Bir FETÖ işgüzarlığı: Odatv’yi suçladı, tehdit etti ama Soner Yalçın’a ne mesaj attı
İstanbul’da 11 Temmuz’da Fetullahçı Terör Örgütü’ne (FETÖ) yönelik başlatılan soruşturmada ikinci sefer tutuklanan FETÖ’cü gazeteci Ufuk Ulu, Silivri’deki Marmara Cezaevi’nden, yurt dışındaki firari gazeteci Ahmet Dönmez’e gönderdiği 20 Ağustos 2025 tarihli mektubunda, vefat orucuna başladığını yazdı.
FETÖ’nün yayın organı Bold Medya ve firari FETÖ’cü Cevheri İnanç başta olmak üzere bir sefer daha en düzgün bildikleri şeye başladılar: Kara propagandaya.
Kanlı darbe teşebbüsündeki rolünü unutup, rastgele bir pişmanlık göstermeyen FETÖ mahkumu Ufuk Ulu, başına gelenlerden Odatv’yi suçladı.
ODATV’Yİ TEHDİT ETTİ
Mektubunda İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığında vazifeli çalışanı ve Odatv çalışanlarını tehdit eden Ulu, “Tarih onları gazeteci katili olarak yazacak. Bu haysiyet cellatları er ya da geç bunun hesabını verecek” dedi.
FETÖ’cü Ufuk Ulu, hakkında iddianame düzenlenene kadar vefat orucunu sürdüreceğini belirtti.
10 YIL EVVEL YAZDIĞI MEKTUBU UNUTTU
İlk tutukluğunu FETÖ’nün 15 Temmuz Darbe Teşebbüsü sonrası Temmuz 2016’da yaşayan, 8 Mart 2018’de “terör örgütü üyeliğinden” 7 yıl 6 ay mahpus cezasına çarptırılan, dört buçuk yıl cezaevinde kalmasının akabinde 2021’de kontrollü hürlükle tahliye olan Ufuk Ulu, 17 Kasım 2015’te Odatv İmtiyaz Sahibi Soner Yalçın’a bir mektup yazdı.
“BAŞKA BİR BAĞLANTIN OLMADIĞINI BİLİYORDUM”
Ölüm orucu mektubunda, “Masum insanlara kumpas kurmak için istihbarat servisinin önüne yatan gazeteci kılıklı onursuzlara lanet olsun” diyen Ufuk Ulu, Soner Yalçın’a yazdığı o mektupta ise “Seni tanıyordum. İflah olmaz bir muhalif, meraklı bir gazeteciydin. Diğer bir bağlantın olmadığını biliyordum” dedi.
2021’DE SONER YALÇIN İLE ORTASINDA GEÇEN MESAJLAŞMA
Cezaevinden çıktıktan sonra Soner Yalçın’a ileti atan Ufuk Ulu, FETÖ’cülüğünden pişman olmadığını bu konuşmayla gösterdi:
13 Temmuz 2021
Ufuk Şanlı: “Soner Bey merhaba. Ben gazeteci Ufuk Ulu. Size en sıkıntı günlerde kaleme aldığınız yazınız için teşekkür etmek ve halinizi, hatırınızı sormak rahatsız ettim. Sevgiler.”
Soner Yalçın: “Çıktın mı?”
Ufuk Ulu: “Evet.”
Soner Yalçın: “Geçmiş olsun…”
Ufuk Ulu: “Çok sağ olun Soner Beyefendi.”
Soner Yalçın: “Pişman oldun mu?”
Ufuk Ulu: “Gazetecilik yaptığım için mi? Hayır.”
Soner Yalçın: “Cemaatçi olduğun için!”
Ufuk Ulu: “Anladım ben. Size daha fazla rahatsızlık vermeyeyim. Kalın sağlıcakla….”
Soner Yalçın: “Hâlâ bağlı kalman enteresan.”
