Dün İmamoğlu konuşurken önüme gelen anket ve bir cümle ne diyor
Dün sabah İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun dinliyorum.
Tam o sırada önüme Panaroma şirketinin Ocak ayı anket sonucu geliyor.
Herkes üzere benim başımda da şu soru var:
Suriye’de Esad rejiminin düşmesi ve Öcalan’a af açılımı Cumhurbaşkanı Erdoğan ve AKP’nin oylarını yükseltti mi…
Çünkü Aralık ayı anket sonuçları AKP’yi 3 puan öne geçmiş gösteriyordu…
Gelen ankette bunun karşılığı vardı.
Ama İmamoğlu o denli değerli şeyler anlatıyordu ki, anketi kenara koyup onu dinlemeye devam ettim.
Anketin sonucunu birazdan açıklayacağım, fakat evvel daha değerli bir şeyden başlayacağım.
Onun için de bir gece öncele dönüyorum.
GAZİ MECLİSİN BAŞKANI HEMEN ORTAK
OTURUP DÜZENLE VE BU DİZİYİ SEYREDİN
Pazar gecesi Fenerbahçe maçı bitti ve Netflix’e dönüp, yarıda bıraktığım dizinin 8’nci ve son kısmını izliyorum.
O kısımda o denli bir sahne var ki…
Durup, geriye alıyor bir sefer daha seyrediyorum.
O an içimden bir ses yükseliyor ve ve bana avaz avaz bağırıyor:
Diyor ki o ses;
“Gazi Meclis’in sayın başkanı Numan Kurtulmuş;
Hemen bütün partileri ortak bir oturuma davet et…
İktidarın buyruğundaki bütün televizyon kanallarına talimat ver. Naklen yayınlasınlar bu oturumu.
Ve Netflix’de yayınlanan ‘Yüzyıllık Yalnızlık” dizisinin 8’nci ve son kısmındaki şu sahneyi birlikte, yan yana , omuz omuza seyredin.
Sonra da bu sahneyi milletin önünde tarihi bir münazaraya çevirin…
Milletin sesine kulak verin…”
NETFLİX HEPİMİZİN ORTAK
DÜŞMANIMIZI AÇIKLIYOR
Neden acil ve kıymetli biliyor musunuz?
Çünkü o kısımda o denli bir cümle var ki…
TBMM çatısı altında oturan bütün milletvekillerini…
Ve onları seçen bizleri…
Hepimizi çok yakından, hatta en yakından ilgilendiren çok acil bir şeyi açıklıyor o cümle…
Hepimizin ortak düşmanını…
Yani AKP’lilerin, CHP’lilerin, MHP’lilerin, DEM’lilerin, bütün öteki partilerin…
Ve onlara oy veren hepimizin ortak düşmanı…
Biliyorum TBMM’de bu türlü bir şeyi yapmazlar…
İş yeniden bana düşecek…
DÜN İMAMOĞLU’NU DİNLERKEN
BİRDEN AKLIMA DİZİDEKİ O CÜMLE GELDİ
Ertesi sabah uyandığımda mevzuyu unutmuştum.
Ama dün İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı İmamoğlu, basın toplantısında “Torbadaki asıl turp nedir” diye sorunca birden dizideki o cümleyi hatırladım.
Önce şunu söyleyeyim.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bir yeteneği var ki, siyasette en büyük kozu o…
Çok açık, net ve ikna edici bir konuşma kabiliyeti var.
İmamoğlu da birebir yeteneğe sahip…
Öylesine inandırıcı ve herkesin anlayabildiği bir lisan ve üslupla anlatıyor ki…
Sonunda ben de kendi kendime şunu diyorum:
Madem TBMM yapmayacak…
Ben açıklayayım o son sahneyi ve o son cümleyi… Yani hepimizin ortak düşmanını…
Şimdi o sahneyi size motamot aktarıyorum.
