm çalışanlar değişti. Hasta olduğumu anlamıyorlar. Her tedavi farklı kısımda oluyor. Çok yoruluyorum.

-Son yılların güç geçmiş…

Evet. En son boynumda tutulum göründü. 2022’de karnımda kitle vardı. Ondan sonra 6 kür kemoterapi gördüm. Üç ana yerden birebir anda. Çok beterdi. Annem olmasa pes etmiştim.

-Sen çok güçlüsün. Daha küçücükken ne acılara dayandın…

Onları unuttum galiba. Bu sefer bayağı berbattı. Aklımı kaybediyordum neredeyse. Daima annem yanımdaydı. O olmasa başaramazdım. Sağ olsun. O bitti çok şükür. Boynumdaki tutulum için akıllı ilaç verdiler. Akıllı ilaç kemoterapiden çok daha düzgün. O devirde de kemoterapi aldım. Kemoterapi alırken korona da oldum.

-Nasıl vakit geçiriyorsun?

Dışarıya çıkamadığım için kilo aldım. Babam ikinci el yürüme bandı buldu. Sabahları onda yürüyorum. Son hobim, bulaşık yıkamak oldu. Anneme bulaşık yıkıyorum. Televizyon izliyorum. Kitap okuyorum.

EN BÜYÜK TUTKUSU GALATASARAY

-Hayatının en hoş günü hangisiydi?

Galatasaraylı futbolcularla tanıştığım gün. Otelde fotoğraf da çektirmiştik. Sonra da Akhisar’da maçlarını izledim. O gün çok keyifli oldum.

-En büyük hayalin ne?

Rams Park’ta Galatasaray’ı izlemek. Bir de futbolcularla tanışmak. Tahminen imzalı formalarını da verirler. Bir de hayat öykümü yazmak istiyorum. “Asla pes etmemek lazım bu hayatta” diye. Bir işe girip çalışmak, para kazanmak da istiyorum, ancak olmuyor. Okuldayken staj yaptığımda çok hastalandım.

Berrin Tuncel Birer