Cumhurbaşkanı Başdanışmanı Uçum: Türkiye’de İslam baskı gördü

Cumhurbaşkanı Başdanışmanı ve Cumhurbaşkanlığı Hukuk Politikaları Kurulu Başkanvekili Mehmet Uçum, X hesabından, “Demokrasi hukuku notları (1)” başlıklı bir yazı kaleme aldı.

Uçum, yalnızca seküler hayat biçimini teminat altına alan, ömür şekilleri ortasında hiyerarşi oluşturan, klasik hayat biçimlerini ve inanç pahalarını dışlayan bir hukuk anlayışının geçmişte demokrasi için koşul sayıldığını tez etti.

Türkiye’de İslam’ın baskı altına alındığını öne süren Uçum, “Müslümanların ibadetleri ve bayanların başörtüsü batıcı çağdaşlığa (!) münasebetiyle demokrasiye alışılmamış görülüp baskı altına alındı, yasaklara uğradı. Muhafazakâr ömür usulü aşağılanmaya çalışıldı. Ulusal ve yerli özellikler, klasik bedeller tasfiye edilmek istendi” diye yazdı.

“ÇAĞDAŞLIK VE DEMOKRASİ ORTASINDA MECBURİLİK MÜNASEBETİ KURULDU”

Uçum’un yazısı şöyle:

“Hukuk devleti, hukukun üstünlüğü, anayasal demokrasi üzere kavramlar çeşitli münasebetlerle demokrasinin bir hukuk nizamı olduğunu anlatır. Bu kavramlarla, bir hukuk nizamına dayanmayan demokrasinin işlemeyeceği vurgulanır. Yani demokrasinin çalışması için hukuka gereksinim vardır.

Buna nazaran demokrasi, siyasal yapının ya da geniş manasıyla, siyasal toplumun bir hukuk sistemine dayanan işleyiş unsurudur. Bu işleyişin hukukuna da demokrasi hukuku denebilir. Bu durumda demokrasi öncelikle hukukun konusu olur ve bir hukuk teorisi haline gelir. Fakat şimdiye kadar ‘demokrasi hukuku’nun bir disiplin olarak gelişmemesi tam bilakis demokrasi ve hukuk ortasında tansiyon olması dikkat caziptir.

Batıcı Demokrasi Anlayışı!

Demokrasi öz olarak her yerde geçerli genel bir norm yani hukuk sistemidir. Lakin gerek batıda gerekse batıcılığın tesiriyle ülkemizde demokrasi çoğunlukla batıya ilişkin bir siyasal sistem ve siyasi teori olarak görüldü. Demokrasi teorisi batı toplumlarının fikri perspektifine, toplumsal, siyasi ve kültürel olgularına nazaran ele alınınca, batıcı tercihler ve pahalar açık ya da örtük biçimde demokrasi kavramının asli ögeleri sayıldı.

Çağdaşlık ve demokrasi ortasında mecburilik münasebeti kuruldu. Fakat burada kastedilen; batıcılığı çağdaşlıkla eşitleyen, batıcı tercihler ve kıymetlerden ibaret görülen dışlayıcı bir çağdaşlık anlayışıydı. Sonuç olarak batıcılık ile demokrasi özdeşleştirildi.

KÜLTÜR EMPERYALİZMİNİN ARACI

Böylelikle hayat biçimi, inanç ve kimlik kıymetleri batılı yahut batıcı olmayan toplumlarda gerçek demokrasinin gelişemeyeceği ileri sürüldü. Demokrasi ve hukuk ortasındaki alaka bu bağlam üzerine kuruldu. Batıcı kıymetleri ve tercihleri öne çıkaran, örneğin yalnızca seküler hayat şeklini garanti altına alan, hayat şekilleri ortasında hiyerarşi oluşturan, klasik hayat üsluplarını ve inanç pahalarını dışlayan bir hukuk anlayışı demokrasi için kaide sayıldı.

Bu nedenle batılı ve batıcı olmayan toplumlara batı biçimi demokrasi ve hukuk anlayışının ihracının yapılması gerektiği sonucuna varıldı ve buna ait stratejiler geliştirildi. Batı stili demokrasi emperyalist siyasi hakimiyete hizmet yanında kültür emperyalizminin de aracı oldu. Sonuçta batının demokrasi ve hukuk bakışındaki emperyalist dayatma ve baskıcı içerik dünya geneline yayıldı. Yirminci yüzyılın bilhassa ikinci yarısından itibaren emperyalizm, hem batı usulü demokrasiyi hem de batıcı hukuku bu ideolojik taban üzerinden yeni sömürgeciliğin araçlarına dönüştürdü.

“GELENEKSEL BEDELLER TASFİYE EDİLMEK İSTENDİ”

Bunun tesirleri Türkiye’de de görüldü. Ülkemizde İslam inancı, Müslümanların ibadetleri ve bayanların başörtüsü batıcı çağdaşlığa (!) münasebetiyle demokrasiye karşıt görülüp baskı altına alındı, yasaklara uğradı. Muhafazakâr hayat stili aşağılanmaya çalışıldı. Ulusal ve yerli özellikler, klasik kıymetler tasfiye edilmek istendi.

Türkiye, bu emperyalist saldırganlığa karşı Cumhurbaşkanı Erdoğan idarelerinde yükselişe geçen görkemli bir başkaldırı yaparak emperyalist projeleri büyük ölçüde boşa çıkardı.

Nihayetinde tüm dünyada Türkiye’nin de güçlü tesiriyle yirmi birinci yüzyılın birinci çeyreği dolmadan bu emperyal-faşist ideolojik ve eylemsel saldırganlık teşhir oldu.

Bugün demokrasinin batıcı ömür usulünden ve kıymetlerinden bağımsız genel bir norm ve işleyiş hukuku olduğu giderek daha net görülüyor.

Tartışmayı sürdüreceğiz.”