İKTİDARDAKİ GÜÇLÜ BİR MUHAFAZAKAR
MUHALEFETTEKİ BİR LAİK’E ŞU KELAMI VERİR Mİ
“Yüzyıllık Yalnızlık” romanı Buendia ailesinin öyküsünü anlatıyor.
Hikaye Macondo isimli hayali bir kasabada geçiyor.
Kasabayı o aile kurmuştur.
Huzur içinde yaşarlarken iç savaş başlar ve muhafazakarlar iktidara gelir.
iktidar zalimleşince oğulları Aureliano liberal isyancılara katılır.
Muhafazakar iktidar bir generali kasabaya yönetici olarak tayin eder.
Gelen yönetici dağdaki Buendia’nın eski arkadaşıdır.
General, vazifesine başlamadan evvel dağa gidip arkadaşını bulur ve ona “Kasabada adil bir yöneticilik yapacağı” kelamını verir.
OĞLUMLA SİZ ZIT TARAFLARDASINIZ
NASIL ARKADAŞ OLABİLİRSİNİZ Kİ
Yönetici general Kasabaya geldikten sonra gidip Albay Buendia’nın annesini bulur.
Aralarında şu konuşma geçer:
(*) Muhafazakar yönetici: “ Macondo evvelden nasıl bir yerdi?
ANNE: “Hç taraf yoktu. Asker yoktu. Kaygının ne olduğunu bilmiyorduk. Beşerler meskenlerini istedikleri renge boyardı. “
Bu kere anne muhafazakar yöneticiye sorar:
“Sİz oğlumla karşı taraflardasınız, nasıl arkadaş olabilirsiniz ki? Birbirinize düşman değil misiniz?
EVET DÜŞMANIZ FAKAT DAHA GÜÇLÜ
ORTAK BİR DÜŞMANIMIZ VAR
(*) General karşılık verir:
“Evet biz düşmanız…Ama yakın düşmanlarız.. Zira ikimiz de biliyoruz ki, daha güçlü ortak bir düşmanımız var.”
Anne “Kimdir o ortak düşmanınız ” diye sorunca, muhafazakar yöneteci şunu söyler:
“Adaletsizlik….”
Albay Buendia’nın annesi ise şunu söyler:
“Adaletsizlik kavramı menfaatlere nazaran değişir general. Artık sözler boş.
Muhafazakar general ise konuşmayı şu cümleyle bitirir:
“Bayan Ursula, oğlunuza hürmet duyuyorum. Macondo’ya da tıpkı saygıyı göstereceğim.”
“Yakın düşman…”
Bu kavrama takıldım.
Umarım iktidardakiler ve muhalefettekiler de takılmıştır.
İMAMOĞLU KONUŞURKEN
BU CÜMLEYİ HATIRLADIM
Dün Ekrem İmamoğlu’nun anlattıklarını dinlerken işte bu şahane romandan yapılan şahane dizinin son kısmındaki bu konuşmayı hatırladım.
Adalet….
Hepimizi müdafaası gereken, hepimizin müdafaası gereken, en kıymetli kavram…
Son beş yılda üç kez seçilmiş bir büyükşehir başkanı feryat ediyor.
Haksız mı…
Çıkıp bugün sokağa önünüze gelen birinci 100 bireye sorun:
“Adalete güveniyor musun?”
Alacağınız karşılığı ben söylemeyeyim.
Son 10 yılda önüme gelen istisnasız bütün araştırmalar birebir şeyi söylüyor.
Her 100 vatandaştan 70’e yakınını adalete güvenmiyor.
NE MİDİR ADALETSİZLİK
İŞTE BİRAZ DA BUDUR
İmamoğlu konuşurken bakıyorum, Bağlantı /başkanı konuşurken bile tek sıraya girip canlı yayınlayan onlarca haber televizyonu, 15 milyonluk bir kentin 3 sefer seçim kazanmış liderin konuşmasını bir dakika bile vermiyor.
Ama daha konuşması bitmeden açılan soruşturmayı onlar da daha konuşma bitmeden anında tıpkı cümlelerle yayınlıyor.