“BİNLERCE BİREYE İLHAM VEREN BİR İSİMSİN”
Soner Yalçın’a, “Hayatının en değerli maksadının gazetecilik yapmak olduğunu biliyordum” diye seslenen Ufuk Ulu, mektubu yazma münasebetini ise o devir şu sözlerle açıkladı:
“Yaşadığın onca olaya karşın lütfen sen de düşmanlarına benzeme diye yazdım. Binlerce şahsa ilham veren bir isimsin. Lütfen genç gazetecilere bir olay hakkında haber yaparken bir cümle ile de olsa zıt taraftan görüş almalarını söyle. Düşmanlarının acılarını artırmanın en âlâ yolunun ‘oh olsun’ demek değil, onlara merhamet etmek olduğunu hatırla. En mühimi de gazetecilerin yalnızca farklı görüşlere sahip oldukları için cezaevine girmesine yahut işsiz kalmalarına en yüksek sesle sen karşı çık.”
“YAYIMLAMAK ZORUNDAYIM”
Soner Yalçın, Ufuk Ünlü’nün 2016’da tutuklanmasının akabinde, Kasım 2015’te kendisine gönderdiği mektubu köşesine taşıdı.
O periyot FETÖ medyası tarafından maksada oturtulan Soner Yalçın’ın, 12 Ağustos 2016 tarihli, “Yayımlamamam için yollandı lakin bu mektubu yayımlamak zorundayım” başlıklı yazısı şöyle:
Aşağıda okuyacağınız mektup bana “yayınlanmamak üzere” gönderildi.
Mektubun gönderiliş tarihi 17 Kasım 2015.
Yedi ay evvel gönderilen mektubu bugün yayınlamamın sebebi var.
Mektubu yazan kişi bir gazeteci. Şu anda FETÖ üyesi argümanıyla cezaevinde.
Adı, Ufuk Şanlı…
Suçlu mu?..
Bakın yedi ay evvel ne diyordu mektubunda:
“Sevgili Soner,
Seninle birinci tanıştığımda şimdi 22 yaşında okuldan yeni mezun olmuş genç bir gazeteciydim. Stajyer muhabir olarak çalıştığım Aksiyon Dergisi’nde editörler ‘Jitem ve Faili Meçhuller’ konusunda bir belge hazırlamamı istemişti. Ben de bu konuyu ‘Binbaşı Ersever’in Anıları’ kitabının müellifinden daha düzgün kimse bilemez diyerek seni aramıştım.
Ertesi gün Sabah Gazetesi’ndeki makamında görüştüğümüzde ‘Dünya görüşlerimiz birebir değil’ demiş ve eklemiştin: ‘Bilgi üreten ve gerçeğe ışık tutmaya çalışan herkes benim için kıymetlidir. Bu yüzden seninle konuşacağım ve soracağın her soruya yanıt vereceğim.’
Keyifli bir söyleşi yapmış ve teşekkür ederek ayrılmıştım.
İkinci görüşmemizi ise ‘Kurtlar Vadisi’ dizisi başladığında yapmıştık. Ne palavra söyleyeyim birinci görüşmemizin üzerinden 4 yıl geçmesine karşın beni hatırlamana şaşırmıştım. Yeniden keyifli bir söyleşi yapmıştık ve bu röportaj da Zaman Gazetesi‘nde yayınlanmıştı.”
Mektup şöyle devam ediyordu…
ARKADAŞIM BERAT ALBAYRAK
“Ergenekon operasyonları başlayınca ikimiz farklı mahallelerde de yer aldık. Ben çalışmalarımı siyaset ve güvenlik alanından iktisada kaydırdım; sen soru sormaya ve sorgulamaya devam ettin…
2008 yılında Zaman Grubu‘ndan ayrıldım. Münasebetim hayli makul bir nedene dayanıyordu: Zaman Grubu’ndaki gazeteciler polis fezlekeleri ve savcılıktan alınan bilgi ve evraklara çok itimat ediyor; Ergenekon üyesi olmakla suçlanan bireylerin açıklamalarına da hiçbir biçimde yer vermiyordu. Yürütülen faaliyet bir gazetecilik faaliyetinden çok bir propaganda faaliyetini andırıyordu. Köşelerinden Türk basınına akıl veren isimlerle bu mevzuyu tartıştığınızda da ‘Sen Ergenekoncu musun?’ sorusuna muhatap oluyor ve kısa bir mühlet sonra da işyerinde meşakkatler yaşamaya başlıyordun.
