Kamala Harris itiraf etti: Pişmanım… Bombanın pimini çeken gaf… Seçim gecesi neler oldu…
Yapı prestijiyle kitap, Harris’in savcılıktan gelen disiplinli, tutanak gibisi üslubunu yansıtıyor. Pulitzer ödüllü müellif Geraldine Brooks’un katkısı metni daha akıcı ve edebi kılmaya çalışsa da Harris’in kendisini fazla açmadığı görülüyor. Kendi de bunu kabul ediyor: “Görev odaklıyım, gereğince düşünmeye ve hissetmeye vakit bırakmam.” Bu yaklaşım, kitabı ferdî itiraflardan çok siyasi bir bellek defteri hâline getiriyor.
Kitabın en besbelli alt başlığı, Harris’in Joe Biden’la alakası. Harris, Biden’a karşı duyduğu “sıcaklık ve sadakati” sık sık lisana getiriyor. Lakin satır ortalarında hayal kırıklıkları ve incinmişlikler de açıkça okunuyor. Biden’ın kendisine göçmenlik üzere sıkıntı ve sonuç alınması güç evrakları devretmesi, grubunun hücumlara karşı onu savunmaması Harris’in hissettiği dışlanmayı özetliyor. Danışmanı David Plouffe’un kendisine tekraren “İnsanlar Joe Biden’dan nefret ediyor” dediğini aktarıyor fakat Harris, sadakat ve onur gerekçesiyle Biden’dan net biçimde ayrışmaktan kaçındığını da itiraf ediyor. “Kendinizi bir oburunu aşağıya çekerek yüceltmeniz gerektiğine hiç inanmadım” sözleri, bu çelişkinin özeti.
Kitapta yer yer esprili ve ferdî satırlar da var. Örneğin, Ohio Senatörü JD Vance’in Air Force Two’ya yaklaşarak güvenlik ihlali yapmasını, “Gelecekteki uçağımı görmek istedim” kelamlarıyla açıklamasına öfkelenen Harris, “O anda ne yaptığını bilseydim otomobilden iner, ‘a… si…’ diye başlayan kelimeyi söylerdim” diye yazıyor. Bu, Harris’in nadiren dışa vurduğu öfke ve mizahın bir ortada görüldüğü kısımlardan. Ayrıyeten, kampanya temposu içinde eşi Douglas Emhoff’un doğum gününü unuttuğunu hatırlatması da kitabın en insani kırılganlıklarından biri.
5 Kasım 2024 seçim gecesi, kitabın dramatik doruk noktası. Harris, kendisinin ve Emhoff’un yaşadığı travmanın derinliğini, “Bu geceyi bir daha hiç konuşmadık, ancak bu kitabı yazarken yine hatırladık” kelamlarıyla anlatıyor. O gece, Howard Üniversitesi’nde zafer konuşması yerine yenilgiyi kabullenme atmosferi vardı. Takımın “Madam President” yazılı pasta süslerini kaldırıp yerine şarap dağıtması, sembolik bir kırılma anı oldu. Harris’in tek hatırladığı ise tekraren tekrarladığı kelamlar: “Tanrım, ülkemize ne olacak?”
Harris’in kitabı, içerik olarak tahminen duygusal derinlikten mahrum görünebilir lakin kronolojik yapısıyla 2024 seçimlerinin Demokrat Parti açısından bir otopsisi fonksiyonu görüyor. Gün gün kaydedilen bu 107 gün, partinin kendi içindeki çekişmeleri, adaylık sürecinin kırılganlığını ve Harris’in sadakat–hırs ikilemini berrak biçimde ortaya seriyor. Jennifer Szalai’nin New York Times’ta yazdığı üzere, Harris “kendini açmakta” hâlâ ketum lakin bu ketumiyetin gerisinde titizlikle kaydedilmiş bir siyasi hafıza var. 107 Days, bu tarafıyla sırf bir adayın öyküsü değil, Demokrat Parti’nin en kritik kırılma anlarından birinin belgesel kaydı.
Gözde Sula