Ne midir Adaletsizlik…
İşte biraz da budur…
TARİHTE BÜTÜN BÜYÜK ÜLKÜLERİ
SİYASALLAŞMIŞ ADALET ENKAZA ÇEVİRDİ
Fransız ihtilalinin büyük ülkülerini adaleti siyasallaştıran ve önüne gelen herkesi giyotine gönderen savcılar ve yargıçlar bitirdi.
Sovyetler Birliği’nde insanların sosyalist fikre inancını “Devrim mahkemesi” ismi altında yargıyı siyasallaştıran Stalin başlı hakim ve savcıların zulmü bitirdi.
Bugün Putin rejimini bütün dünyanın gözünde bitiren şey, Navalni’leri mahpusta öldüren zorba bir siyasetin buyruğundaki yargı oldu.
Nurnberg Mahkemeleri sinemasında seyrettiğimiz Nazi iktidarının buyruğuna giren yargıçları, bize adaletsizliğin ülkeleri nasıl büyük trajedilere sürüklediğini çok hoş anlattı.
Evet dünyanın yaşadığı bu toplumsal felaketlerin altında daima adaletsizlik vardı.
Netice: adaletsizliği ortak bir düşman olarak göremezsek, sonucu aşikâr.
Adaletsizlik hepimizi çürütür.
İlk önce de bu sözleri söyleyen dürüst muhafazakarları çürütür.
ÖNÜME GELEN OÇAK AYI ANKETİ
BUNU AÇIKÇA GÖSTERİYOR
İşte tam bunları düşünürken , önüme Panaroma şirketinin Ocak ayı anket sonuçları geldi.
Çevremde bir çok insan Suriye’de Esad’ın düşmesi AKP’nin oylarını yükselteceğine inanıyordu.
Çünkü iktidar yanlısı medyanın yarattığı vuvuzella içinde, bir çok insan bu duyguya kapıldı.
Evet bu olay birinci anda AKP’ye bir iki puan getirmişti.
Ama aldığı o ay bir ay içinde erimiş ve CHP ile eşitlenmiş.
ARALIK AYINDA AKP
4 PUAN FARK YAPMIŞ
Parti tercihleri yani direkt tercihleri sorulduğunda sonuç şuydu:
AKP. Yüzde 25.1
CHP. Yüzde 21.7
Oy vermeyecekler dağıtıldıktan sonra sonuç şuydu:
AKP. Yüzde 27.6
CHP. Yüzde 23.9
OCAK AYINDA AKP’DE
4 PUAN DÜŞÜŞ
Parti tercihi, yani direkt tercih sorulduğunda
AKP 21.9
Chp 20.9
Oy vermeyecekler dağıtıldıktan sonra
AKP 25.1
CHP 23.9
ASIL DÜŞÜŞ ERDOĞAN’IN
BAŞARI PERFORMANSINDA
Daha değerli bir sonuç ise Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın muvaffakiyet performansında.
(*) BAŞARILI BULANLAR: Kasım ayında yüzde 34.8’ken Aralık’ta yüzde 42.7 olmuş,
Ocak’ta tekrar yüzde 35.8’e düşmüş.
(*) BAŞARISIZ BU.ANLAR Kasım’da yüzde 50.8’ken Aralık’ta yüzde 50.3’e düşmüş.
Ocak’ta ise Kasım ayının bile üstüne çıkıp yüzde 54 olmuş.
Demek ki, ne Suriye, ne Kürt açılımı artık Cumhurbaşkanı Erdoğan ve AKP’yi kurtarabiliyor.
Ülkenin seçilmiş mahallî yöneticilerine yapılan haksızlıklar, atanmış bireylerin giderek artan nobranlığı, kibiri ve keyfi uygulamaları ülkemizin en parlak, en başanılı sanatkarlarının gülünçlüğe varan münasebetlerle gözaltına alınmaları, tutuklanmaları, Gülben Ergen üzere çocuklarla ilgili çalışmaları ile tanınan sanatkarları bile attıkları tvitler nedeniyle söze çağrılması…
Bütün bunlar, Güçlendirilmiş Cumhurbaşkanlığı sistemini, bir “Orta Doğu Rejimi” görünümüne sokuyor.
