Bordo Bereli hayalinden Guinness şampiyonluğuna: Tolga Murat Balıkçı

Çok güzel asker olup, Genelkurmay Başkanlığına kadar yükselme hayalleri kuruyor, yaşadığı Foça’nın ona sağladığı imkanlardan yararlanıp, çok ağır komando eğitimi alıyordu. Lakin yolcu olarak bulunduğu arabada geçirdiği trafik kazasında sol bacağını kaybedince, bacağı ile askerlik hayallerine de veda etmek zorunda kaldı. Tolga Murat Balıkçı, kaza geçirdiğinde şimdi 17 yaşında olmasına karşın hayata küsmek yerine, “Gidene üzülmeyip bana kalanı güçlendireceğim” diyerek kendisine yeni bir yol çizdi.

Bir yandan para kazanmak için protezini zedeleyip yeni bir ameliyat geçirmesine yol açacak su damacanalarını taşıdı, bir yandan bedenini geliştirdi. Hem de o denli sıradan beden geliştiricisi olmadı. Tekerlekli sandalyedeki rakipleriyle de sağlam bedenli rakipleriyle de yarıştı, birincilik kürsüsünden hiç inmedi. Hatta tüm sıkletlerin birincileriyle yarışıp, şampiyonlar şampiyonu da oldu, sağlamların elinden Guinness rekorlarını da aldı. Beden geliştiricisi Tolga Murat Balıkçı ile hayallerini, asla bırakmadığı çabasını ve muvaffakiyete giden yolunu konuştuk.

-Nasıl başladınız?

“Ben 1998 yılında sol bacağımı kaybettim. Foça’da trafik kazasında. Araç elektrik direğine çarptığında bacağım olay yerinde koptu. Bacağımı içinde buz olan bir naylon torbaya koymuşlar. Buzla muhatap yani. Bacak aslında haşat olmuş. İzmir’deki iki tane el ve mikro cerrahi hastanesi ve Ege Üniversitesi ortasında bir o hastaneye götürüyorlar, bir başkasına, ‘ben dikemem’ diyorlar. Babam, “Oğlum bak bu bacak dikilir ancak 10 sene hastanede kalabilirsin. Enfeksiyon geçirirsin. Daha üstten kesilebilir, hayatını riske atabilir. Ne yapalım? Dikelim mi? Keselim mi?” dedi. “Zaten o kesilmiş, benden ayrılmış. Bana bir bacak kâfi, kesin atın” dedim. Kesme de değil esasen. Torbanın içinde duruyor”

-O yaşta buna karar vermek ne kadar ağır…

“Tabii yaş 17. O vakit bordo berelilere hazırlanıyordum. Bir an evvel asker olmak istiyordum, fakat o denli sıradan bir asker değil. Sıra dışı eğitimler atmış, sıra dışı fizik ve kondisyon gücüne sahip bir adamdım”

-Ne eğitimi almıştınız?

“Foça Jandarma Komando Eğitim Tugayı var. Ben orada yaşadım. Dayım Az Karakaya Kıdemli Başçavuştu. Orada askerleri eğiten bir ustaydı. Çocukluktan hayalimdi. Muş’ta büyüdüm. 11 yaşımda Muş’tan buraya geldim. Orada terörün problemlerini birebir yaşamıştım. Terör bitsin diye uğraş edebilecek bir asker olma hayalim vardı. Ben her şeyin en güzelini isterim. Askerlik konusunda da bordo bereli olmak istedim. Zati onun teknik çalışmalarını da daha askere gitmeden lise eğitiminde yapmıştım. Gece uyumazdım. 48 saatlik uykusuzluk mühletini yakaladıktan sonra Eski Foça’dan, Yeni Foça’ya koşmaya başlardım yaklaşık 20 km. Bu 48 saatte su da içmiyordum, besin da almıyordum. Koşarken de ortada 30’ar saniye oksijen almayı keserdim”

-Neden?

“Bir yerden intikal etmek zorundasın. Bir de suyun içine girmen, saklanman ve harekete devam etmen lazım. Şu an 5 yaşındaki bir çocuk bile çok merak ettiği şeyleri internetten bulabiliyor. Bahsettiğim tarih 1996 yılı. İnternet yok. Natürel bunları daima sora sora, konuşa konuşa öğreniyorum. Benim irtibat kurduğum beşerler 60 – 70 yaşında. Foça, SAT Komandosu emeklilerin yaşadığı yer. Bütün olasılıklara nazaran fiziği ve fizyolojiyi hazırlayıp, eğitilmesine bile gerek kalmayacak noktaya gelmiştim”

-Belki de bordo bereli olsaydınız şehit olacaktınız…

“Bir para harcarsınız, karşılığında bir şey alırsınız, değil mi? Alışverişin karşılıklı olması lazım. Artık ben bu bacağı verdim, ne aldım karşılığında? Hiçbir şey almadım. Tahminen bir gazi olsaydım, en azından vatana bir hizmet etmiş olurdum ya da şehit olsaydım.

