AKP içinde bile isyan başladı: Nereye gidiyoruz

“Geçtiğimiz hafta içinde Nuray Mert hakkında “terör örgütü üyeliği” suçlamasıyla bir dava açılmış olduğunu duyduğumdan beri Türkiye’de yaşadığımız son 40 yıl önümde tekraren seyrettiğim bir uzun sinema şeridi üzere geçip duruyor. Ne oluyoruz? Nereye gidiyoruz? Haberi birçok arkadaşa yolladım ve birebir soruyu sordum, ne oluyoruz? Eski ortak arkadaşlarımızın birden fazla benden duymuş oldu haberi. Onlarda da bir şaşkınlık.

Nuray Mert’e birçok şey söylenebilir, sonuçta çok keskin ve çok kişiyi rahatsız edecek fikirleri ve duruşları olan biri. Lakin ona isnat edilemeyecek, yakıştırılamayacak, hatta yapışmayacak tahminen tek şey bir “terör örgütü üyeliği” yahut hatta rastgele “bir örgüte üyelik”. O hiçbir örgüte üye olamayacak kadar bağımsız düşünebilen, özde muhalif bir kişiliğe sahip zira. Bildiğim kadarıyla katıldığı bütün yerlerde, kendi doğrularına nazaran yanlışları söylemekten hiçbir vakit geri durmayan, tahminen bu yüzden hiçbir yapı yahut örgüt içinde bir yer edinemeyecek bir duruşa sahip.

“Hep muhalif olmak” hayatında tarz-ı siyasetini belirleyecek kendisini tabir edecek bir kelam sorduğunuzda duyabileceğiniz tahminen birinci tariftir. Hakikaten bu başlık altında bir kitap da yayınlamıştır. Şahsen hiç katıldığım bir tarz-ı siyaset değil şüphesiz. Bir tartışmada İslamcılıktan da daima muhalif olmayı bekleyenlere bütün teorik altyapısıyla İslamcılığın referansı olarak Peygamberin hiçbir vakit muhalif kalmayı bir ülkü belirlememiş olduğunu, aksine Mekke deneyimi kadar Merdine deneyiminin olduğunu da hatırlatmaya çalıştım. Her neyse, bu benim kendi şahsi görüşüm doğal, lakin bu görüşe hiç kimse katılmak zorunda değil, Nuray Mert hiç değil. Bu farkı zikretmemin sebebi de onu bu mevzuda eleştirmek yahut kendi haklılığımı ispat etmek değil, ona bir örgüt üyeliği isnat etmenin ne kadar akıl-dışı bir şey olduğunu anlatmak.

…

Açıkçası bugün Nuray Mert’i siyasal mevzularda yazıp konuşmaya “veda etmeye” sevk eden ortamı göz arkası edemeyiz. Elbette bu ortamın tek başına iktidar etrafınca oluşturulduğunu söylemek mümkün değil. Gerçekten Nuray Mert bugün tabire itiraz etse de adeta “dokuz köyden kovulmuş” durumda. Aslında bu durumdan rahatsız olmadığını düşünerek kendisine farklı bir hürmet duymuşumdur daima. Dışlanmayı, bedel ödemeyi göze alarak ve ödeyerek kendi doğrularının peşinde ısrarlı bir insan, ne olursa olsun hürmet uyandırır. Kendi doğrularında ısrar eden bir insanın herkes tarafından kabul gördüğü nerde görülmüştür?

…

Gerçi bugün konuşmamızı engelleyen, üzerimizde baskılar uygulayan, linç hışmını tahrik eden tek bir merkez tek bir iktidar da yok. Her kümenin kendine nazaran oluşturduğu bir âlem var ve her âlemde farklı bir iktidarın otoritesi, baskı, aforoz, dışlama düzenekleri çalışıyor. Ancak kuşkusuz tahminen öteki köylerin yahut iktidar merkezlerinin hiçbiri başkalarına karşı iktidarın “yargı” gücünü işletebilecek pozisyonda değil ve tam da bu vicdan sahibi herkesi öbür türlü ilzam eden önemli bir ahlaki durum oluşturuyor.

11 sene evvel, yani 2013 yılında başlayan “Çözüm Süreci”nde pek çok gazeteci üzere, PKK mensupları ile görüşmeler yapmış, bunları da kamuoyu ile paylaşmış Mert. O devirde oluşan atmosferde kabahatin tarifi da, niteliği de, o atmosfere nazaran tekrar şekillenmiştir ve Mert bu ortamda Türkiye’de oluşan o sürecin atmosferine güvenerek biraz daha yiğit davranmış, bir nevi elini taşın altına koymakta öne çıkmış. Gerçekten, yeniden bu münasebet ile açılan bir soruşturmadan, “Barış süreci kapsamında” olduğuna işaret eden bir beraat kararı da çıkmış. Buna karşın bugün bu olay hasebiyle “terör örgütüne üye olma” ithamıyla Ağır Ceza Mahkemesinde yargılanacak.

Bunu iktidarın muhaliflerini susturma çalışması kapsamında ele almanın daha karmaşık bir meselemizin teşhisini daha da zorlaştırdığını biliyorum. Nereden biliyorsun diye soracak olursanız, 22 yıllık iktidar devrinde Ergenekon’dan Balyoz’a oradan da FETÖ davalarına ve bilahare öteki davalara kadar yargının nasıl çalıştığını artık az çok biliyoruz: Türkiye’de önemli bir yargısal akıl meselemiz var.

Elbette iktidarla ve genel olarak siyasetle karmaşık ilgiler içinde şekillenen ve çeşitlenen bir sorun bu. İktidara selam durur görünürken dönüp bir oldubittiyle iktidarı da siyaseti de belirleyen bir yargı tipik bir sıkıntıdır. İktidarla münasebete de indirgenemeyecek bir sorun. Yargı her vakit kendi ideolojisini, özerk iktidarını ve davranışını yaratıp işleyen bir güç.

Asıl büyük maksada odaklanırken ortaya takılan küçük kurbanları teferruat sayıp küçümsemek, kurunun yanında yaşın yanmasını olağan görerek başlayan bir dikkatsizlik, özensizlik adaletin en büyük katili. Verilen haklı uğraşların kurunun yanında yaşları yakmayı haklılaştırdığı fikri ne yazık ki bütün bu davalarda hükümdardan fazla kralcıların, yargı üzerinden kendi iktidarlarını kurmaya çalışanların önünü açıyor, telafisi imkânsız vahim yargı cinayetleriyle karşı karşıya bırakıyor. Adalet kurunun yanında yaşı yakmanın değil, her şeye karşın kuruları yaştan ayırmak için işleyen kılı kırk yaran bir hassasiyetin adıdır”