SEKİZ YIL EVVEL BU FOTOĞRAFIN
ALTINDA 12 EYLÜL AKLIMA GELİYOR
2016 yılında Kolombiya’nın Cartagena kentinde Gabriel Garcia Marquez’in küllerinin bulunduğu anıta gittim.
Kolombiya Ulusal Üniversitesi’nin içindeki La Merced Manastırının bahçesinde sade bir taşın altında yatıyordu. .
2014 yılında Meksika’da ölmüştü.
Külleri, gazeteciliğe başladığı Cartagena kentine getirilip bu anıta yerleştirilmişti.
Manastırın içinde bir odada onun duvardaki fotoğrafını görmüş ve altında bir saate yakın oturmuştum.
Kitabını birinci kez f980’li yıllarda, 12 Eylül’ün bütün umutlarımı alıp götürdüğü günlerde okumuştum.
Oradaki fantastik kıssa beni, 12 Eylül’ün katı gerçeklerinden koparıp, Macondo’nun büyülü dünyasına götürmüştü.
YAZYILLIK YALNIZLIK ROMANININ
İLK CÜMLESİ BANA NEYİ HATIRLATTI
“Yüzyıllık yalnızlık” yalnızca edebiyatın değil, insanlık tarihinin en değerli ortak miraslarından biridir.
Giriş cümlesi , Albert Camus’nun “Yabancı’sı” ve Kafka’nın ” Dönüşüm” romanlarından sonra beni en çok etkileyen birinci cümledir.
Şöyle başlıyordu roman:
“Albay Aureluano Buendia, yıllar sonra idam mangasının karşısına dikildiğinde, babasının onu buzu keşfetmeye götürdüğü o çok uzaklarda kalmış ikindi vaktini anımsayacaktı.”
Evet idam mangasının karşısına giden bu öykü büyük bir kalıp buzla başlar…
Hayret, benim çocukluk hikayelerim de daima bir kalıp buzla başlar.
Bizim kuşağımızda, şimdi buz dolaplarının olmadığı günlerde bakkaldan alınan buz kalıplarını, konutlarına taşıyan çocukların kıssaları daima bu türlü başlar.
Çünkü çok zordur bir buz kalıbını, ince bir iple bağlayıp, parmaklarını kese kese meskene taşımak…
Parmaklarınız kesilip, kollarınıza aldığınızda ise kollarınızın donduğunu hissedersiniz.
Kimbilir tahminen, Deniz Gezmişlerin dar ağacında biten kıssaları de Latin Amerika devrimcisinin öyküsü üzere bir buz kalıbı ile başlamıştır.
O gün o fotoğrafın altında daima bunları düşünmüştüm.
12 EYLÜL ASKERİ DARBE DÖNEMİ
SEÇİLMİŞ SİVİLLER YÖNETİMİ
1980’ler…2020’ler…
Kırk yıl geçmiş…
Birincisi askeri darbe dönemiydi…
İkincisi seçimle gelmiş bir sivil iktidar…
Demek ki 40 yıl her şeyimizi değiştirmiş…
Ama Adaletsizlik denilen o buz kalıbı hala tıpkı yerde duruyormuş…
Diziyi seyrettikten sonra kitabı tekrar Okumaya başladım.
Sonra da “Başkan Babanın Sonbaharını” okuyacağım.
Marquez’in anlattığı bu dünyaya “Büyülü gerçeklik” deniyordu…
Demek ki koskoca bir hayat bu türlü sürreel umutlar dünyasında geçmiş.
Galiba hepimiz sonunda Çetin Altan’ın o cümlesiyle veda edeceğiz bu büyülü hayata…
“Hayal ettiğimiz ülke bu değildi…