Bu süreçte yapılabilecek en mantıklı şey, ceketi alıp çıkmaktı. Ben de o denli yaptım ve gazeteden ayrıldım.
Kasım 2008’de okul arkadaşım Berat Albayrak‘ın yardımıyla Sabah Gazetesi İktisat Servisi’nde muhabir olarak çalışmaya başladım. Burada çalıştığım 2 sene içinde çok sayıda özel habere imza attım. Reuters, Bloomberg ve Nikkei haber ajansları benim haberlerimi tüm dünyaya son dakika gelişmesi olarak aktardı.
Tam işler yoluna girdi derken, Ağustos 2010’da gereğince yandaş olmadığım gerekçesiyle Sabah’tan kovuldum.”
Gelelim mektubun son bölümüne…
ZAFER MEMNUN’UN YARDIMI
“Sabah Gazetesi’nden kovulduktan sonra 100 gün meskende oturdum ve ne yapacağımı düşündüm. Sonunda bir aile dostumuzun yardımıyla Zafer Mutlu‘ya ulaştım. Ocak 2011’de Vatan Gazetesi’nde haber araştırma muhabiri olarak işe başladım.
Ben işe başladıktan yalnızca 40 gün sonra seni tutukladılar. Ergenekon soruşturması sırasında yazdıkların ve yaptığın eleştirilerin büyük bir kısmına katılmasam da tutuklanmayı hak etmediğini düşünüyordum. O devirde sizin gazetecilikten tutuklanmadığınız yazılıyordu. Hatta koca koca adamlar bunun münasebetlerini izah etmek için basın kuruluşları ve uluslararası basın örgütlerini ziyaret ederek sizlerin hakkında akıl almaz şeyler anlatıyordu.
Seni tanıyordum. İflah olmaz bir muhalif, meraklı bir gazeteciydin. Diğer bir bağlantın olmadığını biliyordum. Çünkü Ankara ve İstanbul’da çok sayıda ortak dostumuz vardı. Bu yüzden o günlerde cezaevine ziyaretine gelmek istedim.
Ancak sizlerle birebir karede gözükmenin çok ağır bir bedeli vardı. Ben de Vatan Gazetesi’nde daha yeni işe başlamıştım ve her şey çok yolunda gidiyordu. Kazandıklarımı kaybetmekten korktum, ‘Ergenekoncu’ olarak anılmaktan korktum. Yükselen mesleğimin bitmesinden korktum ve bundan dolayı seni ziyarete gelemedim. Daha sonra tahliye oldunuz. Yeniden birebir münasebetlerle seni aramadım ve arayamadım…
Cezaevinden çıktıktan sonra birçok insan senin artık bittiğini düşünür ve konuşurken ben yalnızca tebessüm ediyordum. Tebessüm ediyorum zira, senin bütün kitaplarını okumuştum. Kuru gürültüye pabuç bırakmayacağını, hayatının en kıymetli emelinin gazetecilik yapmak olduğunu biliyordum. Sahiden de o denli oldu. Küllerinden yine doğdun ve bir defa daha başardın…
Bütün bunları sana neden yazıyorum biliyor musun?
Yaşadığın onca olaya karşın lütfen sen de düşmanlarına benzeme diye yazdım. Binlerce şahsa ilham veren bir isimsin. Lütfen genç gazetecilere bir olay hakkında haber yaparken bir cümle ile de olsa aksi taraftan görüş almalarını söyle. Düşmanlarının acılarını artırmanın en yeterli yolunun ‘oh olsun’ demek değil, onlara merhamet etmek olduğunu hatırla. En mühimi de gazetecilerin yalnızca farklı görüşlere sahip oldukları için cezaevine girmesine yahut işsiz kalmalarına en yüksek sesle sen karşı çık.
Benim tanıdığım Soner Yalçın‘ın kalbinde bunu yapabilecek kadar uygunluk olduğunu biliyorum. Umarım değişmemişsindir. Sevgiler. Ufuk.
Not: Bu mektubu ferdî hukukumuza dayanarak yazıyorum. Bir yerde yayınlanmazsa sevinirim…”
