‘Aile Dayanışma Ağı’ Saraçhane’de… Dilek İmamoğlu: ‘4 aydır iddianame yok’
Aile Dayanışma Ağı, Saraçhane Parkı’ndaki birinci buluşmasını yaptı. İstanbul Büyükşehir Belediyesi (İBB) Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun eşi ve sivil toplum gönüllüsü Dilek Kaya İmamoğlu ile seçilmiş Esenyurt Belediye Başkanı Ahmet Özer’in kızı Avukat Seraf Özer; adaletsizlikleri, yaşanan hak ihlallerini, tüzel süreçlerdeki aksaklıkları kamuoyuyla paylaştı.
Buluşmada Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) Genel Lider Yardımcısı Suat Özçağdaş, İBB Başkanvekili Nuri Aslan, CHP İstanbul İl Başkanı Özgür Çelik ile milletvekilleri ve ilçe belediye liderleri da tutuklu yakınlarıyla dayanışma içerisinde olmak için açıklamanın yapıldığı Saraçhane Parkı’ndaydı.
Ekrem İmamoğlu’nun eşi Dilek Kaya İmamoğlu, “19 Mart’ın üzerinden 4 ayı aşkın bir mühlet geçti. Hala ortada bir iddianame yok, ne vakit yazılacağı aşikâr değil. Tahminen birinci duruşmada beraat edecek beşerler, aylarca özgürlüklerinden yoksun bırakılıyor. Pekala, bu geçen müddetin bedelini kim ödeyecek? Bu ülkede hafıza kısa, lakin acılar kalıcı” tabirlerini kullandı.
Bir annenin ağır hasta evladını yalnızca hastane penceresinden görebilmesine bile tahammül gösterilmediğini kaydeden İmamoğlu, “Kadın tutuklular çocuklarından başka, yerde yatıyor. Babalar çocuklarının doğumunu, büyümesini yalnızca hayal edebiliyor. Hastalar bakımsız, yaşlılar çaresiz… Ve biz, her gün bir çocuğun ‘Anne, babam nerede’ sorusuna, boğazımız düğümlenerek yanıt veremiyoruz. Bu yalnızca bir annenin, bir babanın, bir çocuğun değil; hepimizin, tüm toplumun vicdanında yankılanan bir feryat” diye konuştu.
Dilek Kaya İmamoğlu, “Her gün, ailemizden bir kişi eksik yaşıyoruz” dedi. İmamoğlu, konuşmasında şunları söyledi:
“19 Mart’ın üzerinden 4 ayı aşkın bir mühlet geçti. Hala ortada bir iddianame yok, ne vakit yazılacağı muhakkak değil. Tahminen birinci duruşmada beraat edecek beşerler, aylarca özgürlüklerinden yoksun bırakılıyor. Pekala, bu geçen mühletin bedelini kim ödeyecek? Bu ülkede hafıza kısa, lakin acılar kalıcı. Bilhassa son 20 yılda birçok hak ihlali yaşandı. Artık bizim yaşadıklarımız da o acı bellekte yerini aldı. Bizim uğraşımız, yalnızca bu acıyı dindirmek değil, gelecekte bir daha kimsenin bu türlü bir acıyı yaşamaması içindir. Bir çocuğun çocukluğunun elinden alınmaması, bayan cinayetlerinin cezasız kalmaması, işçilerin ihmaller yüzünden can vermemesi, zelzelede, selde, yangında göz nazaran göre vefatlar olmaması, adaletin, gecikmeden yerini bulması içindir bu nöbet.
Dayanışmamızla büyüyor sesimiz. Her paylaştığımız kıssa, bir daha bu türlü öykülerin yazılmaması içindir. Zira biz biliyoruz ki: Öykümüz ortak. Çabamız ortak. Geleceğimiz ortak. Bu hukuksuz sürece sessiz kalamayız. Ülkemizin, milletimizin ve tüm evlatlarımızın geleceği için; herkes için adalet, demokrasi ve inançlı bir gelecek talebimizi kararlılıkla sürdüreceğiz. Aile Dayanışma Ağı olarak birbirimize omuz veriyor, kaygımıza derman oluyoruz. Bugün birincisini gerçekleştirdiğimiz ve anı yerde, tıpkı saatte devam ettireceğimiz bu buluşmalar, yalnızca bir aksiyon değil; bir dayanışma ve güzelleşme alanıdır. Adaletsizlikle yüzleşen herkesin buluştuğu bir çatı…”
Konuşmasının sonunda bir tutuklu yakının mektubunu paylaşan İmamoğlu’nun his yoğunluğu altında okuduğu satırlar şöyleydi:
“Pek çok kişi için alelade sıradan birkaç ay üzere görünse de benim için hayat dört aydır durdu. Dört aydır annemden başka kaldım… Bütün hayatım olan anneme yalnızca 6 sefer sarılabildim. Bunu da istediğimde yahut özlediğimde değil, sadece müsaade verildiğinde yapabildim. Bu hayatta bir evladın annesine, bir annenin evladına sarılabilmesi için müsaade verilen tarihleri beklemesinden daha acı verici ne olabilir ki? Ben dışarda bu acıyı yaşıyorken, annemin hiçbir kabahati yokken ona reva görülen dört duvar ortasında neler hissettiğini, neler yaşadığını varsayım bile edemiyorum.
Aslında içimde günlerce anlatabileceğim hislerim, yaşadıklarım, makûs anılarım var. Bugüne kadar en berbatı dilimdekini söyleyememek sanırdım. Ancak kelamların kifayetsiz kaldığı yerde olmak daha betermiş. Artık bunu anladım. O yüzden kelamın bittiği yerde söyleyebileceğim tek şey annemi çok özledim.
Sözlerimi her vakit söylediğim şu dizelerle noktalamak istiyorum; ‘Adalet topaldır, lakin er ya da geç gideceği yere varır.’ Her kapıya varması dileğiyle…”