Böyle olunca, baktım ki yaratıcının öteki bir hesabı var. Demek ki ben dünyaya asker olmak için gelmedim. Çok büyük konuşma, ancak Genel Kurmaya girip, Kara Kuvvetleri Komutanı, Genelkurmay Başkanı olsam, bir orduyu yönetsem benim askerlerimi hesaplayın. Ben Foça Jandarma Komando Tugayı’na, 2 sene evvel, 3 kez üst üste subayların eğitimine gittim. Beslenme, idman, kondisyon, disiplin ile alakalı. Boş bir adam değilim bu noktada”

-Asker olma hayali olan bir delikanlının bacağını kaybetmesi kolay değil. Buhrana girmediniz mi?

“Yok yok tırnak kesmiş üzere düşündüm. Zira bahsettiğim mental hazırlıklar, tıpkı vakitte bu işte can vermeyi, uzuv kaybetmeyi falan da kapsıyor. Bunlarla ilgili meditasyonlar da yaptığım vakit benim için kolay oldu. Hani derler ya “Allah dağına nazaran kar verir” diye. Bu büsbütün planlanmış bir şey. Benim tarafımdan değil yani. Bir yola hakikat, istikamete gerçek ittirildiğimi o an anladım. Sonra dedim ki ben gidene üzülmeyip var olanı güçlendireceğim. Tüm bedendeki kaslarımı olabildiğinin üst düzeyinde güçlendirmem lazım diye planladım. Sonra beden geliştirme sporunu araç olarak seçtim.

Hastaneden çıktım, protez takıldı, ondan 10 gün sonra Foça’da spor salonu açıldı. Çok enteresan bu tesadüfler. Ablam çabucak beni salona götürdü, yazdırdı. Çok bitkin haldeyim. Kaza geçirdiğimde 80 kiloydum, 2 ay sonra o spor salonuna 59 kilo girdim. Yani düşünsenize kilo kaybı büyük.

Bir senede inanılmaz bir gelişim kaydettim. Sıra dışı bir gelişim. Çok insan benim mesela ilaçla, steroidlerle bu sporu yaptığımı düşünmüştü. Lakin natürel şu an 44 yaşlarımdayım, 27 yıldır bu sporu yapıyorum. Bir gram saçım dökülmüyor. Hiçbir yerimde sivilce yok, çatlağım yok. ‘Ben bu işte dünyaya mührümü basacağım’ dedim. Biri bu mevzuyla alakalı tekerlekli sandalye ve beden geliştirmeyi sorguladığı vakit bu adamın ismi aklına gelecek. Dünyanın neresinde olursa olsun. Nitekim de o denli. Benden sonra Dünya Şampiyonu, Avrupa Şampiyonu olanlarla yarıştım. Hepsini geçtim. Tekrar bu işin en düzgünü benim dedirttim”

-Kaç dünya birinciliğiniz var?

“Vallahi bilmiyorum da bayağı altın madalyam vardır. Bir de Guinness Dünya Rekoru var”

-Vücut geliştirmede mi?

“Hayır. 1993 yılında bir televizyon kanalından aradılar. Ağaçları kaldıran, otomobilleri deviren ‘Strongman’ler var ya 20 kiloluk tartısı hareketsiz ellerinin ucunda tutacak, Guinness için rekor denemesi yapacak dediler. Birçok atlete teklif etmişler kimse cüret edememiş. ‘Siz de gelin’ dediler. ‘Tamam’ dedim. Çalıştım, 15-20 gün idmanımı yaptım. Merhum Muammer Gökmen, beden geliştirmeci, bir de Alman Strongman. Muammer Hoca ile Strongman daha evvel çok çarpışmışlar. Beni renk katayım diye çağırmışlar yalnızca. Ben aldım, bir dakika 28 saniye tuttum. Strongman, bir dakika 24 saniye tuttu. Dünya rekorunu aldım elinden. Dünyanın en enteresan rekor geçişi oldu. Yani engelli birinin sağlam bir adamın rekorunu elinden alması”

-2016 yılında spora orta vermişsiniz?

