4’ü Türk 9 kişi hayattan koparıldı: Alman siyasetçiler festivale gitti… Acılı aileler isyan etti

ACILI AİLELERDEN ALMAN SİYASETÇİLERE MEKTUP: BİZİ HAYAL KIRIKLIĞINA UĞRATTINIZ
Almanya’nın en büyük ırkçı akınlarından biri, 22 Temmuz 2025 tarihinde Münih’teki Olympia-Einkaufzentrum (OEZ)’de yaşanmış ve bu hücumda dördü Türk olmak üzere dokuz kişi hayatını kaybetmişti. Geçtiğimiz günlerde hücumda ölenler için bir anma günü düzenlendi. Bu anma gününe iştirak göstermeyerek onun yerine şenliğe katılan Alman siyasetçilere acılı aileler sitem dolu bir mektup gönderdi. O mektuba Odatv ulaştı. İşte o mektup…
“Bavyera Eyalet Hükümeti ve Milletvekillerine Açık Mektup
Sayın Ilse Aigner,
Sayın Eyalet Parlamentosu Grup Liderleri,
Sayın Bavyera Eyalet Parlamentosu Milletvekilleri,
Sayın Başbakan Markus Söder,
Derin bir hayal kırıklığı ve büyük bir acıyla sizlere sesleniyoruz.
22 Temmuz 2025 tarihinde, Münih’teki Olympia-Einkaufszentrum (OEZ) içinde ve etrafında dokuz kişinin hayatını kaybettiği ırkçı akının dokuzuncu yıl dönümüydü: Armela Segashi, Can Leyla, Dijamant Zabërgja, Guiliano Kollmann, Hüseyin Dayıcık, Roberto Rafael, Sabine S., Selçuk Kılıç ve Sevda Dağ. Bu, kurbanlar ve yakınları için bir anma, yas ve dayanışma günüydü.
Münih Belediyesi temsilcileri dışında, Bavyera Eyalet Hükümeti’nden hiçbir resmi temsilcinin ve Eyalet Parlamentosu’ndan çok az sayıda milletvekilinin anma merasiminde bulunmaması bizi derinden etkiledi ve öfkelendirdi. Bunun yerine, anma aktifliğiyle eş vakitli olarak çok sayıda Bavyeralı siyasetçinin katıldığı bir “Yaz Resepsiyonu” düzenlendiğini öğrendik. Aktiflik, toplumsal medyada “Özgür Devletin en büyük ve en hoş istekli etkinliklerinden biri” olarak tanıtıldı.
Şu soru akıllara geliyor: Bu tarih, yaz resepsiyonunuz için bilerek mi seçildi? Dokuz kişinin hayatına mal olan ve sayısız aileyi acıya boğan, bu kadar travmatik ve ırkçı motivasyonlu bir hatanın yıl dönümünde bu türlü bir aktiflik düzenlemek hakikaten uygun mu?
Kurbanların yakınları ve hayatta kalanlar olarak, bir anma yerine bir kutlamaya öncelik verilmesini yüzümüze indirilmiş ağır bir darbe olarak görüyoruz. Bu, biz mağdurlara ve tüm topluma yıkıcı bir sinyal gönderiyor: Bu nefret hareketinin anısının ve mağdurlarla dayanışmanın gerekli ehemmiyet ve önceliğe sahip olmadığı sinyalini.
22 Temmuz 2016’nın anısı canlı tutulmalı ki tarihten ders çıkarabilelim ve ırkçılığa ve her türlü şiddete karşı birlikte durabilelim. Anma törenindeki yokluğunuz ve eş vakitli kutlama, bizde bir terk edilmişlik ve anlamsızlık hissi bırakıyor.
Eyaletimizin seçilmiş temsilcileri olarak sizlerden, bugünün kıymetini anlamanızı, tanımanızı ve kurbanlara ve hayatta kalanlara hak ettikleri saygıyı göstermenizi bekliyoruz. Bu, yalnızca belediye tarafından değil, tıpkı vakitte ülkenin en yüksek temsilcileri tarafından da anma aktifliklerine görünür iştiraki içerir.
Bizim bakış açımıza nazaran, anma bir seçenek değil, bir misyondur.
Yetkililer ve siyasetçiler bizi üç yıl üç ay boyunca işlenen kabahati bir cinnet olarak nitelendirerek azap ettiler. Yakınları ve hayatta kalanlar olarak, aslında siyasetin sorumluluğunda olan misyonları üstlendik. Sağcı terör saldırısı olarak kabul edildikten sonra bile hiçbir sonuç alınamadı. Dokuz yıldır bize dayanak olmadınız, empati göstermediniz. Birçok sorumuz hala karşılıksız. Ve artık, dokuzuncu yıl dönümünde, tam da biz yas tutarken, Bavyera Eyalet Parlamentosu’nun davetiyle bir kutlama yapıldığını duymak zorundayız.
Şu soruyu soruyoruz: Bavyera’daki sağcı terörle ilgili vazifenizi aslında ne olarak görüyorsunuz?
22 Temmuz, resmi bir anma günü olarak tanınmalı ve bu ülkenin kolektif belleğine kalıcı olarak kazınmalıdır. Aksi takdirde, sağcı terörü daha da değersizleştirmek ve kurbanları kamusal hafızadan silmek manasına gelir.
Bu kayıtsızlığı kabul etmiyoruz. Bir anma günü bir şenlik tarafından gölgelenmemelidir. Bu yalnızca bize değil, tıpkı vakitte toplumsal adalet hissine da bir hakarettir.”
Derin bir hayal kırıklığıyla,
22 Temmuz 2016’da OEZ Münih’te meydana gelen sağcı terör saldırısının hayatta kalanları ve kurbanların yakınları
Deniz Gezginci- Münih