“Vücut geliştirme maddi olarak beni silkeledi. Sonra 2016’da evlendim. Evlendikten sonra uzun bir müddet idman yapamadık. Bu ortada uzunluğunda kahır yaşadım. Kaslarımda erimeler başladı”

SEYİT ONBAŞI’NIN MERMİSİNİ TAŞIDI

-Nasıl sakatlandınız?

“Çanakkale’de 215 kiloluk top mermisini sırtlayarak kundağına yerleştiren Seyit Onbaşı’nın mermisinin birebirini döktürdüm endüstride. Ve 5 metre taşıdım. Bu beni bitirdi”

-Fotoğrafınız var mı?

“Yok. Ben, Çanakkale Şehitliği’nde Guinness’in hakemleri eşliğinde bu mermiyi 10 metre taşıyıp, bırakacaktım. Bu bir Guinness rekoru olacaktı. Engelli, bir bacağı protez birisi 215 kilogramlık mermiyi taşıdı diyeceklerdi. Bildiri ne? Birtakım forumlarda Seyit Onbaşı o mermiyi taşımamıştır falan diyenleri görmüştüm. Bir Türk protez bacağıyla götürebiliyorsa, o adam kesinlikle bunu götürmüştür. Yani Seyit Onbaşı’nın hakkını verme ismine yaptım. Ancak bunu deneyemeden sakatlandım. Fotoğraf çekmeme sebebim o. Lakin babam şahit, hayat şahit. Artık dese tekrar de kaldırırım lakin gerek yok. Beni sakatladı bu deneme.

Sakatlığı yaklaşık 9-10 ayda yendim. 2016-2018 ortasında kaybettiğim kas kütlesini yerine koymaya çalıştım. Koydum da. Sonra 2018’de tekrar Kainat Şampiyonu oldum. Hem profesyonel ligde hem de amatörlerde. Evvelden tekerlekli sandalye vücutçularıyla yarışıyordum. Sağlam vücutçuları geçtim. Yani ayakta, olağan iki ayağı kolu bacağı olanlarla yarıştım. Girdim, amatörü aldım. Ondan sonra 80 kilo 70 kilo 60 kilo, 90 kilo, 100-110 kiloda şampiyon olmuşlarla birlikte podyuma çıktım. Yani hepsinin üzerinde bir de Şampiyonlar Şampiyonu unvanım oldu 2018’de. Hoş bir geri dönüş yakaladık.

2018’den sonra yeniden biraz orta verdim, 2022’de bir daha yarıştım. Tekrar sağlam vücutçularla. Puanlama yapamadılar hakemler. Hatta yarışa da almama üzere durumları oldu. Bayağı tartışma oldu. Siz tekerlekli sandalyede yarışacaksınız diye hakemler ısrar etti. Ayakta yarışacağım dedim. Puanlama yapamayız. Niçin yapamıyorsun bacaklardan beni sayma. Yok. Hiçbir formda puanlama yapmamışlar. Sonra şöyle bir şeye karar verdi oradaki komite. Yılın en âlâ atleti mükafatı diye bir altın madalya verdiler bana. Sonra o federasyona bir daha gitmedim. Kendimle ilgili bir sorunum olmadığından yeniden tekerlekli sandalyeye geri döndüm. Sandalyede o imgeyi vermek birçok insan için çok hoş oluyor. Tekerlekli sandalyenin üzerinde dev üzere biri duruyor. Bu ne demek? Engelliler zavallı değil, ezik değil”

-Bir de bisikletle Anıtkabir’e gitmişsiniz…

“O da bir rekor denemesiydi. Guinness’i çağırıyorsun. O vaktin parası sanırım 20 bin lira üzere para istemişti. Periyodun en düzgün bisikletini 4 bin liraya aldığımı düşünürseniz, çok önemli paralar istiyor Guinness. O denli Guinness Rekoru kırayım, dur hakemi çağırayım, olmuyor. Bisikletle Anıtkabir’e gittim 2014’te. Anıtkabir’e bisikletle giren tek adam oldum”

-Vücut geliştirmeci özel mi besleniyor?

“Tabii. Günde 6 öğün falan yemek yiyorum. Yemek dediğimde esasen yalnızca et yiyoruz biz. Ve önüne geleni yemezsin. Bir misafirliğe falan gidersen yemeğini yanına götürmek zorundasın. Sabah 6 tane yumurta yiyorum, 1,5-2 kilo et yiyorum mesela. Proteini, karbonhidratı, her şey planlıdır”

-Zengin sporu yani…

“Evet natürel olağan varlıklı işi. Kolay iş değil. Yani işi daima kimse yapamaz. İşin alfabesini de düzgün kurdum. Öbür insanların konuştuğu lisanda bu hayatı yaşarsan, irtibat kuramazsın sporla. Her şey planlı bir halde ilerleyecek ki iş yürüsün. Aksadı mı bitti. Hayatın sporu programlamayacak. Sen ona nazaran programlarsan iş yürür.

Bu spor nitekim önemli iradeyi gerektirir. Ben 27 yıldır her sabah erken kalkarım, yemeğimi yerim, idmanımı yaparım, yemeğimi yerim, yemeğimi yerim, yemeğimi yerim, erken yatarım, erken kalkarım, idman yaparım”

-Yeni yarış var mı?

“En son 2 ay evvel Avrupa şampiyonu oldum yeniden. Arabistan’da Dünya Şampiyonası var 27 Kasım – 1 Aralık ortasında. Ona hazırlanacağım”

-2016’da spor maddi taraftan ağır gelmeye başladı dediniz. Artık sponsorunuz mu var?

“Yok kendi işlerimizi kurduk. Foça’da su bayim vardı. Sabahtan, akşama kadar 780 damacana indirip depoya yerleştirir, dağıtırdım. Sonra iş saat 21.00’de bitti, saat 23.30-24.00’e kadar idman yapıyordum. Kolay değil benim yaşantım. Sonra bir spor salonu açtım. Bu unvanları alırken önemli maddi külfetler çektim. Bir mühlet aslında ulusal olamadım. Kendi imkanlarımla gittim. Türkiye Cumhuriyeti Beden Geliştirme Federasyonu beni ulusal ekiplere almıyordu. Pürüzlerle uğraşmak istemiyorlardı. Dünya Şampiyonası’na ben münferiden gidiyordum. Bakıyorum orada bir sürü ulus var. Orada tekerlekli sandalye sıkleti var. Sandalye atletini yanlarında getiriyorlar. ‘Siz niçin beni götürmüyorsunuz?’ ‘Hayır’ diyor. ‘Bizde bu türlü bir sıklet yok’. Kendim dünya şampiyonu oldum. Sonra Beyazıt Öztürk çağırdı. Programlara çıktım, gazetelere çıktım, tanındım. Allah’tan bir de Dünya Şampiyonası’nı Antalya’ya verdiler. İş buraya gelince baktım beni ulusal ekibe eklemişler. Niçin 2 ay evvelki yarışa götürmedin de Antalya’ya gelince yarış ekliyorsun? Zira rezil olacaksın. Ondan sonra ulusal oldum. Sıkletin ismini da değiştirdim. Disable (engelli) kategori diye geçerdi. Wheelchair (tekerlekli sandalye) olarak değiştirttim.

-Yarışlardan para kazanıyor musunuz?

“Vücut geliştirmeden kazanmıyorum. Kendi iş yerimden, ticaretimden kazanıyorum. Daha yeni Avrupa şampiyonu oldum. Hiçbir şey gelmedi. Bedensel engelli beden geliştirmeci bulmak önemli güç. Yani bir adam engelli olacak, bu işi 10 sene, 15 sene yapacak. Muhakkak bir kütleye gelecek. Sonra yarış gerilimini yaşayacak. Paraları da bulacak bir de. Engelli adam nereden bulacak? İş yok, güç yok. Ve artık mesela dört tane sporcuyu geçtim. O adamın bir daha gelip yarışa katılması çok güç. Hayata küsüyor aslında. Bir sportmen geliyor, yarışıyor, gidiyor. O yüzden rakiplerin sayısı az. Devlet, çıktığın sıklette en az 12 ulusun atleti olacak, orada Avrupa şampiyonu olursan sana biz para mükafatı veririz diyor. Burada aslında engelli sportmen bir yerde bu şeyin dışında tutulmalı. Yani 90 kiloda olağan yarışan bir vücutçuyla ben birebir ödül yönetmeliğine tabi olmamalıyım. Burada karmaşa var.

Bir halde kendimizi sokturduk federasyona lakin bu sefer ödül yönetmelerinden faydalanamıyorum. Yıllardır yarışıyorum. Dünyada bir sürü ulusal derecelerim var. Her yerde parmakla gösteriliyor yaptığım iş, lakin buradan bir gelir gelmiyor. Gelir için yapmıyoruz bunu, lakin benim fırsatlarımı yakalayamayan şahıslar faydalanmalı. Ödül yönetmeliğini bence değiştirmeleri lazım. Türkiye’de bedensel engelliler beden geliştirmede derece yapan birinci ve son adamım ben. Dünyada da tekim zaten”

Berrin Tuncel